M ariam Diallo, vrouw van Didier Zokora (RC Genk) : “De echtgenoot van een voetballer zijn, betekent veel in Afrika. Maar dat geldt overal, in elk land waar sport heel populair is, denk ik. Ik hou er wel niet zo van om mij uitdrukkelijk te presenteren in het openbaar. Zo was het trouwens al voor ik Didier kende. Ik ben altijd een huiselijk type geweest, echt een vrouw die het liefst rustig thuis is.
“Ik ken het voetbalmilieu, want ik ben erin opgegroeid. Mijn vader was vice-voorzitter van Asec Mimosa in Abidjan, hoofdstad van Ivoorkust. Of ik het nu graag had of niet, thuis werd er alle dagen over voetbal gepraat. Maar ik hou van Didier voor wie hij is, niet omdat hij een goede voetballer is. Ik ben hem naar Europa gevolgd, omdat het de rol van een vrouw is aan de zijde van haar man te zijn. Voor mij was dat echt een enorme verandering, hoor. Voor Didier is dat toch heel anders. Hij vertrekt ’s ochtends om acht uur en komt pas tegen het einde van de namiddag thuis. Hij heeft met zijn job van profvoetballer zijn bezigheid en niet de tijd om na te denken over alle tegenstellingen.
“Dat geluk heb ik niet en soms slaat de verveling toe. Ik woon in Genk geregeld wedstrijden bij, het spel op zich interesseert mij wel en ik vind de ambiance in het stadion zeer aangenaam, maar doorgaans moet ik mij hier echt inspannen om de tijd te doden. In een stad waar de mensen geen Frans spreken, is dat niet evident. Gelukkig heb ik een dochtertje, dat volgende maand twee jaar wordt. Ik geef haar al mijn liefde.
“Voetballers verdienen meestal veel geld, maar het zuiver materiële aspect komt bij mij pas op de tweede plaats. Het belangrijkste is de liefde. Ik doe er alles aan opdat Didier het naar zijn zin zou hebben. Als hij eens niet de juiste spirit heeft, dan probeer ik hem op te beuren. Daarvoor ben ik er. Hij heeft altijd al een hekel gehad aan verliezen, van toen hij heel klein was al. Na een nederlaag voelt hij zich vaak slecht. Dan moet ik optreden. De rol van een vrouw is niet alleen het huishouden te doen en eten klaar te maken, het is ook haar echtgenoot alle steun te geven.
“Een voetbalcarrière bestaat uit hoogtes en laagtes, maar tot nu toe had Didier nog niet veel redenen tot klagen. De Gouden Schoen van Aruna Dindane bijvoorbeeld bracht meer dan één zonnestraal in het hart van de Ivorianen. Het is een erkenning voor het hele Afrikaanse voetbal. Iedereen in Ivoorkust is zeer fier. En als ik zeg iedereen, dan is dat ook echt iederéén, want Ivorianen beschouwen elkaar als broers. Het is er niet zoals in Europa, waar de mensen meer afstand houden van elkaar.
“Ik moet bekennen dat ik Ivoorkust mis. Ik wacht altijd met ongeduld op het einde van de competitie om terug te kunnen keren naar mijn land. Het is niet alleen de zon die ik mis, het is de algemene sfeer. In België is dat niet hetzelfde. Ik voel me ontheemd. Het gebeurt vaak dat ik mij hier niet op mijn gemak voel. Als Afrikaanse ben ik vaak bekeken. Ik voel de blikken van de mensen op mij en dat stoort mij. Ivoorkust wordt beschouwd als een arm land, maar ik heb er wel een heel normaal bestaan geleid en er ook mijn studies afgemaakt. Het is het beroep van Didier dat mij naar België heeft gebracht, maar mij heeft het perspectief van te kunnen emigreren naar Europa alleszins nooit aangetrokken. Het liefst had ik nooit mijn land verlaten. Ik ben dan ook al bezig de dagen af te tellen die mij nog scheiden van mijn terugkeer naar Afrika.”
(DDv)
