Ook in de lagere regionen van het voetbal bots je soms op verrassende verhalen. Deze week: KFC Eppegem, Vlaams-Brabantse amateurclub in de schaduw van KV Mechelen.
In de luwte van rolschaatspiste De Waterleest, liggen de velden van KFC Eppegem. In 1947 werd de club opgericht door Frans Janssens, een gekende vleeshandelaar afkomstig uit het gelijknamige dorpje aan de Zenne. Na jaren aanmodderen in hoofdzakelijk derde en vierde provinciale kwam er in maart 1988 licht aan het einde van de tunnel. FC Borneo, aangesloten bij de Antwerpse Vereniging voor Vriendenclubs (AVVV), had nood aan een eigen veld en fusioneerde om die reden met het nabijgelegen Eppegem. Het bestuur van Borneo nam de macht in handen en Frans Vercammen kwam aan het hoofd te staan van stamnummer 4759. Pas in 1997 plukte de club de eerste vruchten van de bestuurswissel. Het speelde zonder een dag aan kop gestaan te hebben kampioen na een testwedstrijd tegen Verbroedering Hofstade. De remonte was ingezet en sindsdien kijkt KFC Eppegem enkel nog omhoog.
We geven voorrang aan spelertjes uit de buurt.’ – Hugo De Leeuw
70 jaar Eppegem
Anno 2018 staat rood, wit en groen alleen op kop in de derde amateurreeks A en kan het zich eind april verzekeren van promotie. ‘Het moet niet, maar het mag wel. De begroting voor volgend seizoen is rond en de meeste spelers hebben hun contract verlengd. Alles ligt dus in hun handen’, aldus voorzitter Hugo De Leeuw. ‘Indien we promoveren, is het echter niet de bedoeling dat we volgend seizoen meer dan zestig punten pakken. Dat kan onze portemonnee niet aan.
‘Onze inkomsten komen vooral uit sponsoring, de verhuur van onze feestzaal en de opbrengsten van de kantine. Gemiddeld trekken we zo’n tweehonderd betalende toeschouwers per thuiswedstrijd. Dat is veel ten opzichte van de andere clubs in onze reeks. Ook buitenshuis gaat er altijd een volle bus mee. De andere ploegen zien ons dus graag komen. ( lacht) Daarnaast legt de gemeente regelmatig bij waar nodig. In Groot-Zemst zijn er echter zes clubs en elke ploeg moet een deel van de koek krijgen.’
In 2017 bestond KFC Eppegem zeventig jaar. Om dat te vieren liet de club een eigen gin maken en werd er een boek over de geschiedenis van de vereniging geschreven. Opmerkelijk is dat auteur én oud-speler Gaston Van der Trappen het oorspronkelijk vertikte om een computer te gebruiken. ‘Hij was een letterzetter en werkt daarom niet graag met pc’s. Toch moest hij plooien, want we wilden het boek laten publiceren. Zelf verdiende hij er niets aan, wat tekenend is voor de situatie waar deze club in verkeert’, zegt erevoorzitter Frans Vercammen. ‘Alles staat of valt namelijk met onze vrijwilligers. Om alles te bekostigen, organiseren we vaak evenementen. En dan zijn onze vrijwilligers telkens van de partij om de handen uit de mouwen te steken.’
Afscheid van de voorzitter
Opvallend is de relatief korte periode waarin KFC Eppegem is opgeklommen van een matige vierdeprovincialer tot een stabiele amateurclub. ‘Daarvoor mogen we vooral onze oud-voorzitters voor bedanken’, zegt de huidige preses De Leeuw. ‘Met de komst van Vercammen waaide er een frisse wind door de club. In 1995 maakte hij de verhuis naar het stadion dat zijn naam draagt mogelijk. Zijn opvolger Jan Van Asbroeck heeft de club dan weer gemoderniseerd. Het bestuur werd opgedeeld in verschillende cellen, die elk bevoegd zijn voor een specifiek domein. Momenteel hebben we veertien bestuursleden, wat veel is voor een amateurclub.’
Nog niet zo lang geleden kwamen onder anderen Johan Boskamp, oud-bondsvoorzitter François De Keersmaecker en Peter Maes er nog regelmatig over de vloer, maar sinds de dood van Van Asbroeck is dat verleden tijd. De voormalige zaakvoerder van accountantskantoor Uniac overleed begin december aan de gevolgen van een slepende ziekte. Hugo De Leeuw: ‘Hij was een baken voor de club. Zijn onverzettelijkheid en enthousiasme werkten aanstekelijk. Ook bij de sponsors. Als kersvers voorzitter doe ik mijn uiterste best, maar het zal moeilijk zijn om Jan te evenaren.
‘Aan de andere kant wil ik niet blijven teren op zijn goede werk. We moeten vooruit. De club is dan ook in volle opbouw. Zo wordt de verlichting vernieuwd en zijn er plannen om een tribune met daaronder kleedkamers bij te zetten. Waar het sprookje van KFC Eppegem uiteindelijk zal eindigen? Ik vermoed tweede klasse amateurs. We moeten realistisch blijven, want als we hoger mikken, moeten minstens zeven spelers een vast contract krijgen en dat kunnen we ons niet veroorloven.’
Hopen op een topper
Het indrukwekkende, sportieve parcours van Eppegem is grotendeels te danken aan Greg Vanderidt. Na zijn actieve loopbaan schoolde hij zich om tot hoofdcoach. Na omzwervingen bij onder andere Lebbeke en Groen Rood Katelijne belandde de voormalige keeperstrainer van Eendracht Aalst bij zijn oude liefde, waar hij zelf nog drie jaar onder de lat heeft gestaan. ‘Vanderidt is een coach uit de duizend’, zegt De Leeuw. ‘Hij werkt zoals een manager naar Engels model. Zo speurt hij samen met sportief manager én ex-Malinoisverdediger Mark Talbut de transfermarkt af op zoek naar opportuniteiten. Topscorer Alexander Bell hebben we op die manier aangetrokken.’
Eppegem, een deelgemeente van Zemst, telt maar zo’n vierduizend inwoners en ligt een kleine tien kilometer verwijderd van Mechelen. De Leeuw: ‘Het is dan ook logisch dat veel van onze jongens een verleden bij KVM hebben. De meeste van hen komen net te kort om het tot prof te schoppen en belanden zo hier. De broers Glenn en Maxim Breugelmans zijn daar levende bewijzen van. De chemie tussen de twee op onze linkerflank is dan ook een van de redenen waarom we het momenteel zo goed doen. Daarnaast heeft de coach ontzettend veel geduld met de jeugd en laat hij spelers boven hun niveau presteren. Het is dan ook geen verrassing dat er veel ploegen aan zijn mouw trekken. Zelfs enkele profclubs toonden interesse, maar Greg heeft daar geen oren naar. Hij zit hier goed en weet dat we zijn mening appreciëren.’
Momenteel is de doorstroom van de eigen jeugd naar de eerste ploeg nogal gering. Toch telt de jeugdwerking van KFC Eppegem ongeveer vijfhonderd leden en dat aantal blijft groeien. ‘Aangezien we ze niet allemaal kunnen plaatsen, geven we voorrang aan spelertjes uit de buurt. De bedoeling is dat we zo jongens kunnen klaarstomen voor de eerste ploeg. Als er in de toekomst eens een topper tussen zit, kunnen we, net zoals andere ploegen bij een internationale transfer, een opleidingsvergoeding ontvangen. Dat geld kunnen we héél goed gebruiken binnen onze jeugdwerking’, besluit voorzitter Hugo De Leeuw.
