‘The achilles is gone !’ Geert De Vlieger (32), nieuw bij Manchester City, werd vorige week geopereerd. In de Premier League spelen is plots voor minstens een half jaar niet meer aan de orde.

G eert De Vlieger woont in Zuid-Manchester, in de rust en het groen van Altrincham. Er is een vijver vlakbij, een speelplein, er zijn wandelpaden én er is, wellicht niet geheel toevallig, ook een golfterrein. “Maar hier liggen er zoveel dat je al moeite moet doen om niét bij een golfterrein te wonen”, lacht hij, die heel graag golft. “Ik wist het niet eens. Toen we dit huis bezocht hadden en buitenkwamen, zei ik tegen mijn vrouw : ‘Het ziet er wel een leuk huis uit.’ En toen ik in de verte het golfterrein zag liggen, zei ik : ‘Het ziet er zelfs een héél goed huis uit ( lacht).'” Maar van golfen zal er de komende maanden niets in huis komen, noch van keepen.

Het is dinsdag en morgen wordt Geert De Vlieger aan de rechterachillespees geopereerd. Vrijdag scheurde die af tijdens de oefenwedstrijd tegen Wolverhampton. “Er was een voorzet”, vertelt hij, “en ik ga om die bal weg te boksen. Die spits wil koppen, maar komt er niet aan en hangt zo bij het neerkomen half op mij. Ik wou hem wat afhouden en toch blijven staan, maar op het moment dat ik neerkom, gebeurt het. Het is precies alsof ze met een bijl je voet afkappen. Dat knákt dus af, hé, alsof je voet ontploft. Je tiert je kapot. Je eerste gewaarwordingen zijn : ik sta nooit meer recht. Je grijpt naar je voet en voelt dat hij nog wel goed zit, maar je weet dat het zeer fout is. De kinesist kwam meteen het veld opgelopen, legde zijn vinger erop en zei : ‘The achilles is gone.’ Dan word je met een draagberrie binnengedragen, wordt de diagnose bevestigd en krijg je te horen dat het zeker zes maanden zal duren alvorens je fysiek weer helemaal in orde bent.”

Het is hard. “Ja. Terwijl ik met ijs op de massagetafel lag, had ik een kwartier, twintig minuten waarin ik het verhaal van de komende maanden anders kon gaan schrijven. Een moment van opwelling. Dan voel je tranen komen, van ontgoocheling vooral. Het is, denk ik, een combinatie van het lichamelijk en mentaal verwerken. Want in een split second moet je die klik maken. Je werkt aan iets, je bent aan het spelen, het gaat goed en plots is alles anders.”

Het gebeurde een dag voor de verhuizing. In de week voor de galamatch tegen Lazio Roma, de eerste thuiswedstrijd in het indrukwekkende City of Manchester Stadium dat altijd vol zit met 48.000 van de beste fans in Engeland. “Het zag er heel goed uit, want ik kwam uit een hele goede voorbije vier weken. De aanpassing is heel goed verlopen, het was heel mooi begonnen, maar op dit moment is de Premier League, het spelen en meemaken van matchen niet meer aan de orde. Kwestie is je dan zo snel mogelijk naar de nieuwe omstandigheden te schikken. En dan ben ik iemand die de reflex heeft van : dit is erg, maar er zijn nog ergere dingen. Soms doe je jezelf op die manier een beetje te kort, maar het is een realisme dat wel helpt.

“De motivatie die ik nu heb, komt een beetje voort uit de voorbije weken. Ik heb zoiets van : dat is echt de moeite om hieraan te beginnen. Al moet het moeilijkste wellicht nog komen. Als je in oktober, november al een heel zware periode achter de rug hebt, maar toch nog maar aan de helft staat.”

Hij legt zijn voet op de salontafel en haalt de bescherming weg. “Leg hier eens je vinger op, je zal voelen dat er niks meer is. Dat is zoals een kabel die doorgesprongen is. Dan merk je dat alles eraan vasthangt. Je kuit kan je niet meer opspannen, die hangt daar. Het wordt acht weken gips, met een bottine die ze kunnen optrekken om week na week de belasting, de rék wat te verhogen. Maar daarna ben je in kuit en bovenbeen alle spiermassa kwijt. Dan moet je die eerst weer opbouwen met aquatraining. Het best mogelijke scenario voor je weer de maximale belasting kunt hebben, is zes maanden. Maar zoals met een kruisband heb je wel de garantie dat die pees eens hersteld sterker is dan van tevoren. De motivatie is om dit seizoen toch nog zeker wat te kunnen spelen. Ik heb gezien dat de Cup Final pas op 23 mei is ( glimlacht).”

