Het zal tijdens en vooral na het WK nog vaak te zien zijn, het geldige doelpunt dat Frank Lampard in de wedstrijd tussen Engeland en Duitsland maakte en dat niet werd toegekend. Zoals nu ook nog vaak beelden worden getoond van de memorabele WK-finale die beide landen in 1966 speelden en waarin uiteindelijk een goal van Geoff Hurst over de wereldtitel besliste. Terwijl de indruk bestond dat de bal niet over de lijn was geweest.

Nu was die duidelijkheid er wel. Het zal nog maar eens de vraag oproepen of het gebruik van videobeelden bij dat soort situaties niet moet worden toegelaten. Vreemd is het dat zowel de FIFA als de UEFA alle technologische hulpmiddelen blijft weren om arbitrale dwalingen tegen te gaan. Het leidt tot wedstrijdvervalsing en soms tot agressie. Zondagavond voelde ook Mexico zich terecht bekocht nadat het eerste doelpunt van Argentinië in duidelijke buitenspelpositie werd gemaakt.

De voetbalfederaties houden koppig vast aan oude principes. Ze zijn wat dat betreft vastgeroest in een conservatisme dat haaks staat op alle andere nieuwe ontwikkelingen. Hooguit Michel Platini liet afgelopen seizoen in de wedstrijden om de Europa League experimenteren met twee extra grensrechters, ieder ter hoogte van de doellijn. Het is niet veel, maar het is iets. En het zou in dit specifieke geval wellicht hebben geleid tot het toekennen van het doelpunt van Frank Lampard.

Los daarvan verdiende Engeland het niet om op dit WK door te gaan. Fabio Capello leek de ploeg naar zijn hand te zetten met discipline en pragmatisme, maar dit Engelse team had geen identiteit en bleek een haard van sluimerende irritaties. Engeland kan zich verschuilen achter de arbitrale fout, maar dat mag de pijnpunten niet verdoezelen.

Eliminaties op het WK krijgen een steeds grotere impact en leiden soms tot smakeloosheid. Na de uitschakeling van Italië liet een Italiaanse krant op zijn voorpagina twaalf azuurblauwe doodskisten afdrukken. En in Frankrijk gaat de politiek zich zelfs bemoeien met de ontluisterende afgang van de WK-finalist van 2006. Dat een president zich nu in de debatten mengt, is in Europa nog maar zelden vertoond. De FIFA vindt dat voetbal niet moet uitgroeien tot een staatszaak. Maar het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Bizar is het namelijk dat federaties zich van alles kunnen veroorloven zonder ook door iemand gecorrigeerd te worden.

Engeland, Frankrijk en Italië staan na dit WK voor een ommekeer. Ze moeten zichzelf als het ware opnieuw uitvinden. Dat deze ploegen langzamerhand op technisch vlak worden overtroffen door het vroeger zo stugge Duitsland is tekenend voor totaal andere verhoudingen binnen de internationale voetbalwereld. Het valt toe te juichen dat landen met een duidelijk jeugdplan daar de vruchten van plukken.

Intussen stoomt de Argentijnse trein op volle sterke door dit WK. En is er bij iedere goal telkens weer die kinderlijke vreugde bij bondscoach Diego Maradona. Nog maar twee en een half jaar is het geleden dat Maradona als een soort paria aan de rand van de maatschappij leefde. Toen zijn huisarts met de aan drugs en drank verslaafde Maradona door de straten van Buenos Aires raasde, op zoek naar een ziekenhuis, kreeg hij nergens toegang.

Nu staan constant alle camera’s en fototoestellen op hem gericht. Maradona mag dan een trainer zijn zonder plan en visie, de spelers staan achter hem. Schitterend om zien is het telkens weer hoe hij bij iedere opwarming voor een wedstrijd in trainingspak tussen zijn groep loopt en af en toe een een-tweetje opzet.

Toch blijft de verhouding tussen Diego Maradona en de Argentijnse journalisten verstoord. De bondscoach eiste de excuses van de media omdat die hem tijdens de WK-kwalificatiewedstrijden in de pan hakten. Die verontschuldigingen zijn er nooit gekomen. Een uitschakeling tegen Mexico zou het sein geweest zijn om een nieuw offensief tegen Maradona te ontketenen. Nu werden de vooraf voorbereide stukjes snel opgeborgen. Ook de journalistieke teneur wordt steeds meer bepaald door het meest recente resultaat.

door JACQUES SYS

” Engeland, Italië en Frankrijk moeten zich opnieuw uitvinden. “