Terwijl CD&V nog altijd op zoek is naar een manier om Joachim Coens diets te maken dat hij echt wel beter plaatsmaakt voor een nieuwe voorzitter, staat Groen al een stapje verder. Tot aan het begin van volgende week kunnen kandidaat-voorzitters zich melden. Voorlopig is er nog helemaal niemand die zich zelfverzekerd genoeg voelde om hardop te zeggen dat hij of zij het wil overnemen van Meyrem Almaci. Ik ben dus nog net op tijd om een kleine suggestie te doen.
Kristof Calvo, bij dezen. Ik geef de naam maar gelijk weg, zodat u niet op het einde denkt dat ik ‘m enkel als punchline bedoel.
Ik méén het, namelijk.
Ik weet het zelf ook wel, Calvo houdt sinds kort een vurig pleidooi tégen partijvoorzitters: hij wil die functie eigenlijk afschaffen. Het is mij nooit helemaal duidelijk geweest of hij dat voorstel enkel verdedigt omdat hij Meyrem Almaci werkelijk het zonlicht in de ogen niet meer gunt, maar het idee heeft ook nooit veel om het lijf gehad. Elke partij heeft een politiek leider nodig, al is het maar omdat journalisten iemand moeten hebben om te bellen voor het partijstandpunt over iets dat ze op Twitter hebben gelezen. In Vlaanderen is dat nu eenmaal de voorzitter.
Calvo is, eenvoudigweg, het beste wat Groen in huis heeft. Hij probeert zich sinds 2019 en zijn stage bij GroenLinks in Den Haag helaas om te turnen tot een soort van intellectueel die van een afstandje de wereld analyseert. Dat is hij, euh, niet echt. Calvo is een politiek beest. Vergelijk hem met de namen die wel genoemd worden om voorzitter te worden: Björn Rzoska, Wouter De Vriend, of zelfs Petra De Sutter en, for that matter, Jeremie Vaneeckhout. Ziet u eentje van hen al tussen Conner Rousseau en Raoul Hedebouw staan in 2024? Zij kunnen misschien met een zweem van degelijkheid nog een handvol kiezers van CD&V overtuigen, maar links herverdeelt al decennialang bij elke verkiezing vooral dezelfde kiezers onder elkaar. Calvo blijft in zo’n boksmatch als enige overeind.
Björn Rzoska, Wouter De Vriendt, of zelfs Petra De Sutter: ziet u eentje van hen al tussen Conner Rousseau en Raoul Hedebouw staan in 2024?
Blijft over: de bedrijfswagens, en dan vooral het afschaffen van het fiscale voordeel. Iedereen is ondertussen al vergeten dat Groen de kerncentrales al in 2025 wilde sluiten, maar voor zijn gestamel in De Afspraak op Vrijdag over bedrijfswagens in 2019 moet Kristof Calvo allicht nog wel even in elk interview verantwoording afleggen. Het is de reden waarom zelfs veel Groen-leden het niet aandurven om Calvo een comeback te gunnen. Pas als ze in juni moeten kiezen tussen Calvo en eender welke tegenkandidaat van binnen de partij, zullen ze misschien inzien dat het ook maar is wat het was: wat gestamel over verder een prima voorstel. Helemaal niets, trouwens ook, vergeleken bij wat Groen in 2024 wacht.
