Geen land ter wereld beschikt op dit moment over zo’n uitmuntende spitsen als Frankrijk. En dat is vreemd want anderhalf jaar geleden, net voor het begin van het EK, was het grote mankement van de Franse nationale ploeg dat er te weinig spitsen van internationaal kaliber waren. Nu is dat helemaal omgeslagen en vallen de topaanvallers bij wijze van spreken uit de bomen. Dat is uiteraard geen toeval. Er is in het opleidingsproces heel duidelijk iets gedaan aan dat probleem. In die zin dat er extra aandacht werd geschonken aan de individuele begeleiding van spitsen. Via de opleidingscentra in Frankrijk zijn er zoals bekend oneindig veel mogelijkheden en faciliteiten, maar zelfs dan komt het erop aan te anticiperen. Opmerkelijk is ook de stijlverandering die je bij de Franse spitsen ziet. Vroeger had je balvaste mensen zoals Laslandes en Dugarry, nu zijn het aanvallers die techniek koppelen aan wendbaarheid en snelheid. Thierry Henry en Nicolas Anelka zijn daar de exponenten van en er zijn nog een paar raspaarden in aantocht.
Ik ben uitermate gecharmeerd door Thierry Henry. Een spits met heel veel flegme, met de arrogantie van : ik ben de beste. Hij heeft gewoon alles, de manier waarop hij vanuit stilstand op snelheid kan komen, dat is fenomenaal. En hij is mentaal ijzersterk. In potentie staat Anelka misschien nog een trapje hoger, ergens heeft hij nog meer allure, maar in het hoofd zit het bij hem niet goed. Hij krijgt bij Liverpool een nieuwe kans om zich te bewijzen. Aan de zijde van Michael Owen, nog zo’n onvoorstelbare klasbak, nog zo’n stuk puur natuur. In potentie vormen Anelka en Owen het beste aanvalsduo van de wereld.
Het is opmerkelijk hoe snel bepaalde verhoudingen wijzigen in het voetballandschap. Vroeger grossierde Ajax in het aanvallend talent, nu komt er nog slechts sporadisch iemand uit die kweekvijver. De enige Nederlandse aanvaller van niveau, Ruud Van Nistelrooy, is niet in Amsterdam gevormd. En anderhalf jaar geleden piekerde Frankrijk zich suf over het gebrek aan goeie spitsen, nu lopen er een paar bij Engelse en Italiaanse topclubs. Je kan er alleen maar uit concluderen dat het erom gaat klemtonen te leggen in het beleid. En, ongeacht het Bosman-arrest, de jeugd op te leiden. Ik heb toch het gevoel dat het in België wat dat betreft weer de goeie richting uitgaat. Ook al hebben we financieel en demografisch niet altijd voldoende mogelijkheden. En ook al moeten er nog een paar organisatorische veranderingen gebeuren in de verhouding tussen school en sport. Ik kan me niet voorstellen dat clubs de voorrang blijven geven aan derderangsbuitenlanders als ze zelf over talent beschikken. Alleen gaat het erom met dat talent gericht te werken. Het mag dan zijn dat sommige spelers zichzelf maken, dan nog moet je hen daarvoor de gelegenheid geven. En het toeval uitsluiten. Het is in het gewone leven ook zo : wie iets wil bereiken, moet dat doen door te werken. En niet door te wachten tot hij de lotto gewonnen heeft.
door Gunter Jacob, co-commentator Canal +
