Zelden had een voetballer van 22 al zo’n catastrofaal veelzijdig karakter, zoals vorige week weer bleek. Een poging tot observatie en ontleding brengt men slechts tot een goed einde met de hulp van derden.
Mario Balotelli doet bij hoogtepunten iets met zijn shirt. Hij trekt het trots uit, bij zijn doelpunt tegen Duitsland, halve finale EK 2012. Hij gooit het boosop de grond, omdat hij slechts vijftien minuten mocht meedoen, na de zege van Inter tegen Barcelona (3-1), halve finale CL 2010. Hij toont uitdagend de tekst ‘Waarom altijd ik?’na zijn goal met City tegen United, bij de 1-6 in 2011. Mario Balotelli wisselt emo, geweld en zelfspot af: de knuffel voor zijn moeder na Duitsland, de tranen bij het finaleverlies tegen Spanje, de schop tegen de benen (Arsenal), de trap op de hersenpan (Tottenham), de (zijn) tent tijdens een training – terwijl de collega’s opdrukten, lag hij doodleuk op zijn rug zichzelf te bewonderen…
We gaan op zoek naar Balotelli met: de historicus van Man City, een satiricus, een journalistieke Italië-watcher, het diepst gravende voetbalmagazine van Europa, een professor met inzicht in de psychiatrie van land en individu, een kindsoldaat/advocaat/ ontwikkelingshelper en… de tweets van Super Mario zelf.
Mario Balotelli is de man die met zijn fratsen de voetbalhumor heruitvond. Dat deed hij al in zijn puberteit, hoewel die nog niet helemaal uitgewoed schijnt te zijn. Het heerlijke Franse maandblad So Foot legde in april 2012 met een reportage van twaalf pagina’s zijn levenslijn bloot. In een reconstructie volgde het zijn spoor naar Brescia, de stad van componist Antonio Bazzini, een leer-ling van ‘duivelsviolist’Paganini, de virtuoos die ’s nachts op kerkhoven voor de doden speelde. Je proeft meteen de parallel. Daartussen het Gardameer en de Dolomietenvoet arriveerde in 1992 de peuter Mario Barwuah op tweejarige leeftijd, nadat zijn Ghanese ouders Thomas en Rose hem ter adoptie hadden afgestaan aan het gezin Balotelli. De onverbloemde waarheid: ze konden de hospitaalrekening niet betalen voor hun zieke kind.
Zijn eerste kleuterjuf verbaasde met haar uitspraak dat Mario zichzelf tekende met een roze huidskleur. Hij was de enige zwarte jongen tussen 250 leerlingen, de worsteling met zijn identiteit sleepte drie jaar aan. Elke dag polste hij bij de onderwijzeres: ‘Ze zullen me toch niet terugsturen naar Afrika?’ Het verhaal ging dat il negro in de sporttassen van andere spelers plaste. Of hij verstopte na een sessie de kledij van zijn ploegmaats, met uitzondering van hun slipje, lol op het niveau der onderbroeken. Tijdens een busrit met het jeugdteam toonde hij zijn blote achterste aan carabinieri. Hij dacht onherkenbaar te zijn, even over het hoofd ziend dat hij de enige was met een donkere derrière. De admi- nistratieve – racistische – pesterijtjes tegen zijn elftal stapelden zich op. Tegelijk rebelleerde hij tegen zijn herkomst. Hij babbelde opzettelijk in het platste Bresciaanse dialect. Hij was boos op zijn ouders en vroeg de stadionspeaker om hem niet als Barwuah af te roepen maar als Balotelli. Want papa en mama, dat waren toch echt het koppel Francescoen Silvia, die hem beschouwden als hun eigen zoon.
Gary James is zowel beheerder van het museum van Manchester City als historicus van de sky blues. Hij duidt het belang van Balotelli voor het elftal: “Soms held, soms schlemiel. Op speeldag 31 vorig jaar hield hij City in de race tegen Sunderland, een week later telde hij ons uit met een rode kaart bij Arsenal. City stond acht punten in het krijt. Hij kwam pas opnieuw in beeld vijftien minuten voor het einde tegen QPR: we moesten winnen maar stonden na 90 minuten 1-2 achter. Iedereen zat in zak en as, maar daar was hij! Met zijn slimme voorzet bood hij Sergio Agüero de 3-2 aan.De beste Balotelli zagen we op Old Trafford: 1-6, een dag om nooit te vergeten. Die ochtend haalde hij de headlines na een vuurwerkgeintje in zijn badkamer. Hij ontwierp snel een T-shirt met de spreuk ‘Why Always Me?’ Hij toonde met genoegen de tekst na zijn eerste doelpunt tegen United. Zijn gave? Natuurlijke arrogantie. Hij moet het randje opzoeken. Lukt dat, dan is hij live on stage. Faalt het, dan doet hij domme dingen. Hij is de échte special one: de individualist die het geniale ontwerpt maar misschien zichzelf niet overleeft. City heeft nood aan die beste Balotelli. Ik herhaal: zonder Super Mario geen goal in de laatste minuut van de laatste speeldag en dus geen titel in 2012.”
