Gestart onder een slecht gesternte, hebben de Proximus Diamond Games zich nog kunnen vastklampen aan Kim Clijsters. Het werd háár show.
De Proximus Diamond Games hullen zich nu al enkele jaren in een paarse sfeer. In de liturgie staat die kleur voor boete, ingetogenheid en rouw. Drie gevoelens die waarschijnlijk wel de geest van organisator Bob Verbeeck gepasseerd zijn tijdens de afgelopen, helse week. Het regende afzeggingen en niet van de minsten. Zelfs publiekstrekker Justine Henin-Hardenne ontkwam niet aan de vloek van Antwerpen.
Geschuif met het programma, een belabberd deelnemersveld en misnoegde toeschouwers zullen hier en daar wel voor een wanklank gezorgd hebben. De vorige twee edities speelden immers voortreffelijk in op de exploderende tennisextase in België, nu leek het noodlot de euforie te temperen. Bob Verbeeck bleef echter niet bij de pakken zitten. Via de zusjes Kim en Elke Clijsters en Els Callens werd het damesdubbel opgewaardeerd en daar lustten de toeschouwers verrassend genoeg ook pap van. Concertjes werden aan de matchen vastgeplakt, de aankleding van het evenement was af. De Proximus Diamond Games worden stilaan een begrip.
Men wil het toernooi voor de toekomst vrijwaren door twee datums op de internationale kalender in te palmen. Eventueel kan er dan met de Diamond Games geschoven worden, om zo aan het programma van de vedetten tegemoet te komen. Er wordt eveneens onderhandeld om het openingsweekend te larderen met de nostalgische en publieksvriendelijke Senior Tour. Kwestie van alle dagen aantrekkelijk te maken. Verbeeck heeft nu al het best bezette indoortoernooi op aarde en streeft ermee naar de perfectie.
Justine Henin doet dat ook. Een aanslepende bronchitis leverde voldoende twijfel om de handdoek in de ring te werpen. Jammer. Roland Garros 2002, waar Justine als favoriete verloor in de eerste ronde na een slecht verzorgde aandoening, was een wijze les. Maar toch ook van een ander kaliber. Kon er voor eigen publiek, én voor een organisatie die voor geld in haar laatje zorgt, geen uitzondering worden gemaakt ? Op één long, en zelfs met een eenmalig optreden, had ze tienduizend mensen, sponsors en werkgever Verbeeck een plezier kunnen doen. In de wetenschap dat de clan-Henin-Hardenne vooraf al bedenkingen had bij de moeilijke ondergrond, werd het dus njet. Haar zin voor perfectie is er één zonder scrupules of sentiment. Zo word je waarschijnlijk nummer één van de wereld, maar niet in de harten van de mensen.
Kim Clijsters kreeg door de vele afzeggingen het gewicht van het toernooi te dragen. Een pluimgewicht weliswaar. Negenendertig minuten in de halve finale tegen Miriam Casanova : één toiletbezoek en je had als toeschouwer een set gemist. Kim moest er alvast geen afstaan, bracht stevig tennis en kon pijnvrij door de week glijden. Zonder echt diep te hoeven gaan, diste ze toch alle facetten van haar spel op. Zeker de kwartfinale tegen Maleeva was bijzonder leuk om te volgen. Met name omdat de Bulgaarse dreumes pittig uit de hoek kwam en Kim tot loop- en weerwerk dwong. De finale tegen Farina Elia was een éénrichtingsmatch met de ondertussen gekende afloop.
De kans is groot dat Clijsters en Henin-Hardenne dit jaar geen wedstrijd tegen een speelster buiten de toptien verliezen. Een indicatie voor de sterkte van onze landgenotes, maar ook voor de zwakte van de rest van het deelnemersveld. Dat zij hun neus aan het venster mochten steken tijdens dit onthoofde evenement, was mooi meegenomen. Maar een meerwaarde betekenden jongedames als Chladkova, Koukolova of Casanova niet.
Die dunne spoeling aan de top komt het vrouwentennis niet ten goede. Zeker niet als meer dan de helft van die top – Williams, Dokic, Capriati, Hantuchova – met relatie- of motivatieproblemen door het circuit waart. Laat hier geen twijfel over bestaan : de WTA is blij met de Proximus Diamond Games én met Kim Clijsters.
door Filip Dewulf
Zo wordt Justine geen nummer één in de harten van de mensen.
