Als er in dit land een historische sportprestatie dreigt geschreven te worden en het nationalistish gevoel aanzwelt, rukken politici en andere hoogwaardigheidsbekleders uit om zich te wentelen in het schijnsel van de publiciteit. Het was zaterdag op Roland Garros niet anders. Het ontbreken van een echt en door subsidies gevoed sportbeleid mocht niet verhinderen dat de verantwoordelijke ministers glimmend van trots op de voorste rij zaten op het moment dat Kim Clijsters en Jennifer Capriati aan hun memorabele finale begonnen.
Lei Clijsters zal het met gemengde gevoelens hebben aanschouwd. Hij die twintig miljoen frank in de carrière van zijn dochter pompte en samen met zijn vrouw duizenden kilometers voor haar met de wagen aflegde. Aanvankelijk zonder helpende hand van wie dan ook. Hoe frappant was het om te constateren dat de ex-libero in tegenstelling met de regeringsleden in de luwte van het gebeuren bleef, zo ver mogelijk verwijderd van inzoemende camera’s en indringende fotolensen. Die bescheidenheid vormt mee de basis van het tennissprookje dat Kim Clijsters vorige week in Parijs schreef. In zijn pogingen om zijn dochter af te schermen en de gigantische druk op haar schouders te verlichten ging Lei Clijsters zo ver dat hij zichzelf tegensprak. Zonder blozen liet hij voor de halve finale tegen Justine Henin weten helemaal niets van tennis te kennen. Het belette hem niet de Waalse tot favoriet van deze wedstrijd te bombarderen.
Zo kennen we Lei Clijsters, een onvervalste pessimist, een notoire klager die door zijn gezeur als trainer wel eens op de heupen werkte. Maar daartegenover staat de rechtschapenheid van de voormalige international, een man wars van vedetteneigingen en egotripperij, iemand wiens menselijke kwaliteiten vaak verborgen blijven onder een masker van somberheid. Die waarden heeft hij ook op zijn dochter(s) overgeplant. Kim Clijsters is in menig opzicht een kopie van haar vader. Ze heeft dezelfde muskulatuur, dezelfde stalen spieren, dezelfde gebetenheid en verbetenheid om het te maken. Karakter gekoppeld aan agressiviteit. En aan een mentale kracht die in dit land nog geen enkele sporter van net achttien jaar heeft geëtaleerd.
Ook hierin is Lei Clijsters de bepalende man geweest. Hij, die de geur van de topsport kent en de stress weet te kanaliseren, zorgde voor een uitmuntend begeleidingsapparaat dat is gebaseerd op continuïteit. Het heet in dit milieu ongebruikelijk te zijn dat een tennisser zes jaar lang met dezelfde trainer werkt. Maar bij Kim staat ook dat symbool voor de door haar vader ontworpen aanpak. Er is een uitgetekende weg waar niet van wordt afgeweken. Niet in goede en niet in slechte tijden. Was het ook dat niet wat Lei Clijsters zelf naar de top dreef ? Toen hij in de gouden periode van KV Mechelen mocht werken in een omgeving waarin een strategie niet alleen werd bepaald maar ook uitgevoerd ?
Zelden voorheen stond de voetballerij zo in de schaduw van een andere sportdiscipline als vorige week. De wedstrijd van de Rode Duivels in San Marino werd haast gedegradeerd tot een randgebeuren. In een troosteloos decor konden de Rode Duivels zich in San Marino niet meer inspireren. Hoe schril stak hun loomheid af tegen de felheid waarmee Kim Clijsters en Justine Henin alle harten veroverden, hoe mager waren de aanvalsacties tegenover de offensieve drang van de jonge veulens ?
Overvleugeld door dit tennisgeweld blijft de mallemolen van het voetbal ook in de zomer verder draaien. Volgend weekend treedt Lokeren aan in de Intertotobeker. Met een geamputeerde ploeg. Geen Europese competiitie die tot zo’n flop uitgroeide als deze waarin na een imposante reeks wedstrijden een Uefaticket wenkt. In ruil daarvoor wordt de voorbereiding verstoord, kan er geen sprake zijn van een verantwoorde opbouw en komen de meeste clubs financieel gehavend uit dit avontuur.
Intussen worden de ploegen voor volgend seizoen in een definitieve vorm gegoten. En bracht Lierse vorige week nog maar eens in de praktijk hoe snel eerder genomen opties worden herroepen. Het bejubelde twee jaar geleden zijn talent, de exponenten van een kweekreservoir waaraan met zorg was gewerkt. Nu zwermen steeds meer van die sieraden uit. En wordt zowaar de buitenlandse toer opgegaan. Vreemd want was Regi Van Acker, de nieuwe trainer, niet aangetrokken om al die jongeren eindelijk op de goede weg te zetten ?
Het blijft typisch aan de voetbalwereld : een lijn is er om niet gevolgd te worden. Heel anders dan bij die prille Limburgse tiener die een week lang het hele land in extase bracht. En er nu samen met Justine Henin voor zorgt dat iedereen de blik op Wimbledon richt. In de hoop dat er op de heilige grond van dit tennismekka straks opnieuw historie wordt geschreven. In aanwezigheid van de politici ?
door Jacques Sys
