Niet alleen won Argentinië vorige zaterdag van Ivoorkust. Het afficheerde zich ook als een van de topfavorieten. Een analyse.

In de verschrikkelijke groep C, echt wel de groep van de dood (Argenti-nië, Nederland, Servië & Montenegro en Ivoorkust) namen de Argentijnen de beste start. Niet dat ze de Ivorianen verpletterden – de debutanten uit Afrika hadden met 51 % zelfs meer balbezit – maar Argentinië gaf wel een demonstratie van kracht en controlevoetbal. Argentinië voetbalde als een hecht blok met daarin een paar persoonlijkheden die al in de eerste wedstrijd het verschil hielpen maken.

Vier jaar geleden vloog Argentinië zonder glorie uit het WK (winst tegen Nigeria, verlies tegen Engeland, gelijkspel tegen Zweden). Deze keer wordt het anders. De elf sterke punten van de wereldkampioen van 1978 en 1986 : een analyse.

1. De organisatie

De legendarische artistieke kant van het Zuid-Amerikaanse voetbal bleek zaterdag nergens te bekennen. De artiesten zaten in het kamp van Ivorianen, zoveel was duidelijk. De Argentijnen pakten de zaken op z’n Italiaans aan : strak georganiseerd, zonder fantasie, zeer beredeneerd. Kortom, uitgekookt. Ze zijn naar Duitsland gekomen om de wereldtitel te veroveren, niet om het publiek te charmeren. De match tegen Ivoorkust sloten ze af met een halve aanvaller. Maar dat realisme loonde.

2. De ster : Riquelme

Eén jaar nadat zijn talent openbloeide in de Confederatiebeker, wordt Juan Román Riquelme geciteerd als een van de mogelijke sterren van het WK. Bij Barcelona mislukte hij, maar bij Villarreal is deze magische middenvelder intussen opgegroeid tot een van de beste buitenlanders in de Spaanse competitie.

Maar niet alleen in de Liga botste Riquelme op een coach ( Louis van Gaal) die niet van zijn mogelijkheden overtuigd was. Ook voor de nationale ploeg kwam hij aanvankelijk niet in aanmerking. Bij de bondscoaches Daniel Passarella en Marcelo Bielsa was hij slechts vierde of vijfde keuze. Ze zagen in hem een ouderwetse – lees : onbruikbare – spelverdeler.

Van bij zijn debuut als bondscoach kondigde José Pekerman aan dat Riquelme de lijnen zou uitzetten. De spelverdeler kreeg daarbij een quasi volledige vrijheid. Tegen Ivoorkust was Riquelme afwisselend terug te vinden in het centrum en op links, in een soort beurtrol met Esteban Cambiasso. Intelligentie, anticipatie, aanspeelbaarheid, het vasthouden van de bal, de splijtende voorzetten : het was zaterdagavond allemaal aanwezig. Niet toevallig was Riquelme bij beide Argentijnse doelpunten betrokken.

Achteraf werd Javier Saviola uitgeroepen tot man van de match, maar Riquelme had die eretitel zeker niet gestolen. Als er straks voor de Argentijnen een derde wereldtitel in zit, zou die wel eens aan Riquelme kunnen worden opgedragen. De Argentijnse pers gelooft er rotsvast in.

3. Het vertrouwen

Argentinië en zijn eerste wedstrijd op een WK : dat is niet altijd een verhaal van liefde. In het collectieve Belgische geheugen staat alvast de openingsmatch van het WK 1982 gebrand. Titelverdediger Argentinië moest toen de duimen leggen voor de Rode Duivels, na een “goooooaaaaaal- goal-goal” van Erwin Vandenbergh. En in 1990 miste Argentinië andermaal de ouverture als titelverdediger. De Kameroener François Omam-Biyik veroorzaakte toen de eerste aardbeving van dat WK.

Die twee matchen hebben bij de Argentijnen littekens geslagen en dus vreesden ze de wedstrijd tegen Ivoorkust als de pest. Maar het eerste obstakel is overwonnen. “Deze drie punten zullen ons het vertrouwen geven om nog beter te presteren”, verklaarde Pekerman achteraf. De bondscoach gaf ook zijn doelman, Roberto Abbondanzieri, een pluim. Pekerman beseft dat zijn keeper algemeen wordt beschouwd als de zwakke schakel van zijn team. In het vooruitzicht van de confrontatie met meer besluitvaardige aanvallers dan die van Ivoorkust, kan een complimentje wonderen doen.

