Met het nodige gevoel voor tragiek liet Luc Coppens, de voorzitter van Eendracht Aalst, afgelopen weekend weten hoe erg de aanhouding van manager Patrick De Cock voor zijn club wel was. Net op het moment dat de vroeger zo noodlijdende vereniging een opwaartse trend vertoonde werd het imago, aldus een vertwijfelde Coppens, weer bezoedeld. Je zou met de man zowaar enig medelijden krijgen. Terwijl daar uiteraard totaal geen aanleiding voor bestaat. Want Coppens zit nu met de kater opgezadeld waar hij zelf om gevraagd heeft. Het bestuur van Eendracht Aalst besefte maar al te goed dat het zich op glad ijs begaf vanaf het moment dat Patrick De Cock als reddende engel in de armen werd gesloten. Het is tekenend voor de bestuurlijke onmacht in dit land dat een in zijn voortbestaan bedreigde vereniging zonder de minste morele overwegingen alle macht in handen legt van een manager die in het verleden werd beschuldigd van fraude en schriftvervalsing en rond wiens hoofd er constant een nevel van verdachtmakingen bleef hangen. Zelfs dan als het gerechtelijk verleden van De Cock niets met de voetbalsport te maken heeft.
Ongepast is het derhalve dat Eendracht Aalst nu in een klaagzang vervalt. Veel beter doet Luc Coppens eraan verantwoordelijkheid te dragen. Maar in plaats daarvan wordt de inbreng van Patrick De Cock luidop bejubeld. Ook al hangen er rond de financiële en structurele reanimatie die De Cock zou hebben doorgevoerd de nodige mistsluiers. De toekomst zal moeten uitwijzen of de manager inderdaad op stevige fundamenten heeft gebouwd dan wel op los zand. En of de licentie die hij met de nodige zwier binnenhaalde niet meer is geweest dan uitstel van executie. Vreemd was het in ieder geval om te constateren dat De Cock kort na zijn aanstelling meteen geldschieters vond terwijl verschillende andere met de club verankerde mensen daar niet waren in geslaagd. Kon hij, de verbale kunstenaar, mensen overtuigen ? Of dokterde hij een interessante constructie uit ? Zonder dat hij door wie of wat dan ook werd gehinderd mocht De Cock ook intern enkele mensen uitrangeren. Hij had de club in een dusdanig ijzeren greep genomen dat niemand pal na de arrestatie van de manager wist of hij nu al dan niet moest worden doorgestuurd.
Geen moment komt het Belgische voetbal nog tot rust. Eén dag voor de aanhouding van Patrick De Cock barstte er een andere etterbuil open. En kloeg Bart Van Den Eede, de ex-voetballer van Beveren, nog maar eens wanpraktijken in de Belgische transferwereld aan. De tegenwoordig voor FC Den Bosch uitkomende spits noemde het Belgisch voetbal een rotte wereld vol vriendjes, mensenhandel en corruptie. Hij vertelde dat trainers goedkope buitenlanders aantrekken om hen zo snel mogelijk met winst te verkopen.
In de voetbalwereld vallen in de coulissen steeds weer verhalen te registreren van trainers die bij transfers geld opstrijken. Ook bepaalde bestuurders profiteren zonder schroom van dat soort transacties. Steeds weer zijn het in dat verband dezelfde namen die op fluistertoon worden uitgesproken. Ze blijven gewoon zitten omdat ze zoveel weten dat anderen niet het risico willen lopen dat ze met hun verhaal naar buiten komen. Door die onderlinge bescherming valt er ook niets te bewijzen. Zo groeit de voetballerij uit tot een wereld vol hypocrisie. Waarin er veel wordt gezegd maar niets wordt geconcretiseerd, waarin er af en toe een storm opsteekt die na enkele dagen weer gaat liggen. Terwijl alle kwalen verder woekeren.
Hoe weinig clubs in weerwil met ijdele beloftes aan hun eigen jeugd doen, bleek vorige week uit een onderzoek dat het dagblad De Morgen voerde. Bij veertien van de achttien verenigingen bedraagt het jeugdbudget nog geen tiende van de totale begroting. In de A-kernen van de in totaal achttien eersteklassers staan precies 53 voetballers die vanuit de eigen jeugd zijn doorgestoomd. Terwijl er in het begin van het seizoen 196 buitenlanders onder contract stonden. Nauwelijks de helft van hen hebben een basisplaats.
Zo blijven sommige clubs zichzelf achternahollen. Terwijl het eigenlijk niet zo moeilijk is om een sportieve strategie te ontwerpen en die lijn via de jeugd en gerichte transfers te bewaken. Maar dan komt het eigenbelang in gevaar. En dat gaat hier en daar boven een strategische manier van denken en handelen.
door Jacques Sys
