Eendracht Aalst kreeg in één week tijd twee ferme dreunen. Eén van Beveren en één van de stad. Tijd voor conclusies.

Komend weekend viert Aalst carnaval. Dat is ook het enige wat ze in Aalst nog kunnen vieren, want na het verdwijnen van basketbaltrots Okapi straalt ook voetbalclub Eendracht nog weinig vitaliteit uit. Een half uur voor aanvang van de levensbelangrijke degradatiematch tegen Beveren valt voor de hoofdtribune in de Bredestraat nauwelijks beweging waar te nemen. Tot een paar jaar geleden kon je je bij thuiswedstrijden nauwelijks een weg door de massa banen. Een half uur na de wedstrijd ligt de straat er al weer verlaten bij. De opeenvolgende dreunen van de voorgaande dagen hebben hun sporen nagelaten. Zonder mirakel gooit Eendracht Aalst het roer straks drastisch om.

Eerst besliste de club vorige maandag om komaf te maken met de dubbelzinnige situatie van de trainer. Na telefonisch contact met de andere beheerders beëindigden op een extra beheerraad penningmeester André De Keghel en ondervoorzitter Norbert Lierman de samenwerking met Manu Ferrera. Dinsdagochtend werkten zij met de voortaan ex-trainer een financiële oplossing uit. Drie weken daarvoor had manager Philippe Persoons aangespoord om zelf op te stappen. Dat deed die niet, maar Persoons vindt niet dat daardoor kostbare tijd verloren ging. “Het bedrag dat de club nu aan Ferrera zal betalen, ligt véél lager dan wat we op dat moment hadden moeten uitkeren. Misschien wel tien keer lager.”

Met de trainer werd afgesproken dat Aalst hem betaalt tot hij een nieuwe club vindt. Dat Ferrera met Anderlecht ondertussen een akkoord bereikte, was bijgevolg goed nieuws.

Van Leo Van der Elst was tot zondag alvast geen sprake, ondanks een bericht dinsdagmorgen in Het Laatste Nieuws. Lierman : “Het is simpel. Wij hebben geen geld om een nieuwe trainer te betalen.” De club verkiest het seizoen uit te doen met Luc Limpens. Die stelde na het vertrek van Willy Quipor zijn kandidatuur als hulptrainer. Limpens heeft een Heizeldiploma en kent het huis, waar hij tot zijn aanstelling als hoofdtrainer werkte met de beloften. Bovendien is hij een ex-speler van Eendracht, waar hij destijds na de degradatie uit eerste klasse als kapitein moest opstappen nadat hij in een conflict tussen manager Patrick Orlans en trainer Fazekas namens de spelersgroep de zijde van de coach had gekozen.

Limpens wil best aanblijven als hoofdtrainer, maar heeft er evenmin problemen mee wanneer iemand anders naast hem gezet wordt. Maandag zou hij geëvalueerd worden. Een zege tegen Beveren had de zaken vereenvoudigd : in dat geval bleef hij zeker hoofdtrainer tot het eind van het seizoen. Persoons : “Waarom zouden we geld uitgeven dat we niet hebben als hij het goed doet ? Ik betaal liever een openstaande factuur van een sponsor met wie we verder moeten leven. Als we nog gauw een trainer moeten halen, zullen een paar facturen nog even onbetaald blijven.”

N

a de verloren wedstrijd tegen Beveren zaten Persoons en voorzitter Luc Coppens bijna met tranen in de ogen. Ook een ontgoochelde Limpens kwam door de emotie op zijn eerste persconferentie nauwelijks uit zijn woorden. Eerder had hij nog de inzet van de spelers geprezen, tijdens de week en ook in de wedstrijd. Maar wie zo’n kansen verkwanselt als Aalst zondag deed na de rust, mag niet veel hoop koesteren. Ook sommige spelers lieten achteraf verstaan dat de aanhoudende tegenslagen op het veld misschien toch voortvloeien uit een gebrek aan kwaliteit.

Aalst had vorige week nog andere zorgen dan die op het veld. De spelers waren er stilaan aan gewend geraakt dat de maandelijkse betalingen een beetje later dan de vijftiende van de maand gebeurden. Een paar dagen, soms een week. Maar in dit keer was het twee weken wachten op het loon en de premies van december, terwijl ook de groepsverzekering voor de laatste twee kwartalen van 2001 niet betaald bleek te zijn.

