Twee keer verkozen tot Belofte van het Jaar, geselecteerd voor het type-elftal van de Franse Ligue 1 en papa geworden van een zoontje. Het gaat snel voor de pas 20 geworden Eden Hazard.

E den Hazard is de oudste zoon van papa Thierry en mama Carine – allebei ex-voetballers die vandaag als leerkracht lichamelijke opvoeding werken. Samen met zijn vriendin Natacha, die afkomstig is van de Henegouwse gemeente Ecaussinnes, verwelkomde Eden op 18 december een zoontje. De kleine Yanis werd net zoals zijn papa in La Louvière geboren. Naar aanleiding van Edens twintigste verjaardag op 7 januari vertellen zijn drie broers wat ze in hem bewonderen en waarom hij hen soms irriteerde. Enkele kenners leggen uit waarom Lille hoegenaamd niet het eindpunt van Edens carrière hoeft te zijn.

Grote luierik?

De 17-jarige Thorgan, die international is bij de U19, staat te trappelen van ongeduld om zijn talent te tonen in de eerste ploeg van Lens. Maar ook om over zijn oudere broer te praten kan hij nauwelijks wachten. “Een bomvol Villeneuve d’Ascq ( het stadion waar Lille zijn thuismatchen speelt tot het nieuwe Grand Stade klaar is, nvdr) dat op de banken gaat staan omdat je broer een of andere fenomenale actie uit zijn sloffen schudde, dat is ronduit indrukwekkend. Van zoiets krijg ik kippenvel. Dat een kleine Belg in Frankrijk zo op handen wordt gedragen, dat is toch wel wat. Ik probeer zo vaak mogelijk te gaan kijken. Ook op 29 januari zal ik aanwezig zijn tijdens de altijd beladen derby tussen Lille en Lens. De vraag is alleen of dat op het veld of in de tribunes zal zijn. Ik hoop natuurlijk het eerste. Eden partij geven in een officiële wedstrijd in de Ligue 1, dat zou een droom zijn die uitkomt … Ik bewonder zijn snelheid en zijn technische bagage. Alleen jammer dat hij ‘zo weinig meeverdedigt’, natuurlijk. ( knipoogt)

“Ik lach er nu wel mee, maar ergens begrijp ik de kritiek van Georges Leekens wel. Jammer genoeg was de manier waarop hij die kritiek geuit heeft nogal ongelukkig. Door zijn uitspraken zien sommige mensen Eden nu als een grote luierik en dat is hij niet.

“Dat Eden nu al vader is, bewijst alleen maar dat het snel kan gaan in het leven. Veel mensen vinden dat hij nog te jong is om vader te worden, maar ik vind niet dat buitenstaanders daarover moeten oordelen. Eden is erg volwassen voor zijn leeftijd en het vaderschap zal zijn verantwoordelijkheidszin alleen maar groter maken.”

Mes in arm

Kylian is vijftien en speelt bij de U16 van FC Tubeke. “Ik bewonder niet alleen Edens voetbaltalent, maar ook de manier waarop hij in het leven staat. Het is mooi om te zien hoe spontaan hij omgaat met zijn fans. Zelf ben ik helemaal niet zo vlot. Ik vind het wel jammer dat Eden en ik niet meer tijd samen hebben kunnen doorbrengen. Hij was veertien toen hij naar het centre de formation van Lille vertrok. Ik was amper tien en zag mijn broer dus alleen maar tijdens de weekends.

“Ik merk dat hij twijfelt tussen nu al vertrekken of nog een (paar) jaar bij Lille blijven. Uiteindelijk kan hij in Frankrijk uitgroeien tot een waar clubicoon en misschien kan hij met Lille volgend seizoen zelfs aantreden in de Champions League. Eden zou ook maar wat graag in het nieuwe Grand Stade spelen. Het is natuurlijk afwachten of hij tot 2012 geduld zal hebben. Ik betwijfel het eerlijk gezegd …

“Het enige wat mij stoort, is dat Eden soms nogal de grote Jan uithangt. Hij weet dat hij goed is en dat laat hij dan ook merken. Maar mijn tijd komt nog. Binnen een paar jaar ben ik beter dan hij. Of ik dat meen? Misschien wel. Er mag al eens gelachen worden hé. ( knipoog) Natuurlijk maakten we ruzie vroeger. Ik herinner me dat Eden me op een dag zover had gekregen dat ik een mes heb gepakt en dat in zijn arm heb gestoken. Nu ja, gestoken … Ik heb me gelukkig wat ingehouden dus veel meer dan een schrammetje heeft hij er niet aan overgehouden.”

