Infinit8Iniesta. Vrij vertaald: Iniesta voor de oneindigheid. Met die hashtag nam FC Barcelona in mei 2018 afscheid van Andrés Iniesta, de balkunstenaar die na 674 wedstrijden, vier Champions Leaguezeges, negen titels in La Liga, zes Copa del Reytrofeeën en 16 jaar bij de A-kern afzwaaide. De club eerde de mythische nummer 8 bij zijn vertrek met een speciaal shirt met zijn zijwaarts geplaatste rugnummer, om zo het wiskundige oneindigheidssymbool ? te vormen. In oktober 2017 klonk het nochtans anders. Iniesta had net een contract ondertekend dat hem voor de rest van zijn carrière aan FC Barcelona verbond. Een unicum: ‘Na 118 jaar geschiedenis is het de eerste keer ooit dat we een voetballer een contract voor het leven hebben aangeboden’, verklaarde voorzitter Josep María Bartomeu op de persconferentie.
Met zijn transfer naar het Japanse Vissel Kobe misliep Iniesta de kans om tot het selecte kransje van one-club men toe te treden. Hetzelfde geldt voor Xavi, de andere helft van de twee-eenheid die jarenlang het middenveld van Barça domineerde, die in 2015 voor de oliedollars van het Qatarese Al Sadd koos om er nog vier seizoenen uit te bollen, alvorens er aan de start te gaan als trainer. Bijgevolg traden de gracieuze spelverdelers niet in de voetsporen van hun tarzaneske ex-ploeggenoot en one-club man Carles Puyol (593 wedstrijden). Ontsproten aan La Masía, afgesloten in Camp Nou.
De FIFA moet dringend te rade gaan bij UNESCO. Het uitsterven van spelers die tijdens hun hele professionele loopbaan dezelfde clubkleuren trouw blijven is immers een betreurenswaardige trend. Zo besliste Liverpoollegende Steven Gerrard in 2015 om zijn geluk te beproeven bij het Amerikaanse LA Galaxy in plaats van zijn voetbalschoenen aan de haak te hangen op Anfield Road. Rui Patrício verliet na 460 wedstrijden en 179 clean sheets Sporting CP in 2018 en trok naar Wolverhampton. De Portugese nationale doelman liet zijn contract ontbinden na een aanval van hooligans op het trainingscomplex. Afgelopen zomer nog verloor AS Roma Daniele De Rossi aan Boca Juniors in Argentinië, amper twee jaar nadat Francesco Totti wél als Eeuwige Romein de deur van het Stadio Olimpico achter zich dichttrok.
Kan je het een clubspeler pur sang kwalijk nemen dat hij een laatste, lucratieve uitdaging opzoekt – niet zelden uit onvrede voor het uitblijven van een nieuw contract of door het kwijtspelen van zijn plek in de basiself? Een transfer wist zijn staat van verdienste alleszins niet uit, noch zullen de fans hem ooit vergeten. Toch blijft het voor voetbalromantici spijtig dat de naam van het icoon niet voor altijd verbonden is aan één club maar, zoals in het geval van Iniesta en Xavi, aan més que ún club. En verdomme, wat doet het pijn om Olivier Deschacht te zien spelen in andere kleuren dan het met hem vergroeide paars en wit.
