Rutger Beke verrast met een tweede plaats in Hawaï. ‘Een voordeel misschien dat ze mij niet kenden, al is het wel de laatste keer dat ik dat kan gebruiken.’
A nything is Possible schreeuwen de spandoeken, posters, T-shirts en prullaria op Alii Drive. Het is zaterdagavond, iets voor half negen plaatselijke tijd, The Race loopt naar zijn einde. Hawaiaanse dansers zorgen voor een unieke sfeer, The Eye of the Tiger schalt door de boxen. Muziek uit Rocky, speciaal voor hem. Eerst is het rustig, dan barst gejoel los. ” Hey guys, Marc Herremansis on his way, get ready !” Duizenden toeschouwers langs de pier veren recht, iedereen kijkt reikhalzend uit : 13 uur, 24 minuten en 25 seconden is hij onderweg geweest. Eerst 3,9 kilometer zwemmen, dan 180 kilometer met de handbike en nog eens een marathon met de wheeler. Die hele afstand alleen met de armen. Als atleet nummer 1321 bereikt Marc Herremans de finish, uitgeput, leeg, maar met hét bewijs : Nothing is Impossible. Zijn lijfspreuk op weg naar genezing.
Er zijn er die vinden dat Marc Herremans beter tegen zichzelf zou beschermd worden. Zo’n uitputtingsslag is onmenselijk. Maar dit is niet medisch onverantwoord en niet onbezonnen. Maanden heeft hij zich hierop voorbereid, met een heel team rond zich. Fysiek en mentaal was hij er klaar voor. Mensen in een rolstoel kunnen meer dan ze denken, wilde Herremans bewijzen. Maar vooral, dit had hij zelf nodig. “Natuurlijk was dit een zware wedstrijd”, zegt hij vlak na de aankomst, “maar het leven is nog veel zwaarder.” Tekenend voor een man met nog één groot doel : ooit uit die rolstoel geraken.
Het zwemmen gaat goed, in de handbike is het 180 lange kilometers afzien. Om voor wat afleiding te zorgen wordt Herremans gebrieft over de race bij de profs. Luc Van Lierde geeft op en ook Tim De Boom stapt uit de wedstrijd. Twee jaar geleden was de Amerikaan nog de winnaar, toen Herremans zo knap zesde werd. Hij hoort dat RutgerBeke het goed doet, zelfs meedraait in de topvijf. Daar had hij moeten zitten, nu is het vechten tegen de tijdslimiet. Wie na tien uur en dertig minuten niet klaar is met het fietsonderdeel, mag niet meer aan de marathon beginnen. Herremans is een uur eerder binnen, zijn coach Paul Vandenbosch laat hem rusten, eten, hij moet opgelapt worden. De inspanningen eisen hun tol, maar aan stoppen denkt Herremans niet.
Pallani Road in Kona, een steile klim van een kilometer, nog voor halfweg in de marathon. De laatste grote hindernis, moordend met een wheeler. Randy Cadell, de beste rolstoelatleet in Hawaï, staat er bijna stil. Martine, de vriendin van Marc Herremans, kan het niet aanzien, zij wacht op de top. Beklijvende beelden intussen : het is al donker, Herremans in zijn wheeler, kop tussen de benen, pijnlijke grimas, de spots van tv-camera’s op hem gericht en een twintigtal supporters die hem meter voor meter naar boven schreeuwen.
Rutger Beke komt Herremans in de laatste kilometers nog aanmoedigen. De bewondering is groot, terwijl hij zelf nog nageniet van zijn verrassende tweede plaats. The guy from Belgium, lang een raadsel voor de commentatoren. In de kopgroep bij het fietsen, na een heel behoorlijk zwemgedeelte. Who is this Roetge Biekie ? “Na 130 kilometer in het fietsen keek ik eens rond. Peter Reid, Cameron Brown, Jurgen Zack, Thomas Hellriegel : jongens over wie ik drie jaar geleden nog de verhalen las in boekjes en magazines. En nu rijdt zo’n broekventje als ik daartussen, dacht ik. Een voordeel misschien dat ze mij niet kenden, al is het wel de laatste keer dat ik dat kan gebruiken.”