Wat dat in de praktijk betekent, zag Persoons al erg snel. Zijn zoon Koen is namelijk ook lid van de A-kern én prof. Begin vorige week kwam zoon Persoons bij pa/manager schooien om wat geld. Zijn tankkaart van de club was namelijk geweigerd. Aan spelersvakbond Sporta beloofde de manager schriftelijk dat de lonen vrijdagmiddag gestort zouden zijn. Dat bleek om twee uur ook het geval te zijn. Persoons : “Als ik iets beloof, doe ik dat.” Spelers, zoals kapitein Georges Arts, die deze week over een contractverlenging praten, zullen extra aandringen opdat de resterende betalingen correct gebeuren. Garanties daartoe hebben ze niet.

Waar Persoons het geld haalde, vertelde hij niet. Maar het komt niet nog eens van één van de zeven beheerders waarvan vijf er voordien al royaal bijpasten. Persoons geeft toe dat hij bij zijn aantreden nog eens met de hoed langsging bij die beheerders, met succes overigens, maar dat hij er ook te horen kreeg dat het de laatste keer geweest was.

Van ex-manager Patrick De Cock verwacht Aalst alvast geen geld, ook al kondigde die zélf via de pers aan dat hij Eendracht financieel wilde helpen. De Cock werd eind vorig jaar veroordeeld tot één jaar effectieve gevangenisstraf wegens oplichting, maar is nog op vrije voeten. In de Brugse gevangenis krijgen ze nog altijd grijze haren als ze aan zijn korte verblijf ginder denken. Een zucht van opluchting slaakten ze er, toen De Cock vrij kwam in afwachting van de behandeling van zijn beroep.

B

ij Aalst bedenkt men nu dat het toch niet zo’n goeie zet was van voorzitter Luc Coppens om De Cock een goed jaar geleden binnen te halen. Niettemin slaagde hij erin om met een ambitieus plan vijf van de zeven Aalsterse beheerders ertoe te bewegen elk bijna 250.000 euro af te dokken, maar dat geld zijn ze in tegenstelling tot wat De Cock hen voorspiegelde definitief kwijt.

Vermoed wordt dat hij het nieuwe reddingsplan zelf ensceneerde. Een beetje zoals hij zich bij de uitwedstrijd op Moeskroen aan het thuisbestuur voorstelde als was hij uitgenodigd door het bestuur van Eendracht Aalst. Zowel Philippe Persoons als de Aalsterse beheerders ontkennen dat fel : niemand van de beheerraad houdt nog contact met De Cock. Toen het krantenbericht over eventuele hulp van De Cock verscheen, dreigden de belangrijkste sponsors meteen alle steun aan Eendracht op te zeggen.

Het hoofdstuk-De Cock is voltooid verleden tijd in Aalst. Niettemin blijven sommigen zich afvragen of hij echt in hoge kringen de bescherming geniet waar wel eens over gepraat wordt. Maar dat hij nog altijd als geheim agent op de lijst van de Staatsveiligheid zou staan, wordt als onwaarschijnlijk afgedaan. Integendeel, bij het gerecht zou hij bekend staan als een onbetrouwbaar informant, wiens informatie steevast met een flinke korrel zout dient te worden genomen.

Eendracht Aalst moet hem ook niets meer, wordt benadrukt. Net als met ex-trainer Wim De Coninck werd met Patrick De Cock een financieel akkoord afgesloten. Met dat verschil dat die laatste zich voor zijn gedwongen vertrek al een flink voorschot – geschat op 200.000 euro – oneigenlijk had toegeëigend.

Nog verbaasder zagen dinsdagavond manager en beheerders in het late VTM-journaal hoe burgemeester Annie De Maght van Aalst verkondigde dat zij een oplossing voor de club had gevonden, via een extra sponsor.

Een paar weken daarvoor had De Maght nog eens een thuiswedstrijd van haar favoriete ploeg bijgewoond. Tegen Westerlo. Haar bezoek was beëindigd met een aangename babbel. Dat was al heel wat, na de koude oorlog die was ontstaan toen Luc Coppens Patrick De Cock had binnengehaald. De Maght was voordien politiek al zwaar getackeld na haar opmerkelijke eenmansactie om basketclub Okapi te redden. Daarbij vergaloppeerde ze zich toen ze in haar eentje op zoek ging naar financiële steun bij commerciële contacten. Zo kwam ze met getrokken messen tegenover De Cock, op dat moment manager bij Okapi, te staan. Die had ze zelf een jaar eerder naar Aalst gehaald om Okapi te helpen.

