De code van Conte

© BELGAIMAGE

Na elf jaar ups en downs is Inter weer Italiaans kampioen. Met dank aan een trainer die van een altijd onvoorspelbare club weer een winnende machine maakte.

Is een vast ritueel afschaffen een goeie manier om met slechte gewoontes af te rekenen? Amper was Antonio Conte benoemd tot nieuwe trainer van Inter of hij sloeg de fans van de nerazzurri al met verstomming door te eisen dat de officieuze clubhymne die voor elke thuiswedstrijd door de luidsprekers klonk niet meer gedraaid zou worden.

Pazza Inter, het gekke Inter, is een muzikale ode aan de ups en downs die zo kenmerkend zijn voor de club die vaak meer lijkt te leven voor de emoties dan voor de prijzen. Inter is traditioneel een verzameling van artiesten, tegengesteld aan het werkmanskarakter van Juventus. Een uitdaging en soms een hel voor gerenommeerde trainers die vaak hun tanden stuk bijten op een huis waar talent en gebrek aan regelmaat de wet dicteren. Tien jaar na José Mourinho heeft het geduurd voor iemand nog eens succes kon boeken met de ploeg. Conte ruilde de wisselvalligheid van de blauw-zwarten in voor zijn favoriete woord: winnen. Zijn obsessie met dat begrip is zo groot dat hij zelfs zijn dochter Vittoria noemde.

De club staat amper aan de top of er komen alweer wolken aan.

De ironie wil dat Inter om de titel te behalen zijn oude gewaden heeft afgelegd en vervangen door het kleed van zijn grootste vijand, de Oude Dame. Dat gebeurde niet alleen door de trainer binnen te halen die in 2012 Juventus op weg zette naar het succes, met drie opeenvolgende landstitels, maar ook door Giuseppe Marotta weg te halen uit Turijn. De vroegere sportief directeur maakte bij Juventus naam door goedkoop spelers te halen die vervolgens een hoog rendement brachten: van Andrea Pirlo, die transfervrij van AC Milan overkwam, tot Paul Pogba, die voor amper één miljoen gehaald werd bij Manchester United en voor honderd keer zo veel verkocht werd.

Het zijn strategische keuzes die genomen werden in China, waar de huidige eigenaars vandaan komen, en ter plekke werden omgezet door Steven Zhang, die op zijn 27e als zoon van de clubeigenaar voorzitter werd. Voor wat hoort wat: Antonio Conte is er ook niet slechter van geworden. Met twaalf miljoen euro per jaar is hij met groot verschil de bestbetaalde trainer in de Serie A, terwijl de op één na bestbetaalde, de Portugees Paulo Fonseca bij AS Roma, slechts 2,5 miljoen per jaar opstrijkt.

Met die ingreep gaf het bestuur van Inter meteen een dubbele en niet mis te verstane boodschap mee. Dat Inter tot alles bereid was om weer aan de macht te komen, en dat als Conte iets eist, hij dat ook krijgt. Alles kan, op voorwaarde dat Inter weer wint.

Juve als prooi

Eén van de eerste eisen van Antonio Conte was de komst van Romelu Lukaku. Verliefd als hij was op het type spits dat perfect past bij het voetbal dat hij wil brengen, wilde de Italiaanse trainer Romelu al in 2017 naar Chelsea halen. Een plan dat gedwarsboomd werd door Lukaku’s toenmalige makelaar Mino Raiola, die zijn aanvaller in de armen duwde van Manchester United waar hij een grotere commissie kon krijgen.

Met twee jaar vertraging kreeg Conte toch zijn lievelingsspeler en zag tot zijn aangename verrassing dat Lukaku bij Inter in de voorhoede een kompaan trof met wie de symbiose op het veld perfect was. Naast Lautaro Martínez, vertegenwoordiger van de traditie die wil dat Inter in zijn aanvalslinie altijd gaat voor Zuid-Amerikaans talent, ontplofte Lukaku vanaf dag één.

Europees was de start moeilijker. Inter overleeft dat eerste jaar de poules van de Champions League niet, maar bereikt wel de finale van de Europa League. In de eigen competitie moet het nipt de duimen leggen voor het Juventus van Maurizio Sarri. Maar de kloof tussen Juve en Inter is ineens een stuk kleiner, en wanneer de onervaren Andrea Pirlo als nieuwe kapitein van start gaat bij Juve dat ook nog eens zijn orkestmeester Miralem Pjanic verliest, lijkt de achtervolging pas goed ingezet. Inter bevestigt zijn ambitie door nog een oudgediende uit Turijn te halen, Arturo Vidal, die bij Juventus met Conte al kampioen was geworden, en heeft zelfs 40 miljoen veil om met flankspeler Achraf Hakimi het type voetballer te halen wiens spel precies op maat van Conte geschreven is.

Het lijkt aanvankelijk niet meteen te lukken. De onverwachte start van stadsgenoot AC Milan, die enkel de laatste weken gas terug moet nemen, en de bittere uitschakeling in de Champions League, verplichten Conte na te denken over hoe het verder moet.

Meteen na Nieuwjaar komt Inter, dat tevoren even aangeslagen leek, op toerental. Het spectaculaire aanvallende voetbal waarmee het voorheen uitpakte, is steeds minder vaak te bewonderen. Het heeft plaats gemaakt voor een ijzeren organisatie en razendsnelle omschakelingen. Kortom: het type spel dat doet terugdenken aan het Inter van de triplete onder Mourinho tien jaar eerder.

Met dank aan Romelu Lukaku die voorin niet versaagt, bijgestaan door het jonge talent Nicolò Barella en de ervaren Deen Christian Eriksen die de afgelopen weken een hoog niveau haalde en het elftal vooruit stuwde. Achteraan vormt de combinatie van de ervaring van Stefan de Vrij, de kracht van Milan Skriniar en de klasse van het jonge Italiaanse talent Alessandro Bastoni een nauwelijks te nemen vesting, met amper zes tegengoals in de laatste zeventien wedstrijden.

Wat nu?

Maar amper staat de club weer aan de top of er komen weer wolken en vraagtekens aan. Wanneer de vreugdevuren die zondag over de Piazza del Duomo waaiden weg zijn, worden de tifosi geconfronteerd met de vraag: wat nu? Die onzekerheid is het gevolg van de onduidelijkheid over de investeringen van de eigenaar sinds 2016, het Chinese Suning. De interne veranderingen in het moederbedrijf in China en de uitblijvende salarisbetalingen van de spelers de afgelopen maanden voorspellen niet veel goeds. De voorbije jaren was het voor de club moeilijk balanceren tussen de wens om onbeperkte investeringen te doen en de noodzaak om de Financial Fair Play te respecteren, vandaag is het voor de eigenaars zoeken naar mede-investeerders in het prestigieuze maar ook dure sportieve project, want het is de bedoeling om ook de komende jaren een topclub te blijven, en dat kost geld. Veel geld. Daarom kwam het ook niet als een verrassing dat ook Inter graag wilde participeren aan de Super League met zijn vetpotten. Nu dat niet doorgaat zou het kunnen dat Inter deze zomer noodgedwongen één van zijn topspelers moet verkopen.

Ook Conte staat voor een nieuwe uitdaging. Hij heeft Inter terug naar de top van het Italiaanse voetbal gebracht, maar moet nu hard op de rem gaan staan opdat de club niet opnieuw, zoals het dat gewend is, in één ruk naar omlaag valt.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content