DE KATTENSTOET

© Belgaimage

Met een bronzen plak op een EK zetten de Belgian Cats de beste prestatie uit de geschiedenis van het Belgische basketbal neer.

‘Ik wist dat we hier iets goeds konden neerzetten met deze nationale ploeg. Maar ik had niet gedacht dat het al zo snel zou gebeuren’, bekende Emma Meesseman. De feiten zijn er ondertussen sinds afgelopen zondag, want met een bronzen medaille op het EK in Praag, realiseerden de Belgian Cats het beste resultaat ooit in de geschiedenis van het Belgische basketbal.

Is dit verwonderlijk? Ja en nee.

Ja, omdat de vrouwelijke nationale ploeg meer dan tien jaar in de woestijn toefde en uitblonk door haar afwezigheid op grote internationale toernooien. Een periode die overlapte met de internationale pensionering van Ann Wauters. En omdat tien van de twaalf geselecteerde speelsters over geen enkele ervaring beschikten op dit niveau. Enkel Marjorie Carpréaux, nog heel jong in die tijd, tekende present op het EK van 2007. Maar natuurlijk ook ouderdomsdeken Wauters, die de edities van 2003 en 2007 meemaakte.

En nee, omdat de sterke resultaten die werden opgetekend de afgelopen jaren bij de jeugd het beste lieten vermoeden voor een stralende toekomst. In 2011 kroonde België zich tot Europees kampioene U18, de generatie van Julie Vanloo en Emma Meesseman, terwijl de lichting U16 zich naar de tweede plaats knalde op het EK. Daar was Hind Ben Abdelkader de drijvende kracht. De point guard moest nu echter jammer genoeg afzeggen wegens blessure. En, in tegenstelling tot de voorgaande campagnes, konden de Belgian Cats ditmaal wel beschikken over hun grootste talenten.

Magisch trio

De eerste verdienste van bondscoach Philip Mestdagh bestond erin om Ann Wauters te overtuigen zich opnieuw beschikbaar te stellen voor de nationale ploeg. De Waaslandse hapte toe gedurende het seizoen 2015/16, in de maanden dat ze met de West-Vlaamse trainer samenwerkte bij Castors Braine. En ze de smaak opnieuw te pakken kreeg. ‘Vandaag heb ik er geen spijt van dat ik toen besliste terug te keren’, glimlacht de 36-jarige center.

De kans is zelfs groot dat Wauters haar ervaring nog minstens een jaar langer doorgeeft, aangezien de derde plaats op het EK automatisch zorgde voor een rechtstreeks WK-ticket in Spanje volgend jaar. ‘Het probleem is dat ik er niet op verjong’, stelt ze vast. ‘Ik ga nu eerst nog een seizoen aan de slag in Turkije. Binnen een goed jaar zien we dan wel waar ik vooral fysiek sta. Dan zal ik al 37 jaar zijn.’

Naast Wauters konden de Belgian Cats ook rekenen op Meesseman, alhoewel ze even goed de voorkeur had kunnen geven aan de WNBA. ‘Het Amerikaanse seizoen is volop bezig’, verklaarde de West-Vlaamse pivot. ‘Ik werkte daar, net voor het EK, de eerste twee weken af. Omdat ze bij mijn ploeg van de Washington Mystics heel wat nieuwe speelsters contracteerden. Ik wilde hen graag eerst leren kennen. Zo konden we de trein daar op de rails zetten. Maar vanaf juni had ik maar één echte wens: aanwezig zijn bij de Belgian Cats.’

Meesseman is de dochter van Sonja Tankrey, die zelf in de jaren tachtig tweemaal werd uitgeroepen tot Speelster van het Jaar en een steunpilaar vormde van vijfvoudig dubbelwinnaar BBC Koksijde. In 2012, toen Emma nog aan het begin stond van haar loopbaan, schonk ze de (Blue) Cats van Ieper – een team dat na haar vertrek volledig wegzakte naar de lagere reeksen – de titel en de beker. Op haar 24e begon Meesseman aan haar vijfde seizoen in de WNBA. Gedurende het Europese seizoen verdedigt ze dan weer de kleuren van het Russische UMMC Jekaterinenburg, de meest vermogende club van Europa. De Spaanse Alba Torrens, die op het EK werd gehuldigd als Most Valuable Player, speelt daar aan haar zijde.

‘Ik bekijk die zaken niet zo’, verweert Meesseman zich, wanneer ze de nieuwe Ann Wauters wordt genoemd. ‘Eerst en vooral spelen Ann en ik niet op dezelfde plaats. Haar aanwezigheid stelt me in staat om uit te komen op de vier, mijn favoriete positie. Ann kan daardoor op de vijf aantreden. Ik ken haar al heel lang. We begrijpen elkaar en vinden elkaar blindelings.’

De Cats konden ook rekenen op Kim Mestdagh. De oudste dochter van de bondscoach is gespecialiseerd in driepunters. In de Franse bekerfinale met Charleville-Mézières loste ze zo zes opeenvolgende bommen. Deze drie Europese topspeelsters vormen het magische trio van de Cats.

De wieg van de nationale ploeg staat duidelijk in Ieper: de geboorteplaats van Meesseman, maar ook die van de Mestdaghs. Logisch ergens, want Ieper staat bekend als de Kattenstad. Er wordt om de drie jaar zelfs een heuse Kattenstoet georganiseerd.

Ontslag bij Braine

Afgelopen seizoen was Philip Mestdagh de trainer bij Castors Braine, tot hij in december werd ontslagen. Volgend seizoen zal hij sportief de lakens uitdelen bij Namen.

Net voor aanvang van het EK waren zijn ambities bescheiden. Of realistisch, voor een ploeg die al tien jaar lang afwezig was op grote toernooien. ‘Niemand heeft zin om terug naar huis te gaan na drie pouleduels’, sprak hij. ‘Het eerste doel was dus om die vierde plaats te vermijden.’

Telkens ging het om close games, waarbij de Belgische meisjes uiteindelijk aan het langste eind trokken. Na de 66-64 tegen Montenegro zorgden verlengingen voor een 76-75-zege tegen Rusland en 62-58-winst op Letland, na een voorsprong van negen punten. Om verder te gaan, is het bekend dat je sterke prestaties moet combineren met gunstige omstandigheden en maximaal profiteren van wat geluk.

‘Door als eerste te eindigen in de poule wisten we snel dat we op Italië zouden stoten, een tegenstander van ons niveau. Dat was een kans die we moesten grijpen. En dat deden we ook met beide handen’, aldus een verheugde Philip Mestdagh na de glansrijke 79-66.

In de halve finale bleek olympisch vicekampioen Spanje een veel te harde noot om kraken. Ze zijn na de VS de beste ploeg in de wereld. Mestdagh pakte het intelligent aan, door zijn beste spelers van het veld te halen, van zodra de partij verloren leek. De daaropvolgende dag wierp die filosofie vruchten af, tijdens de wedstrijd om de derde plaats, tegen de vanaf de opworp uitgebluste Grieken (na een zware strijd over veertig minuten tegen Frankrijk in de andere halve finale). Het 78-45-eindresultaat sprak dan ook boekdelen. ‘Ik denk dat ik deze medaille minstens een week rond mijn nek houd’, triomfeerde Vanloo. ‘Overal op vakantie draag ik ze, zelfs tot op het strand. Er zijn geen woorden om mijn gevoel te kunnen beschrijven.’

door Daniel Devos in Tsjechië – foto Belgaimage

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content