Had Genk alweer geluk, Club mocht dit keer ook niet klagen.

Geen betere oefening voor controlefreaks dan een voetbalclub leiden. “Het is ongelooflijk,” zei Jos Vaessen op Radio 1 met natrillend hart, “hoe in voetbal van het ene moment op het andere de wereld kan kantelen.” RC Genk had zich net voor het eerst in zijn bestaan voor de Champions League geplaatst, nadat het zo te horen bijna miraculeus overeind was gebleven bij Sparta Praag. De voorzitter was bang geweest, vertelde hij : hij had in de loop van de tweede helft zelfs zowat de hoop op kwalificatie opgegeven, gaf hij toe, toen hij zag hoe zijn ploeg totaal overspeeld werd. Wat een geluk !

Al sedert de komst van Sef Vergoossen kunnen ze in Genk blijkbaar niet meer klagen over een gebrek aan geluk – en vermoed wordt dat het iets te maken zou kunnen hebben met de wijsheid en de vakbekwaamheid van de man én met de loyaliteit van de mensen waarmee hij er werkt. Ook in Westerlo, waar op de voorlaatste speeldag van de vorige competitie de titel gepakt werd, zat het al niet tegen. Jos Vaessen was toen ook op de radio. Blij, maar niet zo trots op de manier waarop het gebeurd was, herinneren we ons. Naar zijn gevoel iets te veel geluk nodig gehad toen waarschijnlijk, tegen een iets bescheidener club als Westerlo.

In Brugge vinden ze het nog altijd ongelooflijk hoe ze vorig seizoen tot twee keer toe – onverdiend, heet het – van Genk konden verliezen (en daarmee ook de landstitel misten), en heel zeker sedert hun zogenaamde B-ploeg er onlangs de Super Cup ging winnen. Het moest ondertussen al van die historische eerste heenronde onder Trond Sollied geweest zijn, dat Club zich nog eens echt door het geluk gediend had geweten. Toen zat werkelijk alles mee, was het geloof in de wijsheid en de vakbekwaamheid van de trainer maximaal en was er van interne storing nog geen sprake. Denk aan Genk twee keer, maar ook aan Lyon uit. De hele tweede helft niks meer weggegeven, maar toch uitgeschakeld, door een tegengoal in de slotminuut. Geen geluk.

” It was lucky for us that we had a good old Dany“, zei Trond Sollied vorige woensdagavond, nadat Club Brugge zich tegen de Oekraïense landskampioen Shaktar Donetsk na verlengingen en strafschoppen voor het eerst sedert tien jaar voor de Champions League had weten te plaatsen. We hadden het geluk over een goeie ouwe Dany te beschikken.

Geluk.

Twee van de drie penalty’s had Dany Verlinden gekeerd, één aan de linkerkant en één aan de rechterkant – alleen die door het midden ging binnen. “Och god, ja,” zei Verlinden, bijna 40 en al een paar keer min of meer afgeschreven, “met penalty’s moet je een beetje geluk hebben.”

Geluk.

En wie zette er de beslissende strafschop om ? Rune Lange. Rune staat in Brugge bekend staat als één van de spelers van de dertigkoppige kern die het minst zuiver tegen een bal trapt. Rune trapte de bal helemaal in het hoekje, net buiten het bereik van de lange grijparmen van de doelman. Een tikje nonchalant zelfs, met de binnenkant van de rechtervoet, randje knoesel misschien wel, maar met de juiste snelheid en o zo precies.

Geluk ?

Geluk is kwaliteit, kwaliteit in de ruimst mogelijke zin.

door Christian Vandenabeele

‘We hadden het geluk over een goeie ouwe Dany te beschikken.’