Opereren en revalideren zal in Engeland gebeuren. “Een uur hier vandaan is blijkbaar iemand die heel onderlegd is in die materie. Zij willen ook liever dat ik hier geopereerd wordt, omdat opvolging en revalidatie dan in samenwerking met de club gebeuren. Het is ook mijn betrachting het wederzijdse goede gevoel van de voorbije weken door te trekken, te laten zien dat ik op dezelfde manier verder blijf doen. Ik wil die inloopperiode niet weggooien, door hier nu voor vier, vijf maanden weg te gaan.”

Want alles verliep prima. “Vanaf het moment dat ik tekende, is de kennismaking met de club op het menselijke vlak heel goed meegevallen. Je moet het op het professionele vlak goed doen, maar je als mens ook kunnen ontplooien, sociaal kunnen functioneren. Dat gevoel zat snel vrij goed. Oké, het is de Premier League, het is een grote club, er is het geld en noem maar op, maar je voelt toch ook dat er een ziel achter zit waarmee iets te doen is. Kevin Keegan, de manager, leidde mij bijvoorbeeld persoonlijk in het trainingscomplex rond, toonde interesse voor waar we gingen wonen en zorgde er zelfs voor dat er mensen kwamen helpen bij de verhuizing.”

De eerste drie weken zat hij op hotel. Op 6 juli kwam hij met de wagen toe, een dag later begonnen de trainingen. “Het is nieuw, hé”, zegt hij. Je komt hier serieus wat spelers tegen waarvan je denkt : dat is niet mis ( lacht). Een Robbie Fowler, een Steve McManaman, een Anelka, dat zijn toch iets andere namen dan bij Willem II. Maar uiteindelijk blijken dat ook allemaal gewone jongens te zijn die graag voetballen en plezier hebben in wat ze doen. En het feit dat ik Engels en Frans spreek, is een enorm voordeel gebleken, het vergemakkelijkte de opname in een groep met ook wat Fransen.”

City trok niet op oefenkamp. “Neen, omdat je nergens beter kunt zijn dan in het eigen trainingscentrum met al zijn faciliteiten”, aldus De Vlieger. “Zeven, acht velden, een sporthal, een restaurant, een krachthonk, uitgebreide medische ruimte, een zwembad voor aquatraining. Een paradijs voor een voetballer. Ter ontspanning zijn we wel eens een dag naar Wales gaan raften en bergbeklimmen. De keeperstraining is vrij vergelijkbaar, maar het niveau ligt wel hoger. Als je denkt : vandaag zijn het afwerkvormen, ik zal het wat rustiger aan doen, dan kom je niet in de zaak voor wanneer Fowler, Anelka en Wanchope voor je staan. Dat vergt aanpassing. Een hogere intensiteit van trainen, nog meer scherpte, nog meer concentratie. Het tempo van reageren, van bepaalde dingen nog verhogen.

“Een voorbereiding is altijd afzien, maar ik moet zeggen dat ze hier toch ook al goed gedoseerd opbouwen. Het is niet lopen, lopen, lopen in het begin. Hier is een Colombiaanse fysiektrainer die heel de wereld rondreisde, in alle continenten clubs bezocht, trainingen volgde en daar zijn eigen pakket uit samenstelde. Het is onderbouwd. De fysieke opbouw is heel veel op het veld in voetbalvormen, alle loopvormen gebeuren voetbalgewijs.”

Wolverhampton was de vierde oefenwedstrijd, de derde waarin De Vlieger onder de lat stond. “Hier wordt niet tegen kleine ploegjes gespeeld, maar meteen tegen respectabele. Meteen op Engels niveau, meteen met de nodige gele en rode kaarten en het nodige trammelant erbij. Er was ook al onmiddellijk een scène waarbij er een stuk op vijf op elkaar invlogen en er ene met een opengereten been op de grond lag ( lacht). Bij de eerste vriendschappelijke wedstrijd kwamen al direct 8000 toeschouwers opdagen. Het wordt allemaal iets intenser en drukker beleefd dan we in België en Nederland gewoon zijn.

“Je moet je als keeper ook nog iets meer zetten. Elk land, elke competitie heeft zijn karakteristieken en vergt een zekere aanpassing. In Nederland was dat nog meer meevoetballen, hier wordt er qua agressiviteit en duelkracht meer gevraagd. In Nederland is het bal krijgen, rustig opbouwen en eens terugtikken. Hier is het vaak meteen diep op een van de spitsen en daar, op de helft van de tegenstander, het gevecht aangaan.”

