ENGELAND-NEDERLAND-FRANKRIJK

Heel symbolische vriendschappelijke matchen

Juni 2012, Engeland-België (1-0). Marc Wilmots begint zijn tweede match aan het hoofd van de Duivels op Wembley. Tienduizend enthousiaste Belgen hebben de verplaatsing gemaakt en zien een jonge Belgische ploeg – met Eden Hazard in de rol van valse nummer 9 à la Messi ten tijde van Guardiola -, die een wedstrijd lang de bal opeist zonder evenwel echte kansen te creëren, en die het hoofd buigt na een goal van Danny Welbeck. Maar het maakt weinig uit, de supporters van de Duivels hebben hun kleuren en stem teruggevonden. Tegen Nederland, twee maanden later, is het feest in het Koning Boudewijnstadion (4-2-zege). Je zou er haast door vergeten dat het maar een wedstrijd betrof voor het prestige. Hetzelfde liedje drie jaar later in het Stade de France, wanneer de Duivels gedurende driekwart wedstrijd de Fransen de les lezen. Ook daar wordt het succes (3-4) niet op zijn juiste waarde geschat, dat van een wedstrijd met alleen maar een puur symbolische inzet. Het bewijs ervan vijf dagen later, in Cardiff, waar de Belgen struikelen over Wales (1-0).

SERVIË EN KROATIË

De kracht van de counter

12 oktober 2012, Servië-België. De Belgen keren uit Belgrado terug met een lach op het gezicht dankzij dit belangrijke succes. De Duivels, die na twintig erg moeilijke minuten door het meesterschap van Thibaut Courtois worden gered, profiteren op de counter en van de traptechniek van Kevin De Bruyne (aangever van het doelpunt van Christian Benteke en zelf maker van de tweede goal) en halen het met 0-3. Een jaar later, bijna dag op dag, verzekeren de Duivels zich van hun ticket voor Brazilië in Zagreb (1-2) dankzij twee krachtige uitbraken op de counter van Romelu Lukaku. Sinds het begin van de kwalificaties voor het EK is de status van de Duivels veranderd en houden de tegenstanders alles gesloten. En de mannen van Wilmots ondervinden de grootste moeilijkheden om het slot te forceren (1-1 in Bosnië, 1-0-nederlaag in Wales en een moeizame zege in Cyprus).

VS EN HONGARIJE

Bedrieglijke matchen

België-VS op de wereldbeker en België-Hongarije op het EK werden overhaast het etiket ‘referentiematch’ opgekleefd. In beide gevallen kreeg België te maken met een voetballende tegenstander, die mandekking aanhangt, wat heel snel zelfmoord bleek tegenover onze aanval, ook al stelde Tim Howard het verdict lang uit. Helaas voor de Duivels: dit soort tegenstanders wordt steeds schaarser.

ARGENTINIË-ITALIË-WALES

Zelfde onmacht

De geschiedenis herhaalt zich. Tegen Argentinië op de jongste wereldbeker liep België 82 minuten achter de score aan zonder echt gevaar te creëren. Tegen Italië, op het EK, ongeveer hetzelfde. Alleen enkele ballen die in de zestien werden gegooid, konden Gianluigi Buffon verontrusten in het laatste halfuur. Tegen Wales toonden de Belgen zich gevaarlijk tijdens het eerste kwartier van elke helft. Zodra ze op achterstand stonden, ontbrak het hen aan ideeën. Eens te meer het bewijs dat talent en improvisatie niet langer volstaan tegen perfect georganiseerde en gegroepeerde blokken.