Enkele favorieten verbrandden hun vingers en met de nodige heisa naast het veld kabbelde de Australian Open door de eerste week. De Belgen trokken zich daar weinig van aan.
Op dezelfde dag dat de organisatie trots aankondigde dat ze het contract met de Koreaanse hoofdsponsor voor vijf jaar had verlengd – de grootste sponsordeal in de Australische sportgeschiedenis, werd verteld – lieten de twee sterkste aandrijvers van de Aziatische tennisboom het volledig afweten. Paradorn Srichaphan, de wonderboy van vorig jaar, moest het hoofd buigen voor lokale held Mark Philippoussis. De andere Aziatische voortrekker, Hyung-Taik Lee, kreeg een lesje in nederigheid van ouderdomsdeken Andre Agassi. Nochtans had de inwoner van Seoel het voorbereidingstoernooi van Sydney met felicitaties van de jury én van de Koreaanse president op zijn naam geschreven.
Een kleine streep door de rekening van de Australian Open dat zich op lange termijn als ‘Asian/Pacific’ Grand Slam zou willen profileren. De inkomsten van tv-rechten uit het Verre Oosten en van bedrijven die in dikke rijen staan aan te schuiven om op de Aziatische kar te springen, geven de Oz Open natuurlijk extra mogelijkheden. In de marge van deze exploratie maakten ook ATP en WTA bekend dat zij in dezelfde richting denken. De mannentour zal over twee jaar met Sjanghai, Peking en Hongkong liefst drie evenementen in de Volksrepubliek China tellen. Op deze manier tracht de ATP de onder de economische recessie lijdende tour een nieuw elan te geven en vooral een enorme, veelbelovende markt aan te boren.
Het vrouwencircuit gunt Sjanghai en Bali een plaatsje op de toernooilijst. Het Indonesische vakantie-eiland probeert via deze sportieve weg af te geraken van haar explosief stigma. De organisatoren zouden Anna Kournikova al gecontacteerd hebben om het toernooi op te fleuren of, anders gesteld, om publiek en sponsoren over de meet te trekken. De Russische deerne mag dan nog altijd een impressionante marktwaarde bezitten, haar tennistieke kwaliteiten lijken meer en meer op de achtergrond te belanden. Justine Henin kan erover meespreken : vorig jaar moest ze nog zeven games afstaan aan de tennismannequin, dit jaar had ze moeite om haar opponente één spelletje te gunnen. De pupil van Carlos Rodriguez stond na een doorgedreven wintertraining en een luisterrijk huwelijk weer een stukje steviger op haar benen. Haar thriller tegen Davenport, misschien wel dé match van het toernooi, was daar een uitvoerig bewijs van.
Justine was sterk genoeg om de eerste week Grand Slam te overleven, maar ze was niet machtig genoeg gebleken om Kim Clijsters van toernooiwinst in Sydney te houden. De Limburgse lijkt in bloedvorm, want ook zij heeft naarstig werk verricht tijdens de Australische zomer. Waar Juju vaak nog hard slaat om de tegenstander te verrassen, kan Kim dat gebeuk constant aanhouden en er ook nog een stukje spreiding in leggen. Zeker in topmatchen is dit van kapitaal belang en de grootste troef om de zusjes Williams het vuur aan de schenen te leggen.
Beide heerseressen van het vrouwentennis geraakten maar sloom onder stoom. Serena kwam met de schrik vrij in de eerste ronde, en Venus genoot van een vrijwel weerstandloze inloopperiode. Zonder enig vorm van wedstrijdritme aan het evenement beginnen lijkt voor sommige atletes geen problemen op te leveren, terwijl anderen wel de rekening gepresenteerd krijgen.
Jennifer Capriati, twee jaar na mekaar Australische zonnekoningin, mocht nu al na één optreden opkrassen. Een operatie om zwarte vlekjes op de ogen te verwijderen gooide roet in haar voorbereiding. Het gebrek aan training gecombineerd met een afbrokkelende wilskracht, maakt van Jenny een doordeweekse speelster die gedoemd lijkt de rest van haar carrière in de schaduw van de Williams-familie door te brengen.
