Standard heeft de belangrijkste week van het seizoen goed ingezet. Met dank aan Steven Defour.

Het is halfzeven en op de E40 haast ter hoogte van Haasrode een autobus uit Torhout zich richting Luik. Wat drijft de West-Vlamingen van de supportersclub ‘Euroreds’ om een halve dag onderweg te zijn om een zwalpend team aan het werk te zien, dat in de rangschikking steeds verder wegglijdt?

Vervelen doen de supporters zich dit seizoen niet. Het is altijd juichen of schreien, maar nooit lang. Standards constante dit seizoen is het gebrek aan een constante. Slechts drie keer duurde verdriet of vreugde langer dan een week: begin september won het twee keer naeen, eind september zelfs drie keer, om bij de jaarwisseling drie opeenvolgende matchen te verliezen. Thuis doet Standard (met twee verloren wedstrijden en twee gelijke spelen) beter dan Club Brugge, maar wie buitenshuis negen keer verliest, is geen topclub maar een tobclub en een team zonder ruggengraat.

Vast staat dat Standard dit jaar zijn huiswerk maar laat gemaakt heeft en dat het wel bijzonder veel blessurepech kent. Van de twintig nieuwe spelers die het dit seizoen haalde (tien voor de competitiestart, vijf eind augustus en vijf in de wintertransfers), toonden er zich nog maar vijf een echte versterking. Mémé Tchité(vaak geblesseerd), Franck Berrier (pas vorige week voor het eerst aan de aftrap), Laurent Ciman, Mbaye Leye en Jelle Van Damme (nog niet op zijn beste niveau). Liefst twaalf spelers vielen dit seizoen lange tijd geblesseerd uit. Tom De Mul bijvoorbeeld is pas nu klaar voor groepstrainingen. Het verlies van SinanBolat (die klaargestoomd werd om tegen Genk zijn wederoptreden te doen, maar op de bank bleef omdat Srdjan Blazic op Eupen sterk acteerde) weegt op dit moment minder door dan een maand geleden: de laatste weken zitten de trainers niet langer met knikkende knieën wanneer de Montenegrijnse goalie in actie komt. Maar zonder Berrier, Defour en Tchité was Standard maar een schim van een topploeg, een verzameling individuen die als los zand uiteenwaaide. Daarom nam Dominique D’Onofrio zaterdag het risico om Defour al na één week training aan de aftrap te brengen in de eerste van de twee belangrijkste matchen van het seizoen.

Conceição

Om halfacht hangt de geur van gesmolten metaal in de lucht, komt de stoom uit de hoogovens en staat de hemel voorbij het Stade Maurice Dufrasne in brand, terwijl plots de regen met bakken naar beneden gutst. Wordt dit een ouderwets avondje Sclessin, waarop niet alleen de hoogovens, maar ook de fans en de spelers vuur spuwen?

Tien minuten voor de aftrap probeert de speaker wanhopig de sfeer van vroegere dagen op te roepen. “Zonder jullie zal het vanavond niet gaan. On va mettre le feu ce soir!” Maar het enthousiasme dat hij losweekt, is lauw, hoewel het vanavond uitverkocht is. Waar is de tijd dat je op Sclessin minstens een kwartier voor de aftrap op de tribune wilde zitten om de fantastische sfeer te voelen aanzwengelen?

De successen van de voorbije jaren heeft ook de luidruchtigste aanhang van België verburgerlijkt. Vorig seizoen was de sfeer al een stuk minder, behalve tijdens de Europese wedstrijden.

Dit seizoen was er alleen kippenvel voor, tijdens en na de klassieker waarin Anderlecht met 5-1 werd ingeblikt. In de rangschikking rukten de Rouches toen op naar de derde plaats, op slechts zes punten van leider Genk, maar drie weken later was Standard na het 2-2-gelijkspel op Club die derde plaats kwijt.

Sindsdien zakten de Rouches alsmaar dieper weg en gingen vooral bedroevend slecht voetballen. Na de nederlaag op Anderlecht stond Standard achtste, zaterdagavond bedroeg de achterstand op de leider na de overwinning tegen KV Mechelen nog altijd achttien punten.

Op de vraag hoe hij de voorgaande week had beleefd, antwoordde Dominique D’Onofrio na de wedstrijd droog: ” Bien! Zoals alle andere weken dit seizoen op Standard.”

De broer van sterke man Lucien D’Onofrio ligt al een heel seizoen onder vuur. Om de spelers een beetje mentale rust te gunnen worden de trainingen achter gesloten deuren gehouden. Intern geniet D’Onofrio voldoende steun. Het gerucht dat hij en Sérgio Conceição zo van mening zouden verschillen dat ze niet meer door één deur kunnen, wordt door insiders afgedaan als totaal uit de lucht gegrepen. Sterker nog: de dag dat D’Onofrio moet opstappen als trainer, houdt Conceição het ook voor bekeken, aldus een insider.

Aux Armes

De afgelopen weken begonnen steeds meer spelers de eigen aanhang als vijand te beschouwen in plaats van als troef. Op de gesloten trainingen heerste rust, maar tijdens de wedstrijden – vooral uit – werd het gemor steeds heviger, zodra het voetbal minder werd. Een twaalfde man zijn de fans dit seizoen nog niet geweest, en de ene speler leed daar al meer onder dan de andere.

Voor de aftrap tegen Mechelen beseffen de spelers van Standard dat ze meteen het verschil moeten maken, zo lang Defour het volhoudt en het publiek nog niet beslist heeft of het gaat morren. Al na drie minuten valt een loden last van hun schouders wanneer Axel Witsel de bal afpakt van David Destorme, door de bezoekende verdediging slalomt en mooi afwerkt.

Plots volgen de knappe combinaties elkaar op. Een een-tweetje hier, een sublieme pass daar. Defour toont zich de aanjager die Standard vaak miste, verlegt het spel een paar keer en houdt goed positie. Berrier denkt en speelt snel. Met hem in de buurt is Mehdi Carcela niet langer een stuurloze dribbelaar, maar rollen de ‘oohs’ en de ‘aahs’ van de tribunes. Opeens toont Witsel weer wat voor een heerlijke voetballer hij is: technisch perfect, verdedigend sterk en met goeie ideeën. Na een uur moeten Berrier en Defour – helemaal leeg – naar de kant, maar is de wedstrijd al lang gespeeld.

Plots zit het vuur er weer in, op het veld, en dat slaat over. Vijf minuten voor affluiten rolt voor het eerst ‘Aux Armes!’ van de ene tribune naar de andere. Na affluiten haasten de spelers zich niet de tunnel in, maar gaan weer handenklappend het stadion rond, al is het gevoel er eerder een van opluchting dan van euforie. De crisis is afgewend, maar niet opgelost. Wel heeft Dominique D’Onofrio voor het eerst dit seizoen positieve selectieproblemen. Waar bijvoorbeeld moet op dit heerlijk voetballend middenveld Jelle Van Damme ingepast worden?

Zaterdag bleek nog eens dat Standard zonder Defour en Berrier voetbalbrains en aanjagers met ‘grinta’ mist. Zonder hen is Standard een gewone middenmoter, met hen – én een scherpe Tchité voorin – is het een Belgische topploeg. Maar voorlopig zal het al heel tevreden zijn met een plaats in play-off 1 en een plek in de halve finale van de beker.

DOOR GEERT FOUTRÉ

De afgelopen weken begonnen steeds meer spelers de aanhang als vijand te beschouwen.