Vreemd was het wel. Toen Cercle Brugge in mei vorig jaar kampioen werd in eerste klasse B zei Frank Vercauteren achteraf op de persconferentie dat hij deze titel had behaald 'tot spijt van wie het benijdt'. Een bizarre uitspraak terwijl de promotie door iedereen uit de Cerclefamilie uitbundig werd gevierd. Een uitspraak die wijst op een diep ingewortelde frustratie. Zelfs op dat feestelijk moment kon Vercauteren zijn verbittering niet controleren. Geen mens die weet...
Vreemd was het wel. Toen Cercle Brugge in mei vorig jaar kampioen werd in eerste klasse B zei Frank Vercauteren achteraf op de persconferentie dat hij deze titel had behaald 'tot spijt van wie het benijdt'. Een bizarre uitspraak terwijl de promotie door iedereen uit de Cerclefamilie uitbundig werd gevierd. Een uitspraak die wijst op een diep ingewortelde frustratie. Zelfs op dat feestelijk moment kon Vercauteren zijn verbittering niet controleren. Geen mens die weet waarom. Omdat hij zich niet voldoende gewaardeerd voelt? Omdat er momenten zijn geweest dat hij in de media werd bekritiseerd? Van enige verzuring was er opnieuw sprake toen Vercauteren enkele weken geleden als sportief adviseur van OH Leuven werd gepresenteerd. Hij zei op de persconferentie dat het lang geleden was dat hij zoveel journalisten had gezien. En dat hij die aanwezigheid van de pers eigenlijk niet zo goed vond. Niet gezond lijkt het om met ergernissen door het leven te stappen. Het is een niet te verklaren dualiteit die in Frank Vercauteren zit. Als voetballer was hij heel anders. Vercauteren gaf zonde problemen interviews, hij nam er de tijd voor, hij kon helder over voetbal praten en hij had altijd iets te melden. We herinneren ons een gesprek tijdens zijn periode bij Nantes, in december 1990. Vercauteren had ons bij hem thuis uitgenodigd, in Ligne, op twintig kilometer van Nantes. Daar bewoonde hij een indrukwekkend en op een uitgestrekt terrein gelegen landhuis, tussen bescheiden en hardwerkende mensen die hem eenvoudig bejegenden en hem niet adoreerden omdat hij toevallig tegen een bal kon trappen. Ze beschouwden hem als un homme du pays. In Bretagne leefde Frank Vercauteren op. Hij kon door de binnenstad van Nantes wandelen zonder dat iemand hem aansprak. Terwijl hij in België continu werd lastig gevallen. Dat vond hij vervelend. Hij deed daarom geen boodschappen en stuurde zelfs zijn broer met zijn auto naar de carwash. In een lang interview vertelde Vercauteren toen dat hij eigenlijk het liefst gerust gelaten wordt en in wezen een heel beschaamde jongen is. Daar bleek tijdens deze reportage niets van. Vercauteren haalde een streekwijn uit de kelder en gooide nog wat hout op het knetterende haardvuur. Het was de gezelligheid van de donkere eindejaarsperiode. Frank Vercauteren genoot ervan. Zelfs in het bijzijn van een journalist.
