Aan kop in de EXQI League, een nieuw stadion in de steigers en vooral een positieve wind door Sint-Truiden. STVV herleeft.

Geen zweem van onrust te bespeuren aan de Tiensesteenweg van Sint-Truiden, een schril contrast met vorig seizoen. Na een nefaste competitiestart prijkte de trots van Haspengouw toen op de laatste plaats in de eerste klasse. Een vergeefse trainerswissel ( Dennis van Wijk verving Peter Voets, nvdr) en een reeks paniekaankopen voerden de Kanaries naar de afgrond: degradatie na bijna vijftien jaar in de hoogste klasse.

“Sint-Truiden had goud in handen, ze konden de zesde club van België worden. Maar ze hebben fouten gemaakt, jammer en zielig tegelijk. De degradatie is een voorlopig dieptepunt”, liet VRT- sportjournalist en STVV-kenner Stef Wijnants optekenen in Het Belang van Limburg. Oorzaken voor de malaise waren er inderdaad genoeg. Talloze trainerswissels (bijna twintig coaches in tien jaar), een waslijst van mislukte transfers en interne conflicten: Staaien was de duiventil van het Belgische voetbal. De rust is dit seizoen weergekeerd. Clubvoorzitter Roland Duchâtelet lijkt zich in zijn rol van geldschieter te schikken ( zijn vriendin Marieke Höfte werd in augustus de nieuwe hoofdaandeelhouder en eigenaar, nvdr), en vooral het ambitieuze stadionproject is nu de orde van de dag in de Truiense bestuurskamers. Tegen de zomer van 2009 beschikt de club over een gloednieuw Staaien met een hotel, feestzalen, winkels en ondergrondse parkeerruimte.

In het tussenseizoen werd ook aan de spelerskern en de technische staf getimmerd. Trainer Van Wijk moest het veld ruimen voor Guido Brepoels, weggeplukt bij KVSK United. Na Marc Wilmots, Herman Vermeulen, Thomas Caers, Henk Houwaart, Valère Billen en Van Wijk de zoveelste die het niet langer dan een jaar zou uitzingen?

De pit van Brepoels

De 47-jarige Brepoels zit ondertussen al acht maanden op de trainersstoel. “STVV had de reputatie een moeilijke club te zijn. Trainers hielden het hier nooit lang uit, maar ik was daar niet bang voor. Ik hou van een uitdaging.

“Ik tracht altijd voor een positieve spiraal te zorgen. Met Sint-Truiden maakte ik daarom een goede keuze, deze club kon dat gebruiken ( glimlacht). Maar ik wist dat het moeilijk zou worden. Alles verliep hier plichtmatig, zonder plezier. Iedereen zag de toekomst donker in, ik niet.

“In het begin heb ik me op de achtergrond gehouden: veel geluisterd en gekeken en weinig gezegd. Na de fysieke proeven midden juni waren de spelers drie weken vrij. Ik kon dan in alle rust beslissingen nemen.”

De spelerskern werd van 25 tot 20 spelers herleid; een vijftal spelers, niet van de minsten, mocht opkrassen. Onder meer Adamo Coulibaly, Mirsad Beslija, TimothyDreesen, Rocky Peeters en ex-Rode Duivel Pieter Collen verlieten Staaien. “Goede voetballers, maar ze waanden zich vedetten. Zij hadden niet meer de beleving die nodig was om STVV terug naar eerste te brengen. Enkel met inzet en zelfopoffering lukt dat.

“De mentaliteit was verkeerd, niet het spel”, meent Brepoels. “Als je tegen Anderlecht, Standard en Brugge punten pakt, maar tegen de kleintjes als Roeselare en Dender verliest, is het een kwestie van motivatie. Je moet het elke week kunnen opbrengen, niet alleen tegen de grote clubs als het stadion vol zit.”

De zware erfenis werd pijnlijk duidelijk tijdens de voorbereiding. “De eerste vier oefenmatchen waren dramatisch. Er was helemaal geen ploeggeest noch organisatie. Toen heb ik op een bord in de kleedkamer in grote letters het woord ‘PIT’ geschreven: Plezier, Ingesteldheid en Teambelang. Vooral aan de teamspirit werd gewerkt. Spelers moeten voor elkaar willen knokken.”

Ook de veldbezetting werd gewijzigd. De 4-4-2 werd ingeruild voor een 4-3-3. “Met die 4-3-3 heb je verschillende opties: je kan zowel hoog als laag spelen en schakelt zo om naar 4-5-1. Ik wil hoog druk zetten, vooruit verdedigen en snel omschakelen.

“STVV is het Anderlecht of Standard van tweede en moet nu zelf het spel maken en domineren. Maar vier jaar achteruitlopen had zijn tol geëist, dat verander je niet van de ene dag op de andere. Zo spelen de vleugelverdedigers nu 30 meter hoger, terwijl ze vroeger nooit over de middenlijn kwamen.

