Na Ivoorkust en Madagaskar neemt de patron van Beveren nu Thailand onder handen.

De ploeg met spelers die al van hun twaalfde levensjaar les krijgen aan de gereputeerde school Assumption in Thunburi, vlakbij Bangkok, haalt de ene trofee na de andere binnen. De voetbalschool geniet de reputatie de beste van Thailand te zijn. Althans, die reputatie had ze, tot op een dag in november 2005 de veelgelauwerde spelertjes in rood-wit gestreepte truitjes het onderspit delfden met 6-0, vernederd door twintig jonge kerels die tot dan enkel een balletje gingen trappen op de open terreinen van de grote Thaise steden over de bruggen in Bangkok. Toch blijven Min, Bat, Got en hun zeventien voetbalvrienden met beide voeten op de grond. “Het leukste is dat we ons hier amuseren,” vertelt Got ons, ” hier voelen we ons gewoonweg super.”

Hier, vlakbij de Ban Bung, ten oosten van Bangkok, bevindt zich de JMG Voetbalacademie van Thailand, volgens de oprichters de eerste onafhankelijke voetbalschool. JMG zijn de initialen van Jean-Marc Guillou, 60 jaar oud, ex-speler van het Franse nationale elftal (19 selecties tussen 1974 en 1978), een van de beste middenvelders van zijn generatie, ooit ploeggenoot van Michel Platini en sinds 2001 mede-eigenaar en technisch directeur van SK Beveren, waar de meeste spelers uit Abidjan afkomstige Ivorianen zijn.

Guillou stichtte in 1994 de eerste voetbalacademie voor de kinderen van Abidjan. Vroeger kon men alleen dromen van een mooie toekomst, maar elf jaar later zijn de resultaten duidelijk zichtbaar. Ook bij SK Beveren, dat drie vierde van zijn spelers uit de school van Abidjan haalt.

“Zeventig tot tachtig procent van onze jongens zijn uitgegroeid tot professionele voetballers, en ze kunnen nog evolueren in een Europese of een Afrikaanse competitie”, verduidelijkt Guillou. Veel beloften van onze school zijn op dit ogenblik sterren bij Europese ploegen : Kolo Toure en EmmanuelEboue (Arsenal), GillesYapiYapo (Nantes), ArthurBoka (Strasbourg), ArunaDindane (Lens), DidierZokora (Saint Etienne),…

Robert Procureur

Guillou kent Azië enkel van de toeristische postkaarten. Zijn continent is Afrika, met Abidjan, maar ook met Madagaskar, waar hij in 2001 een tweede voetbalacademie oprichtte. Maar nu kent hij ook Azië, dankzij zijn ontmoeting met RobertProcureur, een zakenman met residentie in Bangkok en een gepassioneerde voetballiefhebber. Samen namen ze de beslissing een voetbalacademie op te richten in Thailand.

De Thai zijn meer verzot op voetbal dan velen van ons denken. Iedereen kent er de laatste voetbaluitslagen in de Britse Premier League of de geldbedragen die gegeven worden voor transfers in de Italiaanse Serie A. Emblemen, truitjes, posters en gadgets van Manchester United en Real Madrid worden in de officiële winkels verkocht als zoete broodjes, om over de officieuze winkels nog maar te zwijgen. Er worden zelfs massa’s geld ingezet op het aantal keer dat het zware geschut van Newcastle in de eerstvolgende wedstrijd de deklat zal raken. De Thai volgen de Engelse competitie zo fel dat een biermagnaat reuzenbedragen spendeert om het logo van zijn bier, dat men hoogstwaarschijnlijk in de lokale pubs zelfs niet kan kopen, te laten drukken op de shirtjes van de spelers van Everton.

Maar het Thaise voetbal lijkt zich niet buiten de grenzen van Zuidoost-Azië te kunnen ontwikkelen. Daar wordt de sport bepaald door de scholen. Die nemen wel de Amerikaanse stijl over, maar niet de mentaliteit om voetbal op langere termijn te bekijken. Het lokale kampioenschap, dat door het regenseizoen al is ingekort tot zes maanden, zet niet aan tot discipline.

