Voor Jean-Marc Jaumin wordt januari een belangrijke maand. Gaat Real Madrid met hem door, ja of neen ?
November werd een miraculeuze maand voor Jean-Marc Jaumin. Na een succesvol jaar met het Spaanse Málaga, winnaar van de Koraçbeker, verzeilde Jaumin in het Griekse Patras. Een tweedeklasser, die hem al na enkele weken met een onvoldoende doorstuurde. Maar kijk, in november vervoegde Jaumin Eric Struelens bij Real Madrid.
Een droom werd werkelijkheid.
Jean-Marc Jaumin : Meer dan dat. Je hebt realiseerbare en onrealiseerbare dromen. Real Madrid had ik in de tweede categorie geplaatst.
De blessure van Lopez, jij die net vrij was, je naambekendheid in Spanje na twee seizoenen Málaga, het steuntje in de rug van Struelens : de omstandigheden zaten wel wat mee.
Het vertrekpunt was mijn negatieve ervaring in Patras. Al bij al was het het begin van mijn geluk.
Daniël Goethals zit nog altijd in Patras en lijkt er zich zelfs te amuseren.
In feite ben ik enkel maar naar ginder gegaan omdat Daniel er getekend had. Hij amuseert zich overal, zolang hij maar kan spelen en vertrouwen krijgt. Nu hij blessurevrij blijft, beleeft Daniel zijn tweede jeugd. Bovendien zullen zijn mooie prestaties in Griekenland deuren openen voor later. Ikzelf had al meteen door dat Patras geen club voor mij was. Bij Málaga was alles perfect georganiseerd en staat discipline voorop. Als je dan in een de complete anarchie terechtkomt… Daniel en ik verschenen altijd als eersten op de training. De anderen daagden pas op als ze zin hadden. Ik moest ook zelf op zoek naar een appartement, en leefde al die tijd alleen op een klein hotelkamertje. Na twee weken kwamen ook mijn vrouw en dochter naar Griekenland. Op tv, bijvoorbeeld, waren er enkel Griekse televisieposten. De aanpassing verliep dus allesbehalve vlot.
Er wordt gezegd dat je ploegmaats je nooit aanvaard hebben.
Dat is waar. Op de spelverdelerpositie nam ik de plaats in van een fils à papa die al jaren bij de club speelt en wiens vader steenrijk is. De ontvangst was dus zeker niet hartelijk. Tijdens de wedstrijd liep iedereen door elkaar, zonder systeem. Na een verliesmatch in de beker werd de coach die mij had binnengehaald, ontslagen. Zijn opvolger maakte van meet af aan duidelijk dat hij het vertrouwen in de Griekse spelers zou herstellen.
Je keerde terug naar België.
Juist. Ik trainde enkele keren mee met Oostende en in Brugge onderhield ik mijn conditie op individuele basis. Op dat moment kon ik tekenen in zowel Griekenland als Turkije. Gelukkig ben ik daar niet op ingegaan.
Want toen kwam het verlossende telefoontje van Eric Struelens.
Ja. Eerst dacht ik dat het om een grap ging. Ik had net twee dagen voordien met Eric gesproken en toen had ik al lachend gezegd : als je hoort dat Real een spelverdeler nodig heeft, laat me dan iets weten ! Achtenveertig uur later belde hij me op. Mijn eerste reactie was : goed geprobeerd, maar bij mij pakt dat niet !. Nadien, al surfend op het internet, vernam ik dat hun tweede spelverdeler, Lopez, inderdaad zijn kruisbanden had gescheurd. Toch probeerde ik voorzichtig te blijven, want ook de gerenommeerde Petar Naumoski stond op het lijstje van Real.
Daarnaast kreeg ik ook aanbiedingen van Gran Canaria en Cantabria. Ik besloot te wachten op Real Madrid. Mijn stijl leek de coach, Scariolo, te bevallen. En dat terwijl ik dacht met Málaga al mijn hoogtepunt bereikt te hebben. Om als kleine Belg in de Spaanse competitie aan de bak te komen, dat mocht gerust al een prestatie genoemd worden. En nu zit ik in Madrid, ik kan het nog steeds niet geloven. Alleen de NBA staat qua prestige hoger aangeschreven, maar daar maak ik mij geen illusies over.
Was het moeilijk om na een periode van inactiviteit weer het juiste ritme te vinden ?
De trainingen bij Real staan op een tien keer hoger niveau dan bij Patras. Nochtans had ik me goed verzorgd, maar een training kan nooit een wedstrijd vervangen. Vooral in aanvallend opzicht ontbeer ik nog ritme. Verdediging daarentegen is veeleer een mentale zaak.
Hebben de twee seizoenen in Málaga je integratie bij Real vergemakkelijkt ?