Peter Reid is te sterk in het lopen, maar tijdens de marathon raapt Beke nog enkele concurrenten op. Met walkie talkies staat zijn team verspreid over het parcours. Zijn maatje, Thierry Verbinnen, volgt op de fiets. Beke ziet af en is al lang tevreden met een podiumplaats. Verbinnen schreeuwt hem naar nummer twee. Cameron Brown zit hem op de hielen, snapt maar niet wie voor hem blijft lopen, maar hij krijgt Beke niet te pakken. “Pure waanzin deze dag, en die laatste 500 meter ? Het mooiste moment in mijn carrière. Ik zat stikkapot, maar het was heerlijk om tussen die massa naar de finish te lopen, echt uniek.”
De link met Luc Van Lierde is snel gelegd. Ook die kwam in 1996 zowat uit het niets om de Ironman zelfs te winnen. Van Lierde blijft het grootste triatlontalent van België, van de wereld misschien, alleen is het al vier jaar wachten op topprestaties. It’s over forLuke, wordt gefluisterd in Kona, nu is er Biekie. Al vond die het wel erg toen hij Van Lierde passeerde tijdens het fietsen. “Omdat ik hem alles gun, zoveel pech en blessures, dat wens je niemand toe. Maar ik raak nu eindelijk wel uit zijn schaduw. Al vijf jaar vinden ze me in België niet goed genoeg. Mijn zwemmen zou te zwak zijn voor de echte top, het zou nooit wat worden. Maar aan mijn techniek is hard gewerkt. Ik win enkele minuten in het zwemmen, en ik bewijs nu dat ik wel mee kan.”
De huldigingen na de race, tussen de toppers op het podium, de internationale persconferentie, het is nog wat wennen. De buitenlandse pers weet ook niet goed raad met Roetge. Vragen laten even op zich wachten, maar wanneer die toch komen, krijgt Beke met-een de hele zaal aan het lachen. Wat er scheelde toen hij na 100 kilometer in het fietsen even uit de kopgroep verdween ? “Dat willen jullie liever niet weten”, verwijzend naar zijn plaspauze. En hoe spreek je die naam nu eigenlijk uit ? “Met ee in plaats van ie, dat zou al heel fijn zijn.”
De collega’s kijken geamuseerd toe, en Beke gaat Peter Reid, de Canadese winnaar van de 25ste Ironman, na afloop zelfs bedanken. “Het was een eer om met jou in de wedstrijd te zitten, zei ik tegen hem. ‘Ben je gek,’ antwoordde hij, ‘jij bent de man van de dag.’ Tja, de man van de dag misschien, maar Marc Herremans is toch de echte Ironman.”
Zesentwintig jaar is Beke nu, en al vier jaar zet hij alles op triatlon. Eerst gecombineerd met een halftijdse job als badmeester, sinds dit jaar als profatleet bij Bloso. De vooruitgang ging geleidelijk, maar dit seizoen past alles perfect in elkaar. Belgische titels heeft hij genoeg verzameld, zilver en brons won hij al op het WK lange afstand. Met Hawaï nu als voorlopig hoogtepunt. Beke is een man van de lange adem, de Ironman is dus vanaf nu elk jaar het hoofddoel. Om hem ooit eens te winnen.
Eerst vakantie toch, al is het maar enkele weken. Met vandaag een tweede hoogtepunt voor Rutger Beke, ook op Hawaï. In Kona Village trouwt hij met zijn vriendin Sofie, met wie hij bijna dag op dag tien jaar samen is. Een traditionele bruiloft in een Brabantse kerk vond Beke net iets te gewoon. “Mijn broer en zus trouwden allebei in Peru, dan kan ik toch niet afkomen met een kerk in Tervuren of zo ? En als je allebei door triatlon gebeten bent, zoals wij, is Hawaï toch een unieke plek ? Goed of slecht presteren in de Ironman zou mijn huwelijksdag niet minder mooi gemaakt hebben, maar nu kan die toch echt niet meer stuk.”
Of Marc Herremans al aan een volgende uitdaging denkt ? Stel die vraag misschien nog eens over een maand of zo.
door Inge Van Meensel
‘Natuurlijk was dit een zware wedstrijd, maar het leven is nog veel zwaarder. ‘ (Marc Herremans)