4. De coach

De ster van José Pekerman rijst en bij de Argentijnse voetbalfederatie kan hij niet meer stuk – althans niet op dit ogenblik. De voorzitter van de Argentijnse voetbalbond heeft al verklaard : “Als het van mij afhing, dan gaf ik hem een contract voor het leven.”

Pekerman kreeg al in 1998 een aanbieding om bondscoach van het A-team te worden, maar hij legde het voorstel toen naast zich neer omdat hij liever met de jeugd bleef werken. Nadat Marcelo Bielsa zich verrassend had teruggetrokken en Carlos Bianchi had geweigerd om over te nemen, accepteerde Pekerman in september 2004 wel. Sindsdien worden zijn kwaliteiten geroemd : de bondscoach is werklustig, bescheiden, bekwaam, discreet en tactisch flexibel, waardoor hij het team efficiënt naar gelang van de tegenstander kan laten spelen.

Het veeleisende Argentijnse publiek is al helemaal overtuigd. Alleen Diego Maradona twijfelt nog. Maar het is een publiek geheim dat El pipe de oro zelf naar het postje van bondscoach hengelt. Toen Pekerman werd aangesteld, luidde het commentaar van Maradona : “Hoe willen jullie dat deze man ons naar de wereldtitel leidt ? Wat is zijn verleden ?” Maradona heeft al een gesprek met de bondsvoorzitter geeist : na het WK en mocht het in Duits-land slecht aflopen voor Argentinië. Want, geeft hij toe : “Als we wereldkampioen worden, mag Pekerman natuurlijk wel blijven.” Maradona was aanwezig in Hamburg. Mogelijk geeft hij zich er rekenschap van dat Argentinië momenteel niet naar een nieuwe bondscoach zoekt.

5. De homogeniteit

Meerdere sleutelspelers van het Argentijnse team spelen al zeer lang samen : ze leerden elkaar in de jeugdselecties kennen. Hun trainer toen was Pekerman. Met Pekerman werd Argentinië wereldkampioen bij de min-20-jarigen in 1995 (Qatar), 1997 (Maleisië) en 2001 (Argenti-nië). Juan Román Riquelme, Juan Sorín, Esteban Cambiasso, Javier Saviola en Fabricio Coloccini – allemaal geselecteerd voor het WK in Duitsland – werden met hun huidige coach al eens wereldkampioen bij de junioren. Ze vinden elkaar blindelings op een voetbalveld.

6. Ervaring

Valencia ( Roberto Ayala, Pablo Aimar), Villarreal (Juan Sorín, Juan Román Riquelme), Barcelona ( Lionel Messi), Sevilla (Javier Saviola), Inter Milaan (Esteban Cambiasso, NicolasBurdisso, Julio Cruz), AS Roma ( Leandro Cufré), Manchester United ( Gabriel Heinze), Chelsea (Hernán Crespo), FC Porto ( Luis Gonzalez), Boca Juniors (Roberto Abbondanzieri, Rodrigo Palacio), Independiente ( Oscar Ustari), Corinthians ( JavierMascherano, Carlos Tévez) : bijna alle Argentijnse internationals spelen bij grote Europese en Zuid-Amerikaanse clubs. Ervaring zat met andere woorden, en alleszins meer dan de collectieve visitekaartjes van Ivoorkust, Nederland en Servië & Montenegro op dat vlak vermelden.

7. Goalgetters

Javier Saviola moest Barcelona verlaten, hoewel hij er 61 doelpunten had gemaakt. Hij week uit naar Monaco maar uiteindelijk ontplofte hij helemaal bij Sevilla. Saviola tekende met een heel precieze doelstelling bij die club : zich voorbereiden op het WK. Aanvankelijk liet de coach van Sevilla, Juande Ramos, hem links liggen. Hij gaf de voorkeur aan Freddie Kanoute, de international van Mali. Saviola was er ziek van. Hij zag het WK al aan zich voorbijgaan, temeer omdat Lionel Messi en Carlos Tévez bij respectievelijk Barcelona en de Corinthians de pannen van het dak speelden. Pekerman zag dan ook veeleer in hen titularissen. Maar Saviola vocht terug, werkte zich in de ploeg van Sevilla en tekende voor belangrijke doelpunten in de Spaanse competitie en de UEFA-beker. En hij bleek – aan de zijde van Crespo – onhoudbaar in de historische, met 3-1 gewonnen kwalificatiewedstrijd tegen Brazilië. Heel Argentinië spreekt er nog over. Tegen Ivoorkust werden Crespo en Saviola opnieuw aan elkaar gekoppeld. Resultaat : elk een doelpunt.

