Breed lachend schudden Michel Verschueren en Herman Van Holsbeeck elkaar de hand bij de eerste werkdag van de nieuwe manager bij Anderlecht. Nieuw is dat soort foto’s niet. Anderhalf jaar geleden poseerde Verschueren voor het oog van de camera’s al eens amicaal met Alain Courtois en een paar jaar eerder gebeurde dat met de toen als nieuwe kroonprins naar voren geschoven Paul Courant. Eigenlijk hebben deze beelden iets hypocriets. Omdat Verschueren iedereen die in zijn (werk)omgeving komt, niet echt applaudisserend opwacht. Maar vooral omdat het steeds weer de illusie wekt dat Anderlecht wil vernieuwen en moderniseren, terwijl het in de club verankerde conservatisme zelfs met zware ladingen dynamiet niet valt weg te blazen.
Anderlecht is en blijft een in ouderwetse structuren gegijzelde familieclub, die al een paar keer met nieuwe organigrammen zwaaide, zonder dat die concreet het levenslicht zagen. Ook de keurige Herman Van Holsbeeck heeft niet het gewicht om die denkbeelden om te vormen en zal snel genoeg ervaren dat je binnen dit Brusselse voetbalbolwerk vooral goed moet kunnen zwemmen om niet te verdrinken. Het is trouwens nog maar de vraag of Michel Verschueren zich met nieuwjaar zo gemakkelijk opzij zal laten zetten en het valt evenzeer te bezien hoe dat in zijn werk gaat als hij Van Holsbeeck moet inwerken. Wie weet hoe verbeten de nog altijd door een onverzadigbare profileringsdrang gebeten Verschueren zijn territorium afbakent, kan zich nauwelijks voorstellen dat hij zijn bevoegdheden nu aan iemand anders gaat doorgeven.
Los van het gegeven of dit al dan niet gebeurt, fundamenteel verandert dat niets bij Anderlecht. De bestuurstop steekt nog steeds meer energie in het afketsen van aanvallen van de buitenwereld dan in een uittekenen van een echt beleid. Het blijkt verderop in dit blad, in een interview met Roger Vanden Stock. Nauwelijks enige zelfkritiek valt daarin te registreren, zelfs voor de teleurstelling van de op een zijspoor gezette Filip De Wilde heeft de voorzitter geen begrip. Vreemd want juist in dat soort omstandigheden toonde Anderlecht in het verleden altijd klasse. Zelfverzekerd en strijdlustig laat Roger Vanden Stock horen dat zijn club klaar is voor een 27ste titel. Gesterkt door de imponerende reeks wedstrijden waarmee de ploeg, de uitschuiver op Beveren buiten beschouwing gelaten, het seizoen afsloot.
Het is Anderlecht ten voeten uit. Er wordt geleefd bij de gratie van het moment, diepgaande en in hun juiste perspectief geplaatste analyses zijn nooit te horen. Slechts door een wonderlijke som van toevalligheden viel paars-wit vorig seizoen in de goede plooi toen trainer Hugo Broos vertwijfeld raakte omdat hij in zijn ploeg geen vuur kreeg en hij in de kleedkamer met een erfenis uit het verleden werd geconfronteerd : een diep in de groep gewortelde tweespalt. Plots werden er jongeren in de ploeg gekatapulteerd en week het defaitisme voor een aanstekelijke gretigheid. In plaats van op dat elan door te gaan mag de trainer zijn werk nu herbeginnen. De terugkeer van de 33-jarige Pär Zetterberg, een toegeving van Constant Vanden Stock aan zijn zoon Roger, verplicht hem om het middenveld weer anders uit te tekenen. Daar krijgt Broos precies één maand de tijd voor. Dan wacht de dubbele confrontatie in de voorrondes van de Champions League met het stugge Rapid Boekarest. Een zware opgave vindt Broos terecht, maar Michel Verschueren liet al meteen horen dat hij ook na de komst van Van Holsbeeck messcherp blijft : wie over het niveau van de tegenstander klaagt, krijgt met hem te doen of moet bij de veteranen gaan voetballen.
Minder kordate taal valt er dezer dagen te horen bij Club Brugge, dat volgende week dinsdag ook aan een nieuwe periode begint : dan treedt Marc Degryse officieel in dienst. Ruim drie maanden na zijn aanstelling slaagt Michel D’Hooghe er haast onopvallend in zijn greep te verstevigen zonder iemand voor het hoofd te stoten. Het is duidelijk dat D’Hooghe voor de toekomst heel veel verwacht van de inbreng van Marc Degryse. Die krijgt bij het prille begin van een nieuwe carrière dan ook een zware verantwoordelijkheid. Aan inzicht en ideeën heeft het Degryse nooit ontbroken. Het komt er nu vooral op aan dat te koppelen aan een grote werkkracht, een grenzeloos engagement en de wetenschap dat vrije tijd een rariteit is in dit vak.
door Jacques Sys
Eén maand krijgt Broos om zijn middenveld te herschikken.
