Beginnen en herbeginnen is ook dit seizoen weer het credo in ons voetbal. Afgelopen zaterdag stelde Georges Leekens na de 3-1-overwining van Club Brugge tegen Waasland-Beveren vast dat de weg nog lang is. Tot dezelfde conclusie was ook Christoph Daum eind vorig seizoen al gekomen, voor hij uiteindelijk de handdoek in de ring gooide. De Duitser had het onder meer over een gebrek aan vleugelspelers en op de flanken geposteerde voetballers, Thomas Meunier en Lior Refaelov, die voortdurend naar binnen sneden, ook al probeerde hij hen te leren hoe je als flankspeler moet voetballen. Zaterdag zag je beiden weer hervallen in oude fouten. Net zoals je ook weer keek naar de onbeholpenheid van Joseph Akpala, die nog steeds evenveel moeite heeft om een bal te controleren en door die stunteligheid kansen de nek omwringt. Toch kreeg hij de voorkeur. De aanwezigheid van drie andere centrumspitsen ten spijt.
Zo vervalt Club Brugge ook na de aanwerving van vijf nieuwe spelers soms in oude fouten. Het begon sterk tegen Waasland-Beveren, met Refaelov in een glansrol, maar vergat vervolgens het gaspedaal door te drukken. Al weken benadrukt Georges Leekens dat blauw-zwart nog moet groeien. Dat deed hij ook afgelopen zaterdag. Alsof hij zo de druk van zich wil afhouden. Door blessures en schorsingen heeft Leekens de juiste puzzel nog niet in elkaar geschoven, maar lang mag dat niet meer duren.
De wedstrijd van woensdag in Kopenhagen is een eerste serieuze graadmeter. En onrustwekkend in de match tegen Waasland-Beveren waren de kansen die achteraan werden weggegeven, een week na de missers die tegen Getafe te zien vielen. Die werden nu niet, maar toen wel afgestraft. Het staat haaks op de manier van voetballen van Leekens die altijd van een stevige organisatie uitgaat, zijn ploeg van achteruit opbouwt en vooral gruwt van nonchalance. Die was nu wel te zien.
Met 34 doelpunten in acht wedstrijden heeft deze competitie een fraaie start genomen. Bemoedigend was de manier waarop KV Mechelen in een sfeer van enthousiasme aan de competitie begon, met de nieuwe Denen, maar ook met de 18-jarige Wannes Van Tricht, een jeugdproduct. En nog knapper was de wijze waarop Lokeren op Beerschot ging winnen, met nagenoeg dezelfde ploeg als vorig seizoen. In een competitie met acht nieuwe trainers en meer dan 100 nieuwe spelers is dat de kracht van de continuïteit. Lokeren beschikt over een ingespeeld elftal, met dezelfde patronen en een trainer die vooral door zijn (verbale) aanwezigheid iedereen scherp houdt.
Nieuwe patronen moet Beerschot na een zeer wisselvallige voorbereidingsperiode nog zien te vinden. Met een verplaatsing naar Anderlecht volgende zaterdag dreigt de competitiestart gemist te worden, ook al maakten de Brusselaars zaterdag op KV Kortrijk niet echt een flitsende indruk. Trainer John van den Brom prees daar de inzet van zijn ploeg en sprak onder meer over slimmer uitvoetballen. Ook dat hebben we al eerder gehoord. Zo klinkt alles wat in de voetballerij wordt gezegd steeds weer als een refrein.
Geen club waar de voorbije weken zo veel turbulentie heerste als Standard. Eén jaar na de komst van Roland Duchâtelet – een Vlaming in hat hart van Wallonië – zorgde de intrede van de Nederlandse trainer Ron Jans voor verhitte discussies. Maar ondanks alle gespierde taal blijven de supporters achter hun club staan en vlogen er tegen de 23.000 abonnementen de deur uit. Standard is niet alleen wat dat betreft een prachtige club. Het is furie en hartstocht, temperament en engagement. Een bal laten rondgaan en zoeken naar een opening, soms wat schaken, het is niet dat wat ze daar willen zien.
Nogal wat Nederlandse trainers liepen zich te pletter op de specifieke eigenheid van de club. George Kessler had het over een gebrek aan geduld, Arie Haan over onenigheid in de groep, Aad de Mos over een manco aan structuur en Jan Boskamp werd al na zeven weken ontslagen.
Veel is er intussen veranderd. Behalve de wilde stormen tussen emotie en commotie. Ron Jans heeft het zondagavond na de 0-1-nederlaag tegen Zulte Waregem ervaren. Na één ronduit slechte prestatie weerklinkt al de roep om bezinning. Die moet er alvast bij die bestuurders zijn die de Rouches in de top drie parkeerden en te gemakkelijk voorbij stapten aan het kwaliteitsverlies.
DOOR JACQUES SYS
Dat Club zo gemakkelijk kansen weggeeft, is zorgwekkend.