Deurklink in gezicht

Michaël Marcou, voormalig jeugdtrainer bij Edens ex-club Stade Braine, was jarenlang de buurman van de familie Hazard. Hij woont ondertussen al een tijdje in het noorden van Brussel, maar met zijn voormalige buren is hij contact blijven houden. Marcou was zelfs regelmatig babysitter van dienst bij de Hazards. “Ik denk nog steeds met plezier terug aan het jongerentoernooi van Standard waar Eden met Braine aan deelnam. Hij werd twee jaar na elkaar verkozen tot beste speler, terwijl er toch telkens meer dan 3000 spelertjes meededen. Het eerste jaar kreeg hij de trofee uit handen van RosalieMpenza, de moeder van Emile en Mbo. Het daaropvolgende jaar moest hij met de bal aan de voet een hindernissenparcours afleggen. Hij schreef dan maar meteen het parcoursrecord op zijn naam. In dat jaar stond Braine in de halve finale en ik was ervan overtuigd dat we voor het tweede jaar op rij de finale zouden halen. De halve finale zou worden beslist in een strafschoppenreeks en aangezien Eden de beslissende penalty zou nemen, waanden Edens vader en ik ons al zegezeker. We hadden onze spullen al verzameld en we waren al op weg naar het veld waar de finale gespeeld zou worden. Plots hoorden we het publiek ‘ oooh’ roepen. Eden had zijn elfmeter gemist. Die misser heeft nog lang door zijn hoofd gespookt. Al denk ik niet dat hij het zich nu nog herinnert. Vorig jaar in de kwartfinale van de Ligabeker tegen Toulouse probeerde hij – met succes – een Panenka. Dat heeft hij altijd al gehad. Als hij een speler op tv iets zag doen dat hij niet kon, ging hij oefenen tot hij het ook kon.

“Op een avond was er een match op tv die Eden graag wilde zien. Omdat hij vroeg naar bed moest, mocht hij alleen naar de eerste helft kijken. De tweede helft probeerde hij vanuit zijn kamer, al glurend door het sleutelgat, toch nog mee te pikken. Maar toen zijn vader kwam controleren of hij wel in bed lag, kreeg Eden de deurklink vol in het gezicht.

“Eden keek op naar alle grote voetballers, maar Zinédine Zidane stak er wel duidelijk boven uit. Daarom dat het Eden zo veel deed toen uitgerekend zijn idool hem de trofee voor Belofte van de Ligue 1 overhandigde. Dat Zizou zei dat hij Eden graag bij Real Madrid zou zien spelen, maakte het plaatje compleet.

“Een bal is eigenlijk het enige speelgoedje waar Eden mee wilde spelen. Toen ik ging babysitten, was hij rustig zolang er een bal in de buurt was. Een stoel was voor hem een tegenstander die hij moest dribbelen en elk voorwerp dat min of meer rond was, kon dienst doen als bal. Thorgan is trouwens net zo bezeten van voetbal als zijn oudere broer. De broertjes hebben zelfs leren tellen dankzij hun liefde voor de bal. Sommen maken was een kwestie van twee ballen plus drie ballen geeft … vijf ballen. Voetbal was ook de beste motivatiebron voor hun schoolwerk. Zolang ze dat niet hadden afgewerkt, mochten ze niet gaan voetballen. Wees maar zeker dat ze hun huistaken snel afwerkten.

“Het mooiste aan Eden vind ik dat hij altijd dezelfde is gebleven. Voetbaltopper in spe of niet, Eden is nog net zo spontaan en joviaal als vroeger. Hij is nu wel minder verlegen. Handtekeningen handelt hij af als een doorgewinterde prof. Ook met kritieken zoals die van Georges Leekens heeft hij leren omgaan. Ik weet zeker dat hij daar een tijdje van wakker heeft gelegen, maar nu denkt hij daar niet meer aan.”

