Het gebeurde zaterdagavond, in de anonimiteit van tweede klasse: Cercle Brugge stond tegen ASV Geel met 3-1 voor en leek op een probleemloze zege af te stormen. Maar in de laatste vijf minuten stapelden de fouten bij groen-zwart zich op en scoorde Geel nog twee keer. Op de persconferentie nam trainer Fred Vanderbiest de verantwoordelijkheid voor dat puntenverlies op zich. Hij had, zei hij, twee ongelukkige wissels doorgevoerd. Die hadden het evenwicht uit zijn ploeg gehaald. En, vervolgde hij, indien de wedstrijd nog vijf minuten langer had geduurd, dan zou Cercle gegarandeerd hebben verloren. Het gevolg van die vervangingen. Vanderbiest herhaalde het tot drie keer toe.
Dat soort ontboezemingen is zeldzaam in de voetbalwereld. Trainers zijn niet echt meesters in de zelfkritiek. Veel liever praten ze na nederlagen over opdrachten die niet werden uitgevoerd. Zonder zich de vraag te stellen of er misschien opdrachten werden gegeven die spelers niet aankunnen. En dikwijls hebben ze het ook over de mentaliteit in de groep.
Michel Preud’homme deed dat laatste dit seizoen al vaker. Hij herhaalde dat gebrek aan mentaliteit ook vrijdagavond in Moeskroen, na de wel zeer penibele 2-1-nederlaag van blauw-zwart. Preud’homme zoekt en schuift, hij stelde in zeven competitiewedstijden 24 spelers op, maar buitenshuis krijgt hij zijn ploeg maar niet aan het voetballen. Eén op twaalf – één op achttien als je er de twee Europese wedstrijden bijtelt – het is ontluisterend. Natuurlijk is er de blessuregolf, maar een excuus voor de belabberde manier waarop er vrijdagavond in de tweede helft werd gevoetbald kan dat niet zijn.
Volgende zaterdag, 19 september, is het twee jaar geleden dat Michel Preud’homme trainer werd van Club Brugge. Sindsdien werden er 21 spelers gekocht, in vergelijking met andere clubs is dat binnen de huidige verhoudingen nog een redelijk aantal. En uiteraard zal ook de Luikenaar voor zichzelf al een balans hebben gemaakt van die periode. Waarom loopt het bij momenten zo stroef? Waarom duikt er bij vlagen een laksheid op in de groep die botst met de identiteit van blauw-zwart en zeker met het vurige temperament van de trainer? Hoe kan het dat er geregeld naar de mentaliteit wordt gewezen? Is deze groep karakterieel niet goed samengesteld? Maar vooral: hoe bestaat het dat rijkelijk betaalde voetballers terechtgewezen moeten worden door voorzitter Bart Verhaeghe en CEO Vincent Mannaert?
Het antwoord is simpel: veel voetballers identificeren zich amper nog met hun vereniging. Terwijl dat een noodzaak is om tot succes te komen. Er is als het ware een kern van eigen, met de club verweven spelers nodig. Aangevuld door buitenlanders die voor een meerwaarde zorgen. Club Brugge bouwde er zijn grootste triomfen op.
De tijden zijn veranderd en door de toenemende vloot aan buitenlanders is er nog amper sprake van clubliefde. Niet alleen bij blauw-zwart, dat een selectiegroep van 32 spelers telt uit 13 landen. Voetballers zijn voorbijgangers, veelal gedragen door een hoog zelfbeeld. Prestaties zorgden ervoor dat dit allemaal nog toeneemt. Ook Hein Vanhaezebrouck ervoer het in het begin van het seizoen bij AA Gent, terwijl de spelers daar nochtans nuchter heten te zijn. Successen zijn soms een gif. Ook Yves Vanderhaeghe zal daar bij KV Oostende op een gegeven moment mee geconfronteerd worden. Hij heeft in zijn carrière genoeg meegemaakt om dat te beseffen.
De koppositie van KV Oostende blijft verbazen in deze competitie. Vorig seizoen werden er door de kustploeg in vijftien wedstrijden achttien punten gehaald, nu zijn dat er zestien na zeven duels. Intussen laten de topclubs het afweten. Dramatisch is de puntenachterstand evenwel niet. De reguliere competitie is een lange aanloop naar de play-offs, er blijft voldoende tijd om brokken te lijmen. Ook bij Standard, dat na de intrede van Yannick Ferrera voorlopig niet uit zijn as herrees.
Het blijft afwachten of de ambitieuze Brusselaar nu al voldoende bagage heeft om in deze roerige club overeind te blijven. Net zoals voor voetballers komt het er ook voor trainers op aan het goede moment te kiezen waarop ze van lucht moeten veranderen. Dat vereist zelfkennis. Het valt voor Ferrera en voor Standard te hopen dat hij die heeft.
DOOR JACQUES SYS – @JacquesSys
‘Welke voetballer identificeert zich nog met zijn club?’
