De lijn van Leko

© belgaimage

Twee wedstrijden scheiden STVV van een historische kwalificatie voor Europees voetbal. Zaterdag speelt het zijn droomfinale tegen Genk, daarna volgt misschien een tweede finale tegen de vierde uit play-off 1. Reconstructie van een onverwachte heropleving.

‘Racing, Racing, Sint-Truiden komt eraan. Sint-Truiden komt eraan.‘ Amper 1800 toeschouwers waren op het Lisp getuige van de Truiense revival, maar dat kon de pret om het behalen van de finale van play-off 2 niet drukken. Stayen lag vorige dinsdag even in Lier. De weg naar de droomfinale tegen de Limburgse rivaal uit Genk was nochtans gecompliceerd: halfweg de reguliere competitie stond STVV op een vijftiende plek, medio maart was het slechts opgeklommen naar plaats veertien. Zelfs de grootste optimist bij Sint-Truiden had nooit over een volledig Limburgse finale, met als inzet het laatste Europese ticket, durven fantaseren.

Doorslaggevend conclaaf

Voor wie er nog aan twijfelt: dé man waar het bij STVV om draaide, zat dit seizoen doodleuk in de dug-out. Ivan Leko maakte van een bende losers – enkel Westerlo en Excel Mouscron verloren meer matchen in de reguliere competitie – een ploeg waar de passie vanaf druipt. Sint-Truiden voetbalt naar het beeld van de mens Leko: met grinta, geestdrift en overgave. Het staat haaks op zijn modellenlook en de sierlijke voetballer die hij vroeger was. ‘Ik streef naar efficiëntie en rendement. Mijn voetbal moet een combinatie zijn van kwaliteit, dominantie, hoge pressing en agressiviteit’, aldus Leko.

De trainer heeft een aantal compromissen moeten sluiten. Hij kwam in Sint-Truiden aan met een rugzak vol idealen en een grenzeloos vertrouwen in zijn voetbalvisie. Tot hij tegen de limieten van zijn eigen ploeg aanbotste. Het kantelmoment kwam er na de 4-2-nederlaag in Eupen op speeldag veertien. Na een conclaaf tussen de stafleden werd de afweergordel met vier afgevoerd en vervangen door een drie- of vijfmansverdediging. In die periode sloeg de twijfel voor het eerst en het laatst toe bij Leko. ‘We wisten niet waar we aan begonnen, maar we moesten ingrijpen voor het te laat was’, aldus assistent-trainer Patrick Van Kets. ‘Als je goed speelt, maar de punten volgen niet, dan moet je drastische maatregelen nemen. Wat is er vorig seizoen met OH Leuven gebeurd? Ze speelden aardig voetbal, maar ze degradeerden wel. Geloof mij: we waren op een bepaald moment ook op weg naar een degradatie. Het bleek de juiste zet. Na de herschikking hebben we Gent, Oostende en KV Mechelen geklopt…’

Lentekuis

Niemand die het met zoveel woorden durft te zeggen bij STVV, maar de kleedkamer was aan een vervroegde lentekuis toe. Voor de Tchenkoua‘s, Bamba‘s, Koubemba‘s, Sylla’s en Dutoits van deze wereld was na de winterstop geen plaats meer. Of ze hadden de juiste mentaliteit niet, of ze zaten met hun hoofd bij een andere club. Van Kets wikt zijn woorden. ‘Wij hebben een bepaald idee over hoe het leven binnen een kleedkamer georganiseerd moet worden. Wij kunnen niets doen met spelers die denken dat ze boven de groep staan. Voor de winterstop hadden we wellicht te veel van dat soort jongens in de kern.’

Die laisser-fairementaliteit rijmt niet met de opvattingen van Leko. Van bij de eerste training op 15 juni legt de Kroatische oefenmeester de lat bijzonder hoog voor zijn spelers. Zelfs op training wordt geen verslapping getolereerd: tussen twee oefeningen wordt er twee minuten gepauzeerd om iets te drinken en dan eist Leko meteen weer opperste concentratie. Op training pikt hij er de toeristen zo uit en wanneer hem iets niet bevalt, kan hij genadeloos uithalen. Leko beseft dat zijn manier van werken veel energie vraagt van zijn spelers, maar hij slaagt erin om hen uit te persen zonder dat ze het zelf doorhebben. ‘Ik weet van mezelf dat ik niet de meest gezellige trainer ben. Maar ik weet hoe het werkt: van zodra een speler begrijpt dat een bepaalde manier van trainen en voetballen hem beter maakt, dan zal hij de trainer blindelings volgen. Bij mij is dat simpel: ik wil elke training tempo zien, ik wil mijn spelers vaart zien maken. Dat is nodig om het voetbal te ontwikkelen waar ik naar streef. Ik geloof niet in voetbal zonder pressing.’

