Dat Huub Stevens op het einde van het seizoen bij Schalke opstapt, heeft me in hoge mate verbaaasd. Want als er een trainer is die de afgelopen jaren zijn stempel heeft gedrukt op een club, dan is het Stevens. Vandaar dan ook dat hij al meer dan vijf jaar uiterst succesvol aan het werk is in deze roerige vereniging die in het verleden trainers als wegwerpartikelen beschouwde. Dit seizoen gaat het wat minder bij Schalke, maar eigenlijk hoorde je nauwelijks wanklanken aan het adres van Stevens. Niet van de suppporters, niet van het bestuur en niet van de spelers. Ook niet van degenen die naast de ploeg vallen. Als het minder loopt, zijn zij altijd de eersten die iets van zich laten horen. Zoals Erik Gerets nu bij PSV ervaart. Je moet met die zogezegde onvrede in Eindhoven dan ook geen enkele rekening houden. Het zijn onwaarschijnlijke en onrealistische geluiden.
Huub Stevens ziet zich dus niet geconfronteerd met welke vorm van ongenoegen dan ook. Daarom vind ik het niet erg consequent dat hij nu de handdoek in de ring gooit. En wellicht naar Hertha BSC, een concurrent, overstapt. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat hij in Berlijn al een akkoord bereikte voor hij zijn beslissing om straks bij Schalke te vertrekken bekendmaakte. Ook de huidige trainer van Hertha, Jürgen Röber, moet daar al een tijdje op de hoogte van zijn. Misschien had ik het hem moeten vragen. Toen ik met mijn familie de eindejaarsdagen in Oostenrijk doorbracht, logeerde Röber in hetzelfde hotel als wij.
Zelfs op de loyaliteit van een man als Stevens, die nog niet eens een jaar geleden bij Schalke een contract voor het leven mocht tekenen, kan je dus al niet meer rekenen. Hoe moeten al die spelers zich voelen die voor hem naar deze club zijn gekomen, al die buitenlanders die nu zo goed aarden omdat Stevens niet bepaald het typische Duitse spel propageert ? Bij Schalke zie je geen koppeltjes op het veld, geen individuele dekking. Maar wel een verdediging die in zone speelt en heel veel beweging rond de bal. Het is één van de redenen waarom alle Belgen zich daar zo naadloos integreerden. Terwijl Bart Goor bij Hertha BSC en Didier Dheedene bij München 1860 aanvankelijk met zware aanpassingsproblemen worstelden omdat ze zich geconfronteerd zien met autenthieke Duitse trainers.
Schalke 04 staat straks in de terugronde voor twee zware opgaven. Het moet in de eerste plaats een Europees ticket pakken, nodig voor een club die met zo’n budget werkt. Maar het moet vooral een valabele opvolger weten te strikken voor Huub Stevens, een trainer die in zijn denkwereld blijft werken. Dat kan volgens mij moeilijk een Duitser zijn. Anders zit je met een hoop spelers die niet meer passen en moet je bij wijze van spreken van het nulpunt herbeginnen. Dat risico zal een doorgewinterde manager als Rudi Assauer wellicht niet nemen. De nieuwe trainer zal ook heel belangrijk zijn voor de toekomst van de vier Belgische spelers die nu bij Schalke 04 onder contract liggen. Passen zij nog ? Of moeten ze een andere club zoeken ?
In afwachting daarvan heeft Huub Stevens vele mensen een serieuze kaakslag gegeven. Wat voor zin heeft het om over continuïteit te praten als trainers die in de uitbouw van een ploeg een ongebreideld vertrouwen krijgen toch op een gegeven moment weer voor een andere aanbieding kiezen ? Ook in mindere momenten moet je als trainer in de gegeven omstandigheden je verantwoordelijkheid opnemen en het parcours dat je uitstippelde, blijven volgen. Nu laat Stevens in zekere zin Schalke in de steek. Dat had ik van hem nooit verwacht.
door Eddy Snelders, co-commentator Canal +