Pas na het vertrek van De Cock in oktober zocht Persoons weer toenadering tot de stad. Half november ging hij met de burgemeester praten. Omdat Eendracht aan de stad nog zeven miljoen frank achterstallige huur verschuldigd was, vroeg hij geen rechtstreekse financiële steun. Maar hij had een troef achter de hand.

Twee jaar onderhandelen leverden Aalst onlangs een vijfjarig sponsorcontract op met de brouwerij Alken-Maes, dat verspreid over die tijd met inbreng van aanverwante sponsors in totaal 1,8 miljoen euro zou opleveren. Persoons stelde voor het basisbedrag van Alken-Maes zelf (een half miljoen euro) over vijf jaar aan de stad te betalen : 173.000 euro voor de afbetaling van de huur, plus een door de stad gegarandeerde renteloze lening van 322.000 euro. Op die manier had de club voldoende cash om voorlopig verder te werken. Het sponsorcontract gold daarbij als waarborg en de lening zou na vijf jaar terugbetaald zijn.

Een voorzichtig geworden burgemeester beloofde het voorstel in overweging te nemen. Een confrontatie met de stadsontvanger half december verliep echter moeizamer, want die eiste schriftelijke garanties namens Alken-Maes. Twee uur voor de volgende afspraak op 31 december 2001 ontving Aalst het bericht dat de stad bewarend beslag legde op de twintig miljoen frank (een half miljoen euro) van Alken-Maes.

V

orige woensdagavond werd nog een speciaal schepencollege samengeroepen om het te hebben over de vraag om hulp van Eendracht Aalst. De stemming leidde tot een absoluut njet en een scherpe persmededeling. Daarin bevestigt het college van burgemeester en schepenen het gemeenteraadsbesluit van 30 mei 2000 om geen financiële steun te geven aan Eendracht. En de stad handhaaft het bezwarend beslag op de overeenkomst tussen Eendracht en Alken-Maes : ‘Dit ondanks alle onjuiste, tendentieuze en gemanipuleerde berichtgeving in de kranten, op radio en televisie’.

Manager Persoons was geschokt. De gevolgen zijn immers dramatisch. “In het contract met Alken-Maes staat dat Aalst in eerste of tweede klasse moet blijven”, licht hij toe. “Een andere voorwaarde is dat er geen financiële malversaties mogen zijn. Een bewarend beslag is een malversatie. Als wij niet zwaar gaan lobbyen bij Alken-Maes ziet het er hier slecht uit. Bijna twee miljoen euro is niet niets. Als het daardoor voor Eendracht Aalst slecht afloopt, timmerde de stad één van de nagels in onze doodskist.”

De beheerders van de club waren niét geschokt door de beslissing van de gemeenteraad. Ondervoorzitter Norbert Lierman : “Natuurlijk hadden wij die uitspraak verwacht. We zouden pas verrast geweest zijn door het tegendeel. Maar de impact is wel enorm. Bijna twee miljoen euro ( 1,8 om precies te zijn, nvdr) is voor een noodlijdende club een bom geld. Dat contract met Alken-Maes is zo goed als om zeep, daar kunnen we naar fluiten. Voor ons staat dat gelijk met de dood.”

Donderdag werden daarom op een extra beheerraad conclusies getrokken met het oog op de toekomst van de club. Aalst is niet van plan om net zoals de voorbije twee jaar het ene gat met het graven van een nieuwe put te dichten. Lierman : “Sinds het vertrek van Orlans maken wij al twee jaar een langzame doodsstrijd mee. Er moet nu al morfine toegediend worden. Wij hopen dat die medicatie volstaat om het nog enkele maanden vol te houden.”

Dat betekent niet dat Aalst zich niet tot het laatste zal inspannen om een licentie te bekomen. De club zal haar dossier grondig voorbereiden. “Maar,” geeft Lierman toe, “die licentie behalen wordt zeer moeilijk.” Dus bewandelt de beheerraad plots een piste waar ze twee jaar geleden niet van wilde horen : die van de schaalvergroting. Lierman : “In twee jaar tijd is er veel veranderd. Toen werd er nog niet gepraat over veertien clubs. Nu weten wij dat Aalst niet bij die veertien clubs zal zijn. De toekomst van Aalst ? Schaalvergroting in Oost-Vlaanderen !”

door Geert Foutré