Hoofd boven water

Eden Hazard en Enzo Scifo worden wel eens met elkaar vergeleken, al was het maar omdat ze in hetzelfde ziekenhuis het levenslicht zagen. Scifo verdeelde het spel vooral, terwijl Hazard eerder een dribbelwonder dan een spelverdeler is. Enzo Scifo: “De raad die ik aan Hazard zou willen geven, is dat hij moet blijven werken, dat hij zichzelf constant in vraag moet durven stellen, maar dat hij het vooral leuk moet blijven vinden. Op je twintigste is voetbal geen hobby meer. Dat zal hij al wel begrepen hebben. Hij moet meer regelmaat in zijn prestaties zien te leggen en het hoofd boven water leren houden in de moeilijke wedstrijden. Het zijn immers de talentvolle spelers die het eerst geviseerd worden als het even wat minder gaat met een club.

“Ik zou zeggen: Eden, kijk niet op een inspanning meer of minder en weet dat inzet het verschil is tussen een beloftevolle voetballer blijven en een echte topper worden. Ik denk dat hij bij Lille nog heel wat vooruitgang kan boeken. Het is toch de Franse herfstkampioen. Dat zegt iets over het niveau. De dag dat hij beslissend kan zijn zonder voluit te moeten gaan, moet hij andere oorden opzoeken. Hij gaat dan best naar een club waar hij zal moeten knokken voor zijn plaats in de basis. Alleen zo zal hij vooruitgang blijven boeken.

“Het klopt dat Eden meer aanzien geniet in Frankrijk dan in België en dat heeft niet alleen te maken met het feit dat hij in de Ligue 1 speelt. Het verschil in voetbalcultuur zit daar ook voor een groot stuk tussen. In Frankrijk worden technische spelers veel meer naar waarde geschat. Het is niet voor niks dat toptrainers zoals Arsène Wenger, Aimé Jacquet en Guy Roux al mooie woorden veil hadden voor hem. In België houdt men ook wel van balvaardige spelers, maar het belangrijkste is toch dat ze – net zoals de rest – hun truitje nat maken.”

Schop onder kont

De Fransman Jean-Michel Van Damme is de voormalige assistent van Georges Heylens bij Lille. Nadien werd hij hoofd van het opleidingscentrum en vandaag houdt hij zich ook nog eens met de A-kern bezig. Hij wordt bij Lille als de rechterhand van voorzitter Michel Seydoux gezien. Van Damme zag de 14-jarige Hazard zijn eerste stapjes bij Lille zetten. “Mijn scouts hadden me verteld dat ze een fenomenaal talent op het spoor waren. Ik ging zelf kijken en ik geloofde mijn ogen niet. Ik had al duizenden balvirtuoosjes aan het werk gezien, maar een jongen met zo’n mentale kracht, dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik ben meteen met zijn ouders gaan praten. Ik beloofde hen dat Eden een contract zou krijgen als de tijd daar rijp voor was.

“De 14-jarige Eden was een erg frêle jongen. Vandaag is hij een sterke kerel, zowel fysiek als psychisch. Dat kan alleen maar betekenen dat hij in die zes jaar hard gewerkt heeft. Ik herinner me dat hij aanvankelijk niet echt verzot was op conditietrainingen, maar hij had geen andere keuze. Hier bij Lille trainen we met een doel voor ogen. Als we dat doel niet meteen bereiken, proberen we opnieuw. Eden is vaak moeten herbeginnen, ja. Eden is iemand naar wie je moet luisteren. Hij heeft een duidelijke mening over alles en hij wil zijn gedacht ook kunnen zeggen. Natuurlijk verdiende hij soms gewoon een schop onder zijn kont. In dat opzicht zal het vaderschap hem deugd doen. Het zal zijn verantwoordelijkheidsgevoel aanscherpen.

“Het is lang geleden dat we zo’n supertalent in de Ligue 1 hebben gehad. Hazard is samen met Lisandro Lopez een van de weinige spelers die een match op hun eentje kunnen beslissen. Toch denk ik dat het nog te vroeg is om tot Speler van het Jaar verkozen te worden. Ook al werd hij al tweemaal tot Belofte van het Jaar verkozen, het is dat gebrek aan regelmaat dat hem voorlopig nog parten speelt. Als hij nog een paar seizoenen in Frankrijk blijft, wordt hij ongetwijfeld vroeg of laat Speler van het Jaar. Maar ik vrees dat de Ligue 1 snel te klein voor hem zal worden.”

DOOR DANIEL DEVOS

“Als hij een speler op tv iets zag doen dat hij niet kon, ging hij oefenen tot hij het ook kon.” Michaël Marcou