Rechtlijnigheid is nog zo’n stokpaardje van Leko en hij wijkt daar geen centimeter van af. Het maakt niet uit of je zoals Stef Peeters het klassement van de assists aanvoert. De voorbije wedstrijden moest de 25-jarige middenvelder een paar keer op de bank beginnen omdat Leko niet tevreden was over diens trainingsarbeid. Daarmee heeft de Kroaat het respect van de spelersgroep afgedwongen. Voor Leko zijn de geleverde inspanningen tijdens de week minstens even belangrijk als de verrichtingen in een wedstrijd.

Maar de grootste verdienste van de trainer, zo wordt gezegd, is dat hij de discipline heeft aangescherpt in alle geledingen van de club. Elke clubmedewerker kent zijn rol en houdt zich daaraan. Het keukenpersoneel verzorgt het eten en de dokters en kinesisten staan in voor de medische begeleiding. Het klinkt logisch, maar eind vorig seizoen deed iedereen wat hem zelf goed uitkwam. De chaos was zelfs compleet toen videoanalist Edward Still de trainingen moest leiden in de dagen voor de laatste play-off 2-match omdat hoofdtrainer Chris O’Loughlin in het buitenland zat en Benni McCarthy de club al verlaten had.

Vlaamse roots

Deels uit noodzaak en deels uit overtuiging ging Sint-Truiden dit seizoen de Belgische toer op. Sint-Truiden is zelfs een Belgische enclave geworden in de Jupiler League. In de play-offs schreef Sint-Truiden vaak twaalf Belgen in op het scheidsrechtersblad. De doorbraak van Lucas Pirard, Stef Peeters, Pieter Gerkens en de speelminuten die Wolke Janssens en Iebe Swers kregen, bewijzen dat STVV zich verder wil profileren als een club die jonge mensen kansen durft te geven. ‘Zulke spelers krijgen bij ons kansen omdat we er geen miljoenen tegenaan kunnen gooien. Dat zou ook nooit de bedoeling mogen zijn van STVV’, meent CEO Philippe Bormans.

Sint-Truiden keert dus stilaan terug naar zijn Belgische en Vlaamse roots. Dat verklaart voor een deel waarom de Limburgse club het zover heeft kunnen schoppen dit seizoen. ‘Toen ik zeven jaar geleden aankwam, waren we met drie buitenlanders. De rest van de kleedkamer kleurde Vlaams en de voertaal was dus Nederlands’, vertelt Sascha Kotysch, met zijn zeven dienstjaren de speler met de langste anciënniteit op Stayen. ‘De laatste jaren heeft de club bewust spelers aangetrokken uit alle mogelijke continenten en dat had gevolgen voor de groepssfeer. Het is geen toeval dat we na de winterstop – en na de komst van de drie huurlingen van Club Brugge – een hechtere groep zijn gaan vormen.’

Met de aanstelling van Leko daalde er een soort rust neer over de club. De contractverlenging die de 39-jarige Kroaat deze maand kreeg, is het teken dat STVV aan een duurzaam project wil werken. ‘Ik zal nooit rijk worden bij Sint-Truiden, maar voor mij is het sportieve belangrijker. Ik geloof in ons project.’

Als straks Rolands Duchâtelets droom werkelijkheid wordt – Europees voetbal naar Stayen halen -, dan is de club misschien definitief gelanceerd. Zo is het in het vorige decennium begonnen bij Zulte Waregem. Leko: ‘Ik blijf erbij: een Europees ticket pakken is niet realistisch voor een club als Sint-Truiden. Maar we zijn hoe dan ook de positieve verrassing van de competitie.’

door Alain Eliasy – foto’s Belgaimage

‘Wij kunnen niets doen met spelers die denken dat ze boven de groep staan. Voor de winterstop hadden we wellicht te veel van dat soort jongens.’ – Patrick Van Kets, assistent-trainer

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content