Meteen werd ook de te korte rustperiode voor de atleten in vraag gesteld. Van alle kanten schreeuwden deelnemers hun ongenoegen uit over hun onmogelijke vakantie- en trainingsperiode. Was het seizoen te lang of begon de Australian Open te vroeg ? Heel het programma werd onder de loep genomen, Wimbledon zou verschoven worden, Australië in het voorjaar gepland, et cetera.
Zo’n vaart zal het allemaal wel niet lopen. De Australian Open valt midden in de zomervakantie down under en men probeert nu al hard het publiek aan het evenement te binden door het entertainmentgehalte naast de banen nog op te krikken. Een verhuis naar februari zou de publieke opkomst zeker niet ten goede komen. En wat met de voorbereidingstoernooien ? Moeten die mee verhuizen ? En welke organisaties moeten dan de vrijgekomen plaatsen invullen, wetende dat de toppers net opzien tegen die eerste weken van het jaar.
Het zijn vooral de sterren die aandringen op een langere rustperiode omdat zij elk seizoen opnieuw het meest veeleisende programma krijgen voorgeschoteld. Al mag dat allemaal met een korreltje zout genomen worden. Serena Williams en Jennifer Capriati, zogezegde slachtoffers van een moeizame winteroverbrugging, speelden samen met enkele andere vrouwelijke kleppers begin december nog de lucratieve Collins Cup in Dublin. Seles en Kournikova lieten zich de week daarna ook nog vorstelijk betalen voor enkele exhibities. En dan maar klagen dat het seizoen te lang is.
Wel kan er niet naast het slachtveld van geblesseerde deelnemers gekeken worden. Met Johansson, Haas, Clement, Rusedski en Henman was vooral het mannenveld al min of meer onthoofd voor aanvang van de veertiendaagse. Spelers eisen steeds meer van hun lichaam. Niet alleen door de overdaad aan toernooien, maar ook door het overbelasten van gevoelige lichaamsdelen. Het geldgewin en puntenverlies zijn van zo’n extreem belang geworden, dat kleine blessures te gemakkelijk onder de mat worden geveegd en dat er vaak te snel wordt hernomen na een revalidatie. Philippoussis zit al met drie knieoperaties opgezadeld, minstens één daarvan door te snel het circuit terug op te zoeken.
Ook Marat Safin en Xavier Malisse werden door een fysiek mankement tot opgave gedwongen. Dat de Rus verontschuldigend zijn te korte inloopperiode inriep, viel nog te verstaan. Maar dat ook X-man zijn overbelastingsverschijnselen aan een te druk programma weet, was iets moeilijker te aanvaarden. De Kortrijkzaan speelde zijn laatste wedstrijd voor de winterstop eind oktober en werkte naar eigen zeggen hard aan zijn fitheid tijdens de winter. Zeven wedstrijden in de aanlooptoernooien, waaronder driemaal gemengd dubbel, hadden normaal gezien een min of meer ideale voedingsbodem moeten zijn om op de Australian Open te schitteren. Maar de toenemende druk om er ook vanaf het begin van het seizoen te staan, getuige zijn terugkerende hartproblemen, maakte zijn lichaam waarschijnlijk vatbaarder voor fysieke ongemakken.
De rest van de Belgische mannenvertegenwoordiging had te kampen met problemen van een heel andere aard ( zie kaderstuk). Hoe dan ook, met zeven deelnemers aan de start, waarvan er zes ook een ronde verder geraakten, was het voor België weer een aardig succes in de breedte. En dan was Kristof Vliegen onverwacht nog niet op de afspraak. De twintigjarige Maaseikenaar kwam het circuit binnen via de grote poort en lijkt zelfbewust de lat nog wat hoger te leggen. Het voorbeeld van Malisse indachtig heeft hij zijn apenjaren al achter de rug en timmert hij goed omringd verder aan de weg. Iemand om de volgende maanden in het oog te houden.
door Filip Dewulf
Justine Henin stond weer een stukje steviger op haar benen.