Renate Verhoofstad verblijft sinds 2003 in Toscane. Ze volgt voor de Nederlandse media de Serie A en verzorgde als Italië- watcher een rubriek bij het Algemeen Dagblad. Ze ontwikkelde een columnistenrelatie met ons subject: “Ik zou graag een dagje willen optrekken met Mario ‘verveelt-geen-moment’ Balotelli. Ik verbeeld me hoe we in zijn Maserati met hoge snelheid door Manchester knallen en samen shoppen in capuchonnetjes. Ik hou van voetballers met een rafelrandje en sta in vuur en vlam voor krankzinnigheid en het duiveltje. Daarom heb ik een zwak voor hem. Op zijn zeventiende racistisch bejegend worden in alle stadions van het land: dan is het wellicht logisch dat hij briljante daden afwisselt met bizarre akkefietjes. Hij heeft geen ontzag voor de hiërarchie. Vandaar zijn ruzie met Francesco Totti en zijn irritante gebaartjes naar xenofobe roepers. Men behandelde hem vreselijk maar meneertjeging verbaal verhaal halen. De verleiding is groot om hem collectief tot blaag uit te roepen maar ik vind hem een leuk ventje.”
Verhoofstad ontdekte zijn andere kant tijdens het EK 2012, toen de Squadra een bezoek bracht aan Auschwitz. “Hij was er in gedachten bij zijn Italiaanse adoptiemoeder Silvia. Zij probeerde hem respect bij te brengen voor alles wat leeft. Dan pakte ze de koffer onder haar bed er nog maar eens bij, vol gecensureerde brieven uit Birkenau die haar Joodse moeder moesten doen geloven dat haar ouders en zusje het helemaal niet zo slecht hadden in het concentratiekamp – over de gaskamers werd met geen woord gerept. Mario zocht in Auschwitz naar de naam van zijn tante, die er werd vermoord op negentienjarige leeftijd. Daar zag ik hoe dat leuk ventje veel meer was dan een onverschillige vlerk.”
Dat ondervond ook een meester in internationaal en Europees recht, met een verleden als kindsoldaat. Vandaag leidt hij een school in zijn geboortedorp in Zuid-Soedan. Het verhaal van Kon Kelei lijkt op een parabel: “Ik werd opgeleid tot kindsoldaat en verbleef – zonder te vechten – in kampen tijdens de burgeroorlog. In een zoektocht naar onderwijs ontsnapte ik op mijn tiende en eindigde met een groep bootvluchtelingen in Rotterdam. Tijdens mijn studie werd ik voorzitter van War Child. Met enkele vrienden zette ik de schouders onder Cuey Machar Secondary School Foundation. Met deze stichting wilden we middelbaar onderwijs mogelijk maken voor jongens én meisjes in de regio. Om fondsen te werven reisde ik de wereld rond. In 2009 bracht ik een bezoek aan de paus. Mijn verhaal haalde de Italiaanse media. Vanuit het niets kreeg ik een telefoontje van… Balotelli. Hij vroeg me of hij me mocht ontmoeten. Hij raakte onder de indruk en met zijn hulp financierden we een volledige vleugel van het schoolgebouw. Hij is een soort ambassadeur geworden. En die vleugel, die hebben we inderdaad zijn naam gegeven: deMario Balotelli Wing.”
