De grote Suárez

© belgaimage

In de lente werd hij door Lionel Scaloni voor het eerst geselecteerd voor de Albiceleste, en dat op zijn dertigste! Vervolgens speelde Matías Suárez een uitstekende Copa América. Een tweede jeugd voor een speler die lange tijd verloren leek voor het topvoetbal.

Op zondag 16 juni 2019, in de 79e minuut, mag Matías Suárez invallen in de ploeg van Lionel Scaloni. Hij vervangt Sergio Agüero om in het slot van de spannende openingswedstrijd van de Copa América Lionel Messi bij te staan. Argentinië staat dan 0-2 in het krijt tegen Colombia. Scaloni, die op zijn bank nochtans drie oude gloriën heeft zitten, met de ronkende namen Roberto Ayala, Pablo Aimar en Walter Samuel, besluit om zijn hoop te stellen op de Belgische Gouden Schoen van 2011 en zo de verdediging van de Cafeteros het vuur aan de schenen te leggen. Een gewaagde gok. Gespeeld en verloren. Maar het beeld dat bijblijft, als in een droom bijna, is dat van een speler die verloren gewaand werd voor het hoogste niveau en nu opeens rond de tafel mag zitten met zijn idolen.

Zijn niveau van 2011 had al voldoende moeten zijn om geselecteerd te worden voor Argentinië. Alleen kijkt er daar geen kat naar de Belgische competitie.’ Pablo Chavarría

Het probleem met de dromen van Mati is dat ze zelden omgezet worden in grootse prestaties. Oordeel zelf. Voor zijn Europese vuurdoop met het Anderlecht van Ariël Jacobs in juli 2008 krijgt El Artista een dubbele confrontatie tegen de Wit-Russen van BATE Borisov voorgeschoteld. De balans: twee matige wedstrijden, een roemloze uitschakeling, een lichte blessure en drie maanden miserie.

Zoals andere zomertransfers van dat jaar ( Hernán Losada, Kanu) krijgt de 1,82 meter grote spits met het ranke maar kwetsbare lichaam te maken met nieuwe concurrentie en hogere verwachtingen. Matías Suárez is dan nog maar 20 jaar, maar heeft er al een grillig parcours opzitten. Soms wordt hij afgeschilderd als een mooiweervoetballer, die niet evengoed presteert op bevroren velden in de winter als op de vers gemaaide biljartlakens in de zomer. Toch maakt hij zijn mooiste twee doelpunten voor Anderlecht met een oranje bal (op 16 december 2010 tegen Hajduk Split in de Europa League) en met handschoenen aan (tegen Genk in de competitiewedstrijd van 5 februari 2012).

Niet zo verrassend voor een jongen die nooit naar waarde werd geschat, omdat hij lange tijd niet op de radar van het Argentijnse voetbal verscheen. Tot op 22 maart van dit jaar die verrassende selectie in de groep van Lionel Scaloni kwam voor de vriendschappelijke wedstrijden tegen Venezuela en Marokko.

Het is het beste bewijs van het feit dat twee goeie maanden bij River Plate in het hoofd van de Argentijnse bondscoach meer waard zijn dan een decennium defensies geselen in de Belgische competitie. Rijper is hij ondertussen wel geworden, maar voor de rest is Suárez, die op 9 mei 31 jaar is geworden, niet veel veranderd. Toch niet als we de man mogen geloven die hem in het voetbalwereldje het beste kent, namelijk Pablo Chavarría, zijn vriend en ex-ploeggenoot bij CA Belgrano en Anderlecht: ‘Op voetbalvlak heeft hij opnieuw zijn niveau van 2011 bereikt. Dat had destijds al voldoende moeten zijn om geselecteerd te worden voor de Argentijnse nationale ploeg. Alleen kijkt er in Argentinië geen kat naar de Belgische competitie. Idem op menselijk vlak: ik vind hem nu niet anders dan voor zijn ‘problemen’. Net voor zijn afreis naar de Copa heb ik met hem een weekend doorgebracht in Córdoba en ik kan je verzekeren dat Mati niet veranderd is. Hij blijft die introverte jongeman die ik in de slaapzalen van Belgrano leerde kennen. Met Mati is het een asado ( een Argentijnse barbecue, nvdr), een maté ( eentraditionele Zuid-Amerikaanse drank, nvdr) en dan bedtijd. Dat weekend hadden we vakantie en hij had eventueel zin kunnen hebben om zijn selectie te vieren, maar neen… Mati is het rustige type, uitgaan is nooit zijn ding geweest.’

