Vorige week bevestigde de Disciplinaire Raad van de Vlaamse Gemeenschap de straf van Stéphane Narayaninnaiken. De Fransman werd in maart, toen nog spelend voor Cercle Brugge, positief bevonden op het gebruik van het spierversterkende norandrosteron. Ook al houdt de speler zijn onschuld vol, de vastgestelde feiten lieten weinig ruimte voor interpretatie. Hij blijft achttien maanden geschorst (ondanks inbreuken tegen de door het decreet bepaalde termijnen). De uitspraak volgt bijna drie maanden na de vrijspraak van Edwin Ouon. De Antwerpspeler was door de Disciplinaire Commissie een effectief voetbalverbod van zes maanden opgelegd, maar werd in beroep schoongewassen. Ook hij had, in januari, een anabolicum gebruikt (nandrolon).
In het augustusnummer van de Praktijkgids voor Sportmanagement citeert advocaat Johnny Maeschalck uit de uitspraak in de Ouon-zaak. Volgens hem is de vrijspraak geen vrijgeleide voor de sporter, mede omdat de Disciplinaire Raad er ook uitdrukkelijk op wijst dat “elke sportbeoefenaar de plicht heeft om erover te waken dat er geen verboden substantie zijn lichaam binnenkomt.”
“De Disciplinaire Raad”, schrijft Mae-schalck, “oordeelt dat de speler erop mocht vertrouwen dat de clubarts op de eerste plaats zijn goede gezondheid betrachtte en besluit dat de speler geen schuld treft aan de vastgestelde feiten en dient te worden vrijgesproken.” Een belangrijk argument was “dat de speler contractueel verplicht was zich te onderwerpen aan elk medisch onderzoek of zorgen toegediend door de personen die door de club aangesteld zijn (…), en hij verplicht was zich te onderwerpen aan de adviezen, de behandelingen en de chirurgische ingrepen van de clubdokter (…), op straffe van sanctie.”
Al is de DR niet bevoegd Antwerps clubarts Jef Boghemans te beoordelen, toch kan ze het niet laten zwaar naar hem uit te halen wegens “de ongelooflijke houding van een medische sportbegeleider bij de behandeling met een spierversterkend middel van een bronchitis en dan nog wel bij een astmalijder. (…) Dit ondoordacht handelen getuigt van weinig respect voor de persoon van de speler, wiens medische raadgever hij diende te zijn, en is enkel en alleen ingegeven om de financiële belangen van de club te vrijwaren ten koste van de gezondheid van de speler.”
Twee vragen blijven onbeantwoord. Wie zal Antwerpvoorzitter Eddy Wauters ter verantwoording roepen wegens onwettelijke bepalingen in zijn spelerscontracten ? En waarom schiet het parket niet in actie ? Is sinds 1991 een op doping betrapte atleet niet langer correctioneel strafbaar, zijn begeleiders zijn dat nog altijd wel. De voorzitter van de DR stelde in de zitting uitdrukkelijk dat hij het parket het dossier zou bezorgen. Daar blijft het echter stil. Een celstraf voor de Antwerpdokter en/of -voorzitter lijkt dus nog niet voor morgen.