Procureur, 46 jaar, getrouwd en vader van twee kinderen, maakte in België een schitterende carrière. Als commercieel directeur van Renault België en Europcar richtte hij meteen na de vloedgolf van draagbare telefoons zijn eigen telecommunicatiebedrijf op. Thailand ontdekte hij zoals de meeste Belgen als toerist. “Ik leerde er de levenskwaliteit, de gastvrijheid van de inwoners, het aangename klimaat en de integratiemogelijkheden voor mijn familie appreciëren”, vertelt hij. In 1998 waagde hij de grote sprong. Hij verkocht zijn bedrijven en ging met zijn gezin in een appartementje aan de rivier Chao Praya in Bangkok wonen. In Thailand probeerde hij naam te maken in de antiekwereld, in de productie van cd’s en in de villaverhuur aan de Amandamanzee in het zuiden. “Ik had van Jean-Marc Guillou gehoord via Jean– FrançoisCouet, een Franse geschiedenis- en aardrijkskundeleraar in Bangkok en vriend des huizes van de familie Guillou”, vertelt Procureur. Het idee groeide om in Thailand een school naar Ivoriaans model op te richten. Hij ontmoette Guillou in Beveren en de gewezen Franse international beloofde naar Thailand te komen om zich daar een duidelijker beeld van de mogelijkheden te vormen.

Klein als Maradona

“In het begin was iedereen sceptisch”, lacht Procureur. “Het plan dat we hadden leek zo hoog gegrepen dat velen dachten dat de Aziaten te klein en fysiek niet sterk genoeg zouden zijn om dat topniveau te bereiken.” Maar Guillou moest zijn vooroordelen van de baan schuiven. “Ten eerste zijn veel voetballers klein, kijk maar naar DiegoMaradona of Ronaldinho. Ten tweede compenseren kleine spelers hun handicap dikwijls met creativiteit, snelheid, handigheid en wendbaarheid. Ten slotte heeft men in Thailand goede accommodaties, dikwijls betere dan die in Europa, en beschikt de jeugd er over schitterende technische vaardigheden die niet meer vragen dan de mogelijkheid ontwikkeld te worden. Op zes jaar tijd heeft Procureur de nodige banden gelegd tussen de Thaise zakenwereld en de buitenlandse. Hij probeert bedrijven ervan te overtuigen te investeren in dit nieuwe project. “We hebben nog lang de eindmeet niet bereikt, omdat twaalfjarige voetballers in de ogen van een sponsor weinig meerwaarde kunnen bieden aan de omzet. Maar velen namen toch het risico, ze wilden de boot niet missen. De Thaise sponsors zijn ervan overtuigd dat de spelers van de academie nu de nationale sterren van de toekomst zullen zijn en dat op een dag het Thaise nationale team zal deelnemen aan een wereldbeker. Op dit ogenblik spendeert Procureur het grootste deel van zijn tijd aan de academie. “Het is een superavontuur dat me toelaat mijn passie voor het voetbal bot te vieren.”

De trein naar Beveren

Eens de spelers volwassen zijn, rond hun achttiende, krijgen de grootste beloften uit Thailand de kans aangeboden in Europa te spelen. “Het idee bestaat erin hen te laten starten bij een bescheiden club, zoals Beveren, en hen daar te laten evolueren”, vertelt Procureur. “Tot dan zagen veel jonge spelers hun droom al uiteenspatten omdat de lat te hoog lag : men beloofde hen de hemel bij een van de grote clubs.”

In Thailand krijgt de werkwijze van Guillou veel bijval : het is een opleiding die volgens de oprichter de intelligentie en het spel op de eerste plaats zet. “Te vaak kiezen trainers grote spelers uit die het voetbal er niet beter op maken”, schat de Franse ex-international in. “Wij introduceren korte bewegingen, techniek, het jongleren met de bal en het snelle spel. Wij selecteren de spelers op basis van hun spelgevoel, hun technische kwaliteiten en hun snelheid. De fysiek volgt vanzelf.”

ChristopheLaarouilh, vroeger een in sportrecht gespecialiseerde advocaat en medewerker van Guillou in Afrika, is een van de belangrijkste trainers aan de academie in Thailand. Hij voegt eraan toe dat “de Thai over een voetbalcultuur beschikken, de geest van het spel begrijpen, plezier halen uit wat ze op het veld doen, wat hun technische kwaliteit beïnvloedt.”

De opleiding verloopt de eerste drie jaar in korte trainingen op blote voeten om vermoeidheid en blessures te vermijden. Dat principe is gebaseerd op een typische, populaire Thaise sport : het takraw, een volleybalvariant die gespeeld wordt met de voeten en het hoofd. Maar om hen voor te bereiden op de hardheid van het internationale voetbal, wordt vanaf het derde jaar ook deelgenomen aan Europese toernooien voor minachttienjarigen, zoals dat van Arsenal in Groot-Brittannië.

De twintig jongens van de eerste lading zijn verwend. Voor een periode van zeven jaar, de duur van hun sportieve opleiding, leven ze in supermoderne omstandigheden. Terreinen, slaapruimten, douches, kleedkamers, restaurant, speelzaal, klassen en zwembad zijn nieuw gebouwd in de open vlakte te midden van de suikerplantages. Het budget van 95 miljoen bahts (bijna twee miljoen euro) voor één termijn, dat nog voor de helft gevonden moet worden, is gedeeltelijk door sponsors en gedeeltelijk door persoonlijke bijdragen bijeengebracht. In afwachting van een officiële opleiding aan de nieuwe voetbalschool, hebben de oprichters samen met de lokale schoolautoriteiten een lesrooster samengesteld op een lokale onderwijsafdeling.