Verraad

Voor deze keer heeft de jongen uit Córdoba wel een goed excuus: sinds januari is hij niet meer zo welkom in de stad. Als kind van CA Belgrano, de grootste club uit Córdoba, was hij tot in januari van dit jaar nog de aanvoerder van het team. Dan bezweek hij voor de sirenenzang van River Plate, een van de reuzen uit de hoofdstad Buenos Aires. De supporters van Belgrano, dat verwikkeld was in een degradatiestrijd en uiteindelijk zou zakken, ervoeren die transfer als verraad.

‘Voor één keer in zijn carrière nam Mati een egoïstische beslissing, maar het is zonder meer ook de beste sportieve keuze die hij had kunnen maken’, zegt Pablo Chavarría, die net getransfereerd is van Reims in de Ligue 1 naar Mallorca in de Priméra División. ‘Hij is fysiek weer helemaal in orde en daar moest hij van profiteren om een mooie transfer te versieren. Het was ook de enige optie voor hem om nog te blijven geloven in een selectie voor de nationale ploeg. Het staat als een paal boven water dat hij zonder die transfer nooit de Copa América had gespeeld. Natuurlijk zien de supporters van Belgrano – en ik beschouw mezelf als een van hen – dat als verraad, maar wie durft te zeggen dat hij in zijn plaats anders zou gehandeld hebben? Ik niet alleszins… Mati speelt nu tenslotte bij de beste club van Zuid-Amerika, dat moet men goed beseffen.’

De beslissing die in zijn omgeving fel bekritiseerd werd, levert hem enkele maanden later dus een ticket op voor de Copa América in Brazilië. Sommigen wijten die selectie eerder aan het forfait van Mauro Icardi dan aan Suárez’ vijf goals en zijn statuut van luxe-invaller bij River Plate. Maar dat tempert allerminst de indruk van een indrukwekkende comeback voor de speler die door anderen beschouwd wordt als de beste spits in de Argentijnse competitie sinds hij afgelopen winter naar River Plate verkaste.

‘Hij heeft River Plate al heel wat bijgebracht sinds zijn komst, dat staat vast’, zegt een bijna verbaasde Cédric Fernández, een Belgisch-Argentijnse supporter van de club. ‘Ik heb bij hem bepaalde bewegingen teruggezien uit zijn beste jaren in België. Dat is natuurlijk nog wat anders dan beweren dat hij de beste aanvaller in de competitie is. Ik denk dat hij nog een trapje onder onze Colombiaan Juanfer Quintero of Dario Benedetto van Boca staat. En er is ook nog de al wat oudere maar nog altijd dodelijke Lisandro López, topschutter bij kampioen Racing.’

Breekbaar

Terwijl de Albiceleste in een overgangsfase zit, doet ze dus een beroep op een nieuweling van 31 jaar om de gaten te vullen. Een profiel dat niet zal figureren in het project voor Qatar 2022, maar met de verdienste om allround te zijn. Dat is eerder zeldzaam in Argentinië en dus is het voor Suárez een buitenkansje op een mooie late climax aan het einde van zijn loopbaan.

Niet zo lang geleden zag het er nochtans heel anders uit. In juli 2016 keerde hij tegen wil en dank terug naar Club Atlético Belgrano, acht jaar nadat hij daar was weggegaan. El Artista leek zijn carrière te moeten beëindigen waar hij ze begonnen was. Een triest slot, een soort ’terug naar af’, zonder veel papelitos, die regen van kleurrijke papiertjes die in Argentijnse stadions de lucht vullen.

En nu dus dit hoogtepunt voor een speler die lang het succes belichaamde van de transferpolitiek van Herman Van Holsbeeck op Neerpede. Hij arriveerde, voor 2,4 miljoen euro, in Europa in juli 2008, op het toppunt van het Argentijnse netwerk dat achtereenvolgens Nicolás Frutos, Nicolás Pareja, Lucas Biglia en Cristian Leiva aantrok. Suárez zou eerst nog een locomotief worden voor zijn landgenoten Pablo Chavarría en Pier Barrios, die enkele maanden later ook van Belgrano naar Anderlecht zouden komen, vooraleer hij symbool werd van het failliet van een integratiemodel.

Verloren tussen Belgrano en Brussel kende Suárez een woelig einde in België. De Argentijn was fysiek en mentaal breekbaar en men zei destijds dat hij depressief was. Die periode zou achttien maanden duren. Lang genoeg om te begrijpen dat het voor de eerste Zuid-Amerikaan, en dus ook de eerste Argentijn, op de erelijst van de Gouden Schoen, ergens was misgegaan. Als viervoudige kampioen van België (2010, 2012, 2013, 2014), drievoudige winnaar van de supercup (2010, 2013, 2014) en tweevoudige Profvoetballer van het Jaar (2011, 2012) had Matías Suárez nochtans alle troeven in de hand om een transfer naar een Europese topclub te versieren.