“De groep blaakt nu van het vertrouwen, terwijl iedereen vorig seizoen vóór elke match dacht dat het toch weer niks ging worden”, vult assistent Peter Voets aan.

Een beest met een klein hartje

Het gros van de spelers in tweede is geen prof: ze werken overdag. STVV behield wel het profstatuut en de troepen van Brepoels staan dus tweemaal per dag op het trainingsveld. “Op die manier kunnen we een voorsprong nemen op de andere teams. De trainingen zijn zwaar, maar dat speelt in ons voordeel. Veel wedstrijden worden in het laatste halfuur beslist. Dat kan alleen als je na een uur conditioneel nog fris zit. Daarom eis ik dat mijn spelers elke minuut van elke dag, zonder uitzondering, scherp en geconcentreerd trainen. Die bouwvakkers die hier van acht tot vijf aan het stadion werken, kunnen zich ook niet permitteren om te staan luieren. Ze worden betaald om bezig te zijn, anders moeten ze maar overwerken, net als mijn jongens. Dat ze het soms beu worden, laat me koud.”

Maar geen enkel probleem, weinig mokkende gezichten te zien op Staaien. Dat was vorig jaar anders. Er was sprake van een slechte sfeer tussen de spelers. “Dat is het voordeel van een kleine kern: er zijn nu minder ontgoochelde spelers en de jonge gasten die op de bank zitten, staan te popelen om in te vallen. Niemand die de sfeer verziekt”, legt Peter Voets uit.

“We zijn veeleisend maar correct. Onze reservedoelman ( Tom Muyters, nvdr) kende mentaal een dipje. We raadden hem aan om thuis te blijven en alles eens op een rijtje te zetten. Hij werkt hard en als het even wat minder gaat, staan wij voor hem klaar.”

“Zo hoort het”, neemt de hoofdcoach over. “Op een trainerscursus krijg je heel wat oefenstof en theorie, maar dat humane en psychologische aspect, correct met mensen omgaan, leer je niet op de avondschool. Sef Vergoossen, mijn coach bij MVV en grootste inspiratiebron, was daar heel sterk in. Dat wij met de ploeg op hospitaalbezoek geweest zijn om zieke kinderen een leuke kerst te bezorgen, komt van hem. Ik ben daar dus ook redelijk goed in. Die negatieve spiraal is hier toch redelijk snel verdwenen, niet? Ik confronteer mijn spelers altijd in het bijzijn van de hele groep en zeg waar het op staat. Dat heb ik van Co Adriaanse geleerd toen ik stage liep bij AZ Alkmaar. Hij is zoals ik: een beest met een klein hartje.”

Jonge leeuwen

Nieuw op Staaien zijn de videoanalyses: Brepoels laat de matchbespreking aan de spelers zelf over. “Ze gaan aan de slag met een dvd van de tegenstander, doorgronden de tactiek en presenteren hun bevindingen voor de hele groep. Fantastisch om ze bezig te zien, er zitten enkele toekomstige trainers tussen. De anderen zitten aandachtig te luisteren en maken aantekeningen. Morgen zijn zij misschien aan de beurt ( lacht). En ze kunnen soms heel streng zijn voor hun medemaats.

“Helemaal nieuw is die aanpak niet, maar nu is het ons stokpaardje. We zitten constant videobeelden te bekijken en onszelf en de tegenstanders te evalueren. Die aanpak loont, we zijn beter voorbereid”, aldus Voets.

Ook te roemen is het transferbeleid dat STVV uitwerkt: de club wil op termijn voluit de kaart trekken van de Belgische jeugd. Dat was de voorbije jaren niet het geval. Het sportief bestuur liet zich adviseren door de verkeerde mensen. “Dat is een van de grote fouten geweest de afgelopen seizoenen: er werd te veel aangekocht, vaak buitenlandse spelers, en niet altijd kwaliteit”, geeft Peter Voets aan. “Buitenlanders brengen niet altijd een meerwaarde, dat klopt. Daarom kies ik resoluut voor de eigen jeugdopleiding”, valt Brepoels overtuigd in.

“Vele talentrijke Belgische jongeren komen bij hun ploeg in de eerste klasse niet aan spelen toe. Die willen we er graag bij, maar het merendeel durft die stap terug niet te zetten. Sébastien Siani ( gehuurd van Anderlecht, nvdr) bewijst hun ongelijk. Hier krijgt hij meer speelmogelijkheden en daarom staat hij nu in de belangstelling van enkele eersteklassers. Enkele maanden geleden was een verhuis naar STVV niet zo’n aantrekkelijk vooruitzicht, maar Ariël Jacobs, waarmee ik een goede band heb, heeft hem over de streep getrokken.

