Na het ontslag van Erwin Koeman bij Everton is Peter Bosz nog de enige Nederlandse coach die aan de slag is in een van de vijf Europese topcompetities. In het begin van het seizoen waren ze nog met drie, toen ook Frank de Boer nog bij Crystal Palace zat. Dat is ooit wel anders geweest. In de jaren tachtig en negentig maakten de Nederlandse trainers school in Europa. Niet alleen Johan Cruijff bij FC Barcelona, maar ook Leo Beenhakker bij Real Madrid en Guus Hiddink bij Valencia, Real Madrid en Real Betis. Later waren er ook nog Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Huub Stevens, Arie Haan, Martin Jol, Bert van Marwijk, Fred Rutten, Gertjan Verbeek, … En niet te vergeten: Louis van Gaal.

De devaluatie van de Nederlandse trainer in dit millennium is opvallend. In Spanje lusten ze al bijna tien jaar geen Hollandse coach meer, Rijkaard was de laatste toen hij in 2008 de deur van Camp Nou achter zich dichttrok. In de Serie A stonden de clubs nooit in de rij voor een Nederlander. En sinds de mislukte avonturen van Clarence Seedorf bij AC Milan in 2014 (ontslagen na vijf maanden) en Frank de Boer bij Inter in 2016 (ontslagen na drie maanden) is het er zeker niet op verbeterd. Onze noorderburen kenden de laatste jaren vooral succes in de Premier League: Martin Jol was tussen 2004 en 2007 aan de slag bij Tottenham en bezorgde de Spurs voor het eerst sinds lang een UEFA Cupticket. Hiddink won de FA Cup met Chelsea en Van Gaal deed dat nog eens over met Manchester United.

Het verdwijnen van al die grote trainersnamen in het Europese clubvoetbal heeft ook gevolgen voor de werkgelegenheid van Nederlanders bij nationale ploegen. Ruim tien jaar geleden waren er op het WK in Duitsland vier Nederlandse coaches actief. Dick Advocaat met Zuid-Korea, Leo Beenhakker met Trinidad & Tobago, Guus Hiddink met Australië en Marco van Basten met Nederland. Op het WK in Rusland volgend jaar is er niet één coach uit Nederland.