Het heeft zeker geholpen. Ik kende de tegenstanders al en de speelwijze in Spanje. Hoewel : de principes van Sergio Scariolo verschillen met die van Bozidar Maljkovic. Die laatste zwoer bij het defensieve basketbal. Onze Italiaanse trainer negeert het defensieve aspect van het basketbal weliswaar niet, maar hij legt veel nauwkeurigheid in zijn aanvallende schema’s. Real Madrid trekt toch ook voornamelijk offensief ingestelde spelers aan. Iedereen in onze ploeg kan scoren en dat vereist heel wat creativiteit van een spelverdeler. Dat ligt me wel. Ik ben als tweede spelverdeler aangeworven. Het is mijn taak Sasha Djordjevic te vervangen als die aan wat rust toe is. Meestal speel ik zo’n tien à vijftien minuten per match. De hiërarchie is duidelijk, maar dat stoort me niet. Als back-up fungeren van Djordjevic, is geen oneer. Hij is één van de beste guards in Europa en beschikt over een onvergelijkbare palmares.
Tot nog toe ben ik niet ontevreden over mijn verrichtingen. Ik doe wat de coach mij vraagt. Mijn debuutwedstrijd was een geschenk : we wonnen met twintig punten verschil tegen Gerona. De twee volgende partijen mocht ik telkens invallen op een moment dat we achterstonden. Met mij op het terrein konden we telkens weer aanklampen. Uiterst positief dus. Met de beperkte speeltijd die ik krijg, sta ik zelden in de statistieklijstjes. Nochtans kreeg ik in de Euroligawedstrijd tegen Budacnost de beste evaluatie.
Mijn kennis van het Spaans en het Servo-Kroatisch bevorderde eveneens mijn integratie in de ploeg. Het stelt mij in staat om met Djordjevic, Zan Tabak en Dragan Tarlac in hun landstaal te converseren. En de Spanjaarden spreek ik uiteraard in het Spaans aan. Gelukkig is er nog Eric Struelens om mijn Frans te onderhouden. ( lacht).
Hoe kijkt men tegen hém aan ?
Heel goed. Je merkt in alles dat hij daar al vier jaar speelt. Bij Real spelen veel vedetten en toch was ik verrast door de familiale sfeer die er heerst. Het gebeurt wel vaker dat we allemaal verzamelen en gezellig met de vrouwen op restaurant gaan.
Wie of wat heeft tot nu toe de grootste indruk op jou gemaakt ?
Alles is zoveel grootser dan in Málaga. Ik dacht in Andalousië de perfectie gezien te hebben, maar hier in Madrid is alles nóg beter georganiseerd. Op medisch gebied wordt elk detail tot in de puntjes geanalyseerd. Real Madrid beschikt over enorme middelen.
Is het publiek niet hautainer dan in Málaga ?
Het is waar dat de supporters alles al eens meegemaakt hebben. Daardoor duurt het inderdaad soms wat langer om de zaal in vuur en vlam te krijgen. Maar de grootheid van de club is in alle geledingen voelbaar.
Onlangs speelden jullie met Real tegen Málaga. Een speciale wedstrijd voor jou ?
Jazeker. Ik ken er nog de meeste spelers en de coach. Bovendien hou ik aan mijn Andalousisch avontuur enkel de beste herinneringen over. In die wedstrijd lukte ik de twee laatste vrijworpen. We wonnen met twee punten verschil : 82-80.
Real Madrid viert in 2002 zijn honderdjarig bestaan. Je kon geen beter moment uitkiezen om hier neer te strijken.
Inderdaad. C’est génial !
De club wil dat vieren met titels.
Juist, ja. De voorzitter heeft er ons onlangs nog aan herinnerd. Hij verzamelde alle voetballers en basketballers voor een kerstdiner. Ik zat aan tafel met Zinedine Zidane en Claude Makelele. Een onvergetelijk moment. Zizou verbaasde mij door zijn eenvoud. Het is meer een timide jongen die alle mediatisering schuwt. Na het diner richtte Florentino Perez zich tot ons. Hij herhaalde zijn wens om met de verschillende secties van de club zoveel mogelijk trofeeën te winnen, om de eeuwviering gepast kracht bij te zetten.
Voor de basketbalsectie een haalbare kaart ?
Natuurlijk. Al zal de concurrentie – in Spanje voornamelijk Barcelona en Vitoria – is die hard. Málaga voerde wel geruime tijd het klassement aan, maar zij ontvingen nog geen kleppers. De Beker van de Koning zal veeleer door de vorm van de dag bepaald worden. En wat de Euroliga betreft, leven we van match tot match. De concurrenten zijn er legio.
door Daniel Devos
