Wat voor een ontvangst wacht Olivier Renard als hij zondag met Standard naar KV Mechelen trekt? Vorige maand ruilde de ex-doelman het sportief directeurschap van Malinois plots voor dat op Sclessin. Daarna haalde hij fel uit naar KV.
Dat KV Mechelen niet professioneel werkt. Dat er spelers kwamen over wie hij een negatief advies gaf. Dat de voorzitter moet beseffen dat de voetbalwereld geen aflevering van Bumba is. Scherp als een slagersmes was Olivier Renard toen hij vorige maand in de krant Het Laatste Nieuws uithaalde naar de club waarvan hij zes maanden de sportief directeur was. Een week eerder had de ex-doelman bij KV intern aangegeven dat hij niet langer kon leven met de werkwijze van de club. Om die reden zou hij vertrekken. Prompt kon Renard aan de slag bij Standard, ook als sportief directeur. Toen Johan Timmermans, de praatgrage voorzitter van KV Mechelen, zich vervolgens in de pers liet ontvallen dat hij ontgoocheld was in Renard, steigerde de trotse Henegouwer. Renard besloot wat vuile was van KV buiten te hangen. ‘Ik wil dat de club wakker wordt’, brieste hij. Zondag zit de ex-doelman voor het eerst sinds zijn beruchte interview weer in de tribune van KV, deze keer als bestuurslid van Standard. In afwachting daarvan luidt de vraag: was zijn uithaal een terechte wake-upcall?
‘HIERUIT LEREN’
‘Ik denk dat we hier als club uit moeten leren om structureel te groeien’, zegt Marc Faes, de voormalige commercieel manager van KV die sinds kort de algemeen manager van de club is. ‘KV Mechelen heeft maar negen personeelsleden. Van de directieleden werkt niemand hier fulltime; wij hebben allemaal nog een andere job en steken al onze vrije tijd in het voetbal. Op dat vlak moeten we nu de volgende stap zetten. Dat besef leefde al, maar Olivier wakkerde het nog aan.’ Als de leden van het directiecomité niet voltijds aanwezig zijn, helpt dat immers niet om snel en in goed overleg tot gefundeerde beslissingen te komen. Integendeel, het creëert zwaktes in het beleid, iets waarvan sluwe makelaars gretig gebruik proberen te maken om hun grip op de club te vergroten.
Maar kon KV binnen zijn huidige structuur ook niet op een betere manier werken? Renard sprak over een transferbudget dat op dag x beloofd werd, er op dag y plots niet meer was en op dag z dan toch beschikbaar bleek. Op die laatste dag moest Renard dan weleens vaststellen dat een interessante speler ondertussen bij een andere club getekend had. ‘Wij hadden geen spaarpotje waarmee Olivier op de lange termijn kon werken’, geeft Faes toe. ‘We moesten de voorbije jaren veel geld opzijzetten om in ons stadion te kunnen blijven en om het te renoveren en uit te breiden. Daardoor moest Olivier vaak wachten op uitgaande transfers vooraleer hij kon handelen. In een transferperiode heb je dan een situatie die bijna elk uur verandert. Wat Oli aanhaalde, hoort bij de fase waar KV momenteel inzit. Maar ik ben het met hem eens dat we dat nu moeten oplossen.’
ZWARE ERFENIS
Het stadion als eeuwig excuus, zo lijkt het soms. Maar de uitleg van Faes is niet uit de lucht gegrepen. KV ging in 2003 in vereffening, met een zware erfenis tot gevolg. In 2012 moest KV nog zo’n drie miljoen euro neertellen voor een deal met Willy Van den Wijngaert, wiens beleid de vereffening inluidde. Eerst vorderde de oud-voorzitter bijna twaalf miljoen euro terug van de club, een eis die hij kracht bijzette met pogingen om het stadion te bemachtigen. Dat bracht de toekomst van KV in gevaar. Dus besloot de club een dading aan te gaan met Van den Wijngaert.
Intussen werd het stadion te oud en te klein voor KV Mechelen. Dus drongen ook een facelift en uitbreiding zich op. Naar eigen zeggen telt de club zelf 2,4 miljoen euro neer voor de huidige bouwwerken en allerhande technische moderniseringen. Daar komen nog enkele honderdduizenden euro’s bij door onverwachte verbouwingskosten en door intresten die verbonden zijn aan de obligatielening. Allemaal investeringen die de club hoopt terug te verdienen als de exploitatieopbrengsten in het vernieuwde stadion groeien. Maar in afwachting slorpten de deal met Van den Wijngaert en de stadionwerken dus al veel geld en energie op. Als KV dat zweet en die centen had kunnen investeren in het samenstellen van zijn ploeg, dan had geel-rood waarschijnlijk nu niet voor het zevende jaar op rij in play-off 2 gezeten. En als de club een deel van dat geld had gebruikt om extra mensen in dienst te nemen, dan had Renard mogelijk kunnen werken in een structuur die wél op poten stond. Maar KV stelde andere prioriteiten. De club redeneerde dat het vernieuwde stadion met zijn verhoogde capaciteit, 18.500 plaatsen, voorrang verdiende, omdat het kan zorgen voor een budgettaire groei en de rest van de club kan meezuigen.
VOORBEELD BJELICA
Renard, een jonge wolf van 36, had daar weinig boodschap aan. De vurige en principiële ex-doelman wil van punt a naar punt b in een rechte lijn, zonder omwegen. En hij had de ambitie om zijn carrière als sportief directeur met glans in te zetten. Dus wou hij spelers halen die door en door gescout waren. Proactieve transfers op het juiste moment. Zoals hij onlangs nog kon doen met verdediger Aleksandar Bjelica.
Maar meer dan eens zag Renard het dus anders lopen. Dan moest hij aanzien hoe KV inderhaast spelers haalde van wie hij niet helemaal overtuigd was. De keuze om zo te werken terwijl er maar een beperkt transferbudget was, dát vond Renard lastig, niet het werken met weinig geld op zich. En zulke spelers van wie hij geen hoge pet op had, durfden dan ook nog eens tegen te vallen. Het besef dat hij evengoed op die spelers afgerekend zou worden door de fans, viel de ex-doelman zwaar. Faes begrijpt dat. ‘Als Olivier de kracht had gehad om nog zes maanden te blijven, hadden we hem wel een spaarpotje kunnen geven, want de kosten van die bouw blijven niet komen. Nu was KV nog niet klaar voor zijn manier van werken. Hij zat al drie straten verder en wij konden niet volgen. Is dat een verwijt? Nee, dat is een vaststelling.’
DOOR KRISTOF DE RYCK – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Renard zat al drie straten verder en wij konden niet volgen.’ – ALGEMEEN MANAGER MARC FAES