“Er is een inhaalbeweging ingezet, en dat is te danken aan René Vandereycken. Een tijd geleden kreeg hij bakken kritiek omdat hij met een zeer jonge groep niet onmiddellijk resultaat boekte, maar nu blijkt zijn aanpak rendabel en wordt hij alom geloofd. Hij is met die jonge leeuwen geregeld op zijn bek gegaan, maar zijn geduld en koppigheid zijn beloond. Dat vind ik klasse.”

Sint-Truiden was in een recent verleden geliefkoosd terrein voor makelaars, met ondoordachte noodtransfers als gevolg. “Nu staan we sterker. Zulke paniekaankopen hoeven niet meer.”

Het vagevuur van de Hel

STVV bezorgt Sint-Truiden nationale en internationale uitstraling. Het uithangbord van de stad kan daarom geen anoniem bestaan leiden in het vagevuur van tweede. Staaien moet weer de Hel worden, waar elke topclub voor de bijl gaat. “Het is vooral de buitenwereld die druk oplegt. STVV móét met dit project terug naar eerste, klinkt het”, weet Brepoels. “Intern wordt getracht de rust te bewaren, al blijft promotie natuurlijk de doelstelling.”

De goede resultaten lokken natuurlijk heel wat geïnteresseerde clubs. Toch wordt een leegloop niet gevreesd. “Als we promoveren, gaat niemand weg, daar ben ik zeker van. Iedereen voelt zich hier thuis en wil met deze ploeg naar de top. Uiteraard is het onze taak om de spelerskern samen te houden en te versterken. Daarover is iedereen binnen de club het eens, ook de voorzitter. Maar als de grote clubs met grof geld komen aanzetten, is het moeilijk om neen te zeggen.”

Een van die clubs die scouts naar Sint-Truiden stuurt, is Racing Genk. Doelwit: keeper Simon Mignolet, het 20-jarige jeugdproduct van de Kanaries en een topper in wording. Zijn naam staat hoog op het verlanglijstje van de Genkenaars, maar de Truiense goalie houdt het hoofd koel: “Een transfer is niet aan de orde, enkel STVV telt. Als we niet stijgen, kan een vertrek wel. Ik ben jong en ambitieus. Ik wil dus graag vooruit, maar de club wil dat ook. De interesse van andere clubs bewijst dat ik goed bezig ben.”

Mignolet maakte tijdens het afgelopen rampseizoen zijn debuut in de hoofdmacht van STVV, een harde leerschool voor de jonge doelman: “Elke wedstrijd was een geschenk, maar ik maakte fouten. De kritiek was terecht, nu kan ik beter relativeren. Er staat ook weer een hecht blok en ikzelf voel me rustiger tussen de palen, al is de druk opnieuw groot en vergt het wat aanpassing om voor een pak minder fans te spelen. Gelukkig zijn onze supporters altijd op post.”

Middenvelder Peter Delorge doorstond als kapitein van STVV heel wat stormen, maar kon het zinkende schip niet behoeden voor de ondergang. “In 2003 speelden we nog de bekerfinale, en vijf jaar later staan we in tweede. Dat is pijnlijk, zeker voor iemand van de streek zoals ik. Toch verlengde ik mijn contract omdat ik met de club absoluut terug naar eerste wil. En we zijn aardig op weg om dat klaar te spelen. Er staat opnieuw een team, iedereen wil goed presteren en de goals vliegen er nu wel in. Dat was al geleden van het tijdperk onder Jacky Mathijssen ( met een weergaloze Danny Boffin, nvdr). Het voetbal herleeft weer en de supporters scharen zich als vanouds massaal achter de ploeg.”

Positivo’s en Optimisten

Dat STVV een vurige en trouwe aanhang heeft, was ook Marc Wagemakers, overgekomen van Westerlo, niet ontgaan. In de wekelijkse rubriek ‘De Hel van Staaien’ op TV Limburg vertelt de rechtsachter over het kippenvelmoment dat hij beleefde toen hij in Tienen het veld opliep: ‘De haren gingen mich rech omhoog staan. ‘

Er is veel veranderd op Staaien, maar één ding bleef ongewijzigd: het fanatisme van de supporters. Twee van de fanclubs hebben hun naam zeker niet gestolen: ‘De Positivo’s’ en ‘De Optimisten’. In goede en slechte tijden zorgt een 6000-koppig geel-blauw legioen ervoor dat de Hel davert. “Staaien swingt weer. De rust is teruggekeerd en de club toont ambitie. Welke ploeg poot er zo’n stadion neer als ze zakken?”, vertelt Dirk Robyns, voorzitter van De Positivo’s. “STVV heeft warme, trouwe en zeer emotionele supporters. De degradatie was een ferme klap, maar ons hart klopt nog altijd voor STVV.” Het zingen zijn ze nooit verleerd in de Hel, al was daar vorig jaar weinig reden toe. Vandaag hebben de Kanaries – terecht – weer noten op hun zang. S

door nicolas bogaert – beelden: reporters