8. Overwonnen bijgeloof

Sinds Brazilië op het WK van 1958 in Zweden is geen enkel Zuid-Amerikaans team er nog in geslaagd de wereldtitel te pakken in Europa. De Zuid-Amerikanen geloofden op den duur dat Europese WK’s voor hen vervloekt waren. Maar vorig jaar kwamen er barsten in het bijgeloof. De Confederatiebeker had vorig jaar in Duitsland plaats en wie speelden de finale ? Brazilië en Argentinië (een zege voor de Brazilianen, overigens). Zodat de Zuid-Amerikaanse deelnemers aan het WK minder fatalistisch dan gewoonlijk naar Duitsland afreisden.

9. De lottrekking

Voor de Argentijnen volstaat het om de groep van de dood te overleven om al meteen naar de kwartfinale te kunnen mikken. Want de tegenstander die hen in de achtste finale wordt voorgeschoteld is niet Brazilië, niet Frankrijk, niet Duitsland, niet Italië, niet Spanje en niet Nederland. Wellicht moeten ze het opnemen tegen een team van het kwartet Portugal-Mexico-Angola-Iran. Te doen dus.

10. De bank

Juan Sebastian Verón en Walter Samuel werden niet eens opgenomen in de selectie van 23 spelers. Wat een luxe ! Dat wil zeggen dat er volgens de bondscoach nog betere spelers rondlopen. Pekerman zag ook af van de diensten van Javier Zanetti, de Argentijnse international met de meeste caps (102) en nog altijd beschikbaar aangezien hij meedeed in twaalf van de achttien kwalificatiewedstrijden. Tegen Ivoorkust zat Pablo Aimar op de bank, evenals Carlos Tévez, de beste speler en beste doelschutter van het olympisch toernooi van 2004 in Athene, waar Argentinië de gouden medaille pakte.

11. De joker : Messi

Heeft Argentinië een nieuwe Maradona gevonden ? Uiteraard wordt elke Argentijnse belofte meteen en dus voorbarig met Maradona vergeleken. Vandaag wordt een jongen van 18 jaar met diezelfde druk opgezadeld. Lionel Messi is een diamant van het zuiverste gehalte. Een fenomenaal talent. Op 13-jarige leeftijd verliet hij Argentinië om te gaan testen bij Barcelona. Daar houdt iedereen vol dat er nooit een knaap met meer talent op de club is gepasseerd. Alleen kende Messi een ernstig fysiek probleem. Als gevolg van een hormonaal disfunctioneren bleef hij steken op 1,43 meter en 35 kilo. Spaanse artsen dienden hem injecties toe. In korte tijd groeide de Argentijnse wonderknaap met 26 centimeter en vermeerderde zijn lichaamsgewicht met een dertigtal kilogram.

Bij Barcelona heeft hij het al tot titularis geschopt. Frank Rijkaard is wild van hem. Begin vorig seizoen werd zijn contract verlengd tot 2014. Nogal wat clubs hadden belangstelling voor Messi en wilden pakken poen over tafel schuiven. Maar in de vertrekclausule in zijn contract staat het bedrag van 150 miljoen euro vermeld.

Begin april hield heel Argentinië de adem in toen Messi het slachtoffer werd van een spierblessure. Net op tijd herstelde hij. Over zijn blessure zegt hij nu : “Ik heb twee maanden niet gevoetbald, dus moet ik frisser zijn dan het merendeel van de spelers op het WK.”

Tegen Ivoorkust hield Pekerman Lionel Messi op de bank. Maar de bondscoach maakt er geen geheim van : voor de volgende matchen rekent hij enorm op zijn jonge superster. Misschien wordt niet Riquelme maar Messi de absolute ster van het WK.

PIERRE DANVOYE