Procureur en Larrouilh zagen 5000 jongens tussen elf en dertien jaar in een tiental steden in Thailand de revue passeren. In het zuiden, een regio die overschaduwd wordt door geweld en criminaliteit, had het leger uit vrees voor misdaad en om de selectie te beschermen een veld ter beschikking gesteld. In april werden de 60 beste spelers bijeengeroepen in Ban Bung, waar de laatste lichting van zestien spelers gekozen werd onder leiding van Guillou. “Het merendeel van de kinderen is afkomstig uit arme milieus”, vertelt Procureur. “Voor ons is het sociale aspect van groot belang. Wij weten dat niet alle jongens grote voetbalsterren kunnen worden in Europa. Sommigen halen zelfs het professionele niveau niet in Thailand. Maar het belangrijkste is dat ze van een goede opleiding genoten, die bovendien volledig gratis is en voordelen biedt die niemand hen nog kan afnemen.”

Succes verzekerd

Thon en Thong zijn tweelingbroers, in de steek gelaten door hun gescheiden ouders. Ze woonden in een houten krot in Bangkok, samen met grootouders, tantes, nonkels, neven en nichten. Op een avond ontdekte Khun Sumeth, leraar, assistent-trainer en vertaler aan de academie, de jongens terwijl ze aan het dribbelen en tackelen waren op een parking. Hij nam ze onder zijn hoede en stelde hen voor aan de selectie. Nu zijn de broers twee van de meest technisch onderlegde en creatieve spelers.

Ze zijn ook beiden opgetogen over hun nieuwe leven. ” Hier is alles goed, de training, de les, de toiletten”, lacht Thong die als idool Steven Gerrard heeft en ervan droomt ooit voor Liverpool te mogen spelen.

Familiale sfeer verdwijnt nooit uit de gedachten van de jongeren. “Hier heeft men veel vrienden, dat is een beetje zoals familie”, lacht Bat, die toegeeft dat hij soms zijn ouders wel een beetje mist, maar die liever in Thailand zou blijven in plaats van naar zijn overbevolkte huisje terug te keren.

Uiteraard dromen ze allemaal van het lot van Zinedine Zidane. Maar op een dag voor het Thaise nationale elftal spelen, willen ze allemaal wel. Geen van hen wil blijven hangen in de lokale competitie. “We willen allemaal in Europa evolueren, want daar kan men het beste voetbal spelen”, vindt Koto.

In zes maanden tijd breidde de bekendheid van de academie zich uit tot buiten de grenzen van het koninkrijk. Op een namiddag had het technische kaderpersoneel als verrassing de 200 Thaise spelers ontmoet die net met de bus aangekomen waren vanuit Had Yai, een grote stad in het zuiden. Ze volgden een seminarie in de regio en waren uitgenodigd door een van hun collega’s en vader van Don, een van de spelertjes, om de academie te bezoeken.

“Wanneer we onze vakantie voor enkele weken opnieuw thuis doorbrengen, vuren onze vrienden duizenden vragen op ons af over de academie”, voegt Pom er nog aan toe. “We zijn dan heel fier dat we kunnen vertellen hoe alles eraan toe gaat.”

De voorbije maand augustus hebben vier jonge Ivoriaanse spelers de zestien Thaise voetballers vervoegd aan de academie. Messi, Koffi, Cyrille en Allassane maken nu deel uit van de nieuwe selectie van de academie in Abidjan. Het voetbal en de manier waarop ze ontvangen werden in Thailand hebben snel de culturele verschillen en taalproblemen van de baan geveegd.

“We zijn meteen verliefd geworden op Thailand, we werden zo goed ontvangen”, vertelt Messi. “Het is hier een beetje zoals in Afrika. De rijst, de kruiden, de zon… In het begin communiceerden we via tekens, maar vrij snel begrepen we de taal en konden we met de mensen praten.”

Op de historische avond van de 6-0-nederlaag werd de avondklok van 20 uur uitzonderlijk verlengd. De jonge Ivoriaanse spelertjes nodigden hun Thaise vrienden bij hen op de kamer uit om naar muziek te luisteren van een groep uit Abidjan. De kleine Zidanetjes dansten tot ze moe waren. De nacht viel en zonder twijfel droomden enkelen van hen dat op een dag Ivorianen en Thai elkaar opnieuw zouden treffen in de finale van de wereldbeker.

THIERRY FALISE