John Foot schreef Calcio, A History Of Italian football. De Engelsman is professor in de moderne Italiaanse geschiedenis aan het University College London en pendelt vaak heen en weer naar zijn zoon in Milaan. Momenteel bestudeert hij het werk van de wereldberoemde ‘antipsychiater’Franco Basaglia (1924-1980). Wie dringt beter door tot het innerlijke van zowel de gekwelde natie als het opstandige individu? “Yo sono Italiano. Ik ben een Italiaan.Mario poneert het met zin voor provocatie. Zijn manier van zijn,kleding, karakter, attitude… Italiaanser kan het niet: hier sta ik, ik, ik, ik! Maar… de kleur van zijn huid is zwart. Hij is dus ‘de zwarte Italiaan’, die volgens zijn xenofobe landgenoten niet bestaat. Een onmogelijke contradictie, zowel voor hem als voor zijn belagers. Alomtegenwoordig én tegelijk onzichtbaar. Een stevige minderheid maakte hem in de stadions van de Serie A het leven zuur met racistische spreekkoren: ‘Er zijn geen Italiaanse negers.’ Dat moet hij als bijzonder agressief hebben ervaren. Hij is de immigrant die de extreme nationalisten overtroeft qua Italiaanse mentaliteit. Bovendien stalt hij zijn rijkdom uit. Zijn doelpunten tegen Duitsland waren bijzonder belangrijk. Het betekende zijn stap naar volwassenheid. Van dan af accepteerde de meerderheid hem pas écht als Italiaan. Langzamerhand slikken mensen hun vooroordelen in. Hij opende met zijn optreden de deur voor andere donkerespelers. Verandert hij de mentaliteit van de nieuwe generatie? Misschien. Hij heeft intussen al zijn plaats in de geschiedenis verworven, als Squadradebutant met Afrikaanse roots. Niet vanzelfsprekend want hij is een mens met een zeer gecompliceerde persoonlijkheid, met die eigenaardige mix van narcisme, woede, arrogantie én ontwapenende kindsheid. Franco Basaglia stelde de schandalige psychiatrische praktijken van elektroshocks en isoleercellen aan de kaak. Voor hem stond de mens centraal en hij zocht de oorzaak van de waanzin eerder in zieke sociale relaties dan in hersenbeperkingen. Van Basaglia naar Balotelli is een kleine stap. Hij zou zeggen: ‘Ga even zitten, ik zal trachten je te begrijpen, ook al lijkt dat een onmogelijke opgave.’ Basaglia zou van Balotelli houden en hem het vertrouwen geven. Zoiets zou Mario veel deugd doen. Yo sono Italiano? Yes, he is!”
Bruno Vincent is een Italiaan in Londen. Auteur van het eerste boek over Mario Balotelli: The Secret Diary, een hilarisch geschrift en hoogtepunt van humoristisch voetbalproza. De satirische auteur van ‘absurde boeken voor volwassenen en choquerende horrorverhalen voor kinderen’ had niet eerder van Balotelli gehoord, tot zijn uitgever hem aanbood om in Balotelli’s huid te kruipen en zo diens onnavolgbare gedrag te verklaren: “Ik fantaseerde er lustig op los en liet hem een filmscenario sturen naar acteur Jean-Claude Van Damme waarin de boosaardige tweelingbroers Balotelli – een voetballer en een miljonair op de Noordpool – de vechtersbaas in elkaar zouden slaan op Antarctica. Hij bood zich aan bij The Blockheads om de betreurde Ian Dury op te volgen als leadzanger van zijn favoriete nummer ‘Sex & Drugs & Rock & Roll’. Hij contacteerde de NASA om als eerste voetballer van de Premier League in een ruimteraket een baan om de aarde te maken. Hij dwaalde als Enigma, de kwade kracht uit Batman, door de straten van Manchester en probeerde het manuscript van zijn gemene kinderboek Biffy McSponge and the Dasterdly Smell Explosion te slijten bij een uitgever… Ik heb dat dus compleet verzonnen en nam daarvoor mijn toevlucht tot enkele flessen whisky. Door zijn geheime dagboek uit te spellen ben ik van hem gaan houden. Hij doet immers wat hij wil. Hij is rijk genoeg om de planeet Jupiter te kopen. Van planeten gesproken, ik laat het boek eindigen met een passage op Cape Canaveral die beschrijft hoe zijn capsule contact verliest met de grond en zijn tocht naar de ruimte begint…”?
DOOR RAF WILLEMS – BEELDEN: IMAGEGLOBE
“Zonder Super Mario geen goal in de laatste minuut en dus geen titel in 2012.” Gary James
“Het is waar. Er is een Balotellibaby op komst. Ik was niet zeker dat hij van mij was, maar toen zag ik de scan.” (7 december 2012)
Tweet 1: Dzjenghis Kahn “Ik ben de straf van God. Als jullie niet zo zwaar gezondigd hadden, dan zou God niet zo’n straf als ik op jullie af gestuurd hebben.” (spreuk van Dzjenghis Kahn, als tattoo op de borst na zijn eerste doelpunt, eind november 2012)
Tweet 2: Fergie “Dus de wereld vergaat op 21/12? Ik hoop dat ik dan naast Fergie zit, die krijgt altijd tien minuten extra.” (omdat Alex Ferguson altijd de scheidsrechters beïnvloedt bij een achterstand van Man U)
Tweet 3: Ryan Giggs “Vraag maar aan Rio Ferdinand: zou jij je vrouw alleen laten bij Ryan Giggs?” (bij het overspelige gedrag van Giggs)
Tweet 4: de bananen “Gooi met bananen en ik vermoord je.” (bij de racistische EK-incidenten in Oekraïne)
Tweet 5: Terry’s transfer “Breaking news: John Terry vraagt een toptransfer naar Zenit aan.” (bij het feit dat Zenitfans alleen blanke spelers willen)
Tweet 6: Nasri’s vagina “Samir Nasri heeft zijn vagina gebroken.”