Vertrek door de kleine poort

Alle troeven, behalve een selectie voor Argentinië, die hem destijds de werkvergunning had kunnen opleveren die zo gegeerd was bij niet-EU-burgers die droomden van de Premier League. Zonder die werkvergunning geraakte hij bijvoorbeeld in de lente van 2012 niet weg naar Arsenal. Vandaar dat hij in juli 2012 een verstandshuwelijk aanging met CSKA Moskou, voor 15 miljoen euro. Maar een medisch onderzoek, waarbij een knieblessure aan het licht kwam, zorgde ervoor dat de carrière van Suárez niet de wending nam die voorzien was.

Een transfer had zijn burn-out kunnen voorkomen. Suárez koos ervoor om zijn kwaal te laten verzorgen te midden van de bosrijke heuvels op de Argentijnse pampa. Het werd een vertrek door de kleine poort bij Anderlecht. Fysiek zat hij aan de grond, maar hij geraakte vooral verstrikt in een aanslepende rechtszaak tegen zijn voormalige Brusselse werkgever. Hij pleitte dat hij zijn contract in juli 2016 wilde verbreken omdat hij zich niet veilig voelde in België, maar werd uiteindelijk in januari 2019 door het Hof van Arbitrage voor Sport veroordeeld tot een boete van 1,4 miljoen euro. In de tussentijd had hij geprobeerd om in Argentinië zijn oude niveau te hervinden.

Een Copa América later is er niemand die Matías Suárez nog de les komt spellen. Het kind van de regio La Falda heeft na zijn dertigste dus zijn droom gerealiseerd, ondanks een voorgeschiedenis van pijn en moeite, gemiste afspraken en ongemakkelijke interviews. Want Suárez, dat is een engelengezicht in een griezelfilm. Foute casting. Fout parcours. Als vrijwel ééntalige introvert liet El Artista altijd al liever zijn voeten spreken dan dat hij zijn keuzes uitlegde.

Samen spelen met Lionel Messi: een leuke bijkomstigheid als je de kleuren van Argentinië verdedigt.
Samen spelen met Lionel Messi: een leuke bijkomstigheid als je de kleuren van Argentinië verdedigt.© belgaimage

Een toekomst bij Argentinië?

Matías Suárez was vijf jaar in 1993. Weinig kans dus dat hij zich de twee goals herinnert van Gabriel Batistuta tegen Mexico in de finale van de Copa América en de laatste grote trofee die Argentinië behaalde. Sindsdien liep de Albiceleste telkens tegen een nederlaag aan. Vier keer in de finale van de Copa América (2004, 2007, 2015, 2016) een één keer op het WK (2014). Achter die vervloekte serie zou het fantoom van Lionel Messi schuilen. Die wordt in het shirt van de nationale ploeg vaker verguisd dan geprezen. Het bewijs dat de malaise compleet is.

Matías Suárez heeft het met zijn eigen ogen kunnen zien tijdens zijn verblijf in Brazilië. 23 minuten gespreid over drie wedstrijden (11 in de openingsmatch tegen Colombia, 3 tegen Paraguay en 9 tegen Chili in de kleine finale), dat is weinig. Te weinig om een indruk na te laten, maar genoeg om er herinneringen aan over te houden. Zoals: samengespeeld hebben met Messi.

Ondanks de huidige malaise bij Argentinië gloort er licht aan het einde van de tunnel, met de doorbraak van enkele jonge spelers die de nationale ploeg van de toekomst kunnen gaan vormen. Leandro Paredes (25 jaar, PSG), Giovani Lo Celso (23 jaar, Real Bétis), Lautaro Martínez (21 jaar, Inter) en Juan Foyth (21 jaar, Tottenham) moeten het Argentijnse voetbal van morgen hoop geven.

Voor Matías Suárez bevestigt hun doorbraak dat zijn passage bij de nationale ploeg geen verlengstuk zal kennen. Of misschien toch, gezien de atypische kalender van de CONMEBOL? In 2020 vindt namelijk de vierde Copa América in zes jaar plaats – pas vanaf 2020 wordt de kalender van de CONMEBOL aangepast aan de internationale kalender – en wie weet heeft die nog een verrassing in petto voor de ex-Anderlechtspeler.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content