Zijn concurrent is David James, doelman van Engeland. “Qua kracht en atletisch vermogen sterker dan ik, qua techniek en vorming minder. Maar elk speelt op zijn kwaliteiten. Misschien heeft hij iets minder techniek nodig om op zijn manier goed te zijn en ik minder kracht om op mijn manier goed te zijn. De bedoeling was zoveel mogelijk wedstrijden te spelen, maar jammer genoeg is de concurrentiestrijd vrij snel afgelopen. Mijn indruk is wel dat het hier allemaal iets minder scherp gesteld wordt van : dat is een titularis en dat is er geen. Hier is meer een algemene aanvaarding van : we zijn met zoveel, ik kan zoveel spelen en die ook zoveel. Het is uiteindelijk een wisselwerking van een groep van 24, 25 mensen, ook omdat er in Engeland zoveel wedstrijden zijn.

“Ach, eigenlijk zitten we een beetje in het ijle te praten. Dat houdt mij nu allemaal veel minder bezig. Dat is de klik die je maakt, hé. Voorheen was ik daar wel enorm mee bezig. Absoluut. Ook op training. Je wil je laten zien en je kijkt goed : wat is er anders ? Wat doe ik en wat doen zij ? Maar na de evolutie van de voorbije dagen ga je jezelf daar helemaal anders op instellen. Nu probeer ik het antwoord te kennen op vragen als : zou het voor de revalidatie niet beter zijn dat mijn broer mijn fiets meebrengt als hij naar hier komt ( lacht) ?”

En wat nog meer ? Engeland geniet op het culinaire vlak niet de beste reputatie. ” Philippe Clement waarschuwde mij ervoor dat het eten hier niks zou worden”, lacht De Vlieger. “Maar blijkbaar is dit een goede plaats, want hier is dat absoluut geen probleem. Hier zijn zelfs veel meer dingen te vinden dan bij ons in Lebbeke.” Behalve, wenkt mevrouw De Vlieger vanuit de keuken, de favoriete peperkoek van Thibaut. Thibaut moet straks naar de tweede kleuterklas, Pauline naar het eerste leerjaar. “De school wordt een grote stap”, bedenkt De Vlieger.

“Maar zoals ik begrepen heb van iedereen zal zij binnen de twee, drie maanden Engels spreken. Ik heb er Philippe Clement voor gebeld. Toen hij destijds naar Coventry vertrok, was Miguel even oud. Hij zegt dat het in het begin wel even aanpassen is, maar dat het binnen de kortste keren vanzelf gaat. Vorig seizoen zat hier een Duitser, Michael Tarnat, die nu naar Hannover is. Zijn dochtertje was zo verdrietig dat ze hier weg moest, dat ze in Duitsland niet meer naar een Duitse school wilde. Ze gaat er nu naar een internationale school, waar Engels gesproken wordt.”

Ondertussen test Pauline het Engels van Thibaut ? Wat is rood ? Red ! En oranje ? “We spelen daar nu een beetje op in”, zegt De Vlieger. “We leerden hen al de kleuren. En Pauline kan ook al tellen tot twintig.” Neen, tot tien, roept ze. “Gisteren speelde ze al buiten met een jongetje van wat verder in de straat. We zijn ook van plan om haar zo snel mogelijk in te schrijven in een sportclub. Een tennisschool misschien. Voor het contact, tegen dat de school begint.”

Het komt wel allemaal goed. “Vanuit België hoor je wel eens : ‘Ocharme, nu zit hij daar.’ Maar we zullen ons wel redden, hoor. Oké, waren de eerste vier weken niet echt goed meegevallen, had ik het gevoel gehad van : wat is dat hier eigenlijk ? Dat is iets anders, maar het tegendeel is waar. Ik heb zoiets van : het zal de komende tijd misschien wel een stukje minder plezant worden, maar ik weet ondertussen wel waar ik het voor doe.”

Ook voor het geld. Veel zal papa na zijn carrière wel niet meer moeten werken. “Moéten zal misschien iets minder aan de orde zijn,” bekent hij, “maar ik zal vooral nog wíllen werken.” In november wordt hij 33. Het is zijn zestiende seizoen en zijn eerste zware blessure. “Eigenlijk”, besluit hij, “moet je nog zeggen dat ik geluk heb gehad dat het zo lang goed is gegaan. Want risico is er altijd, hé.”

door Christian Vandenabeele

‘Het is precies alsof ze met een bijl je voet afkappen.’

‘Ik heb nog geluk gehad dat het zo lang goed is gegaan.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content