Oostende pakte vorig jaar onder zijn bewind de landstitel en staat ook nu weer autoritair aan de leiding. Sport/Voetbalmagazine schoof aan tafel bij succescoach Sharon Drucker.

Toen Sharon Drucker (40) in december vorig jaar werd aangesteld als coach van Telindus Oostende waren de hallelujahs niet van de lucht. Drucker kan een stevig palmares voorleggen : coach van het jaar in Israël, winnaar van de Uleb Cup in 2004 (met het bescheiden Hapoel Jeruzalem) en winnaar van de Fiba Cup in 2006 (met Ural Great Perm). Kortom, Drucker is een naam in het Europese basketbal. Bovendien toonde hij snel zijn potentieel door een spartelend Oostende uiteindelijk naar een twaalfde landstitel te leiden. Los daarvan zijn het vooral Druckers basketbalfilosofie en schijnbaar achteloos charisma die hem onderscheiden van de andere coaches. Sharon Drucker is de José Mourinho van het Europese basketbal : jong, vernieuwend en zonder omwegen.

Net zoals Mourinho weiger je een boetesysteem te hanteren en sta je liever tussen de spelers dan erboven.

Sharon Drucker : “Ik zou mezelf niet vergelijken met Mourinho, ik denk dat ik toch iets bescheidener ben. Ik zal mezelf bijvoorbeeld nooit the special one noemen. ( lacht) Maar wat die principes betreft : dat klopt. Zoals je zelf zag, gebruik ik nooit een fluitje op training om de aandacht te eisen van mijn spelers. Ik heb geen hulp nodig om controle te bewaren, mijn autoriteit komt van binnen uit.

“Kijk, wanneer iemand steevast te laat komt, heeft die persoon misschien een probleem dat we kunnen oplossen. Maar als die persoon niet wil werken voor het team, dan zal hij daar ook nooit in staan. Ik ga geen boetes uitdelen aan iemand die toch niet voor het team speelt, dan vervang ik hem gewoon. De enige regel die ik invoerde is dat wanneer iemand te laat komt op training, die pizza’s betaalt aan heel de groep.

“Ik geloof sterk in het belang van individuele gesprekken. Ik leer mijn spelers graag kennen, ook op persoonlijk vlak. Wanneer je voor een groep praat, luisteren de meeste spelers enkel naar de toon van je stem, niet naar de boodschap, en dan boek je geen vooruitgang. Spreek je onder vier ogen, dan krijg je veel sneller resultaat.”

Het valt op dat je tijdens een time-out geregeld de mening vraagt van je spelers. Dat zie je andere coaches zelden doen, meestal dreunen ze een hele waslijst taken op.

“Natuurlijk ga ik bij mijn spelers te rade. Zij staan op het veld en voelen de partij het beste aan. Ik neem uiteindelijk de beslissing, maar eerst luister ik. Zelf ben ik ook speler geweest, ik weet dat je als speler goede ideeën kan aanreiken.”

Vorig seizoen kreeg je in een wedstrijd tegen Bree een technische fout tegen. Het was de eerste in je carrière. Dat kan toch bijna niet ?

“Toch wel. Twee weken geleden tegen Gent kreeg ik mijn tweede. Misschien was ik te emotioneel, hoewel ik totaal niet vloekte. Ik verontschuldigde me meteen bij de spelers, want ik vraag hen iets en ik geef zelf het slechte voorbeeld. Als je jezelf niet in de hand kan houden, moet je dat ook niet van je spelers verlangen.”

Je raakt soms toch gefrustreerd door een slechte beslissing van een scheidsrechter op een cruciaal moment ?

” Of course. Maar ik controleer mezelf. Ik vraag uitleg of ik wijs hen op hun fout, maar ik verlies nooit mijn kalmte. Binnenin ben ik heel erg emotioneel en vurig met de wedstrijd bezig, maar dat toon ik zelden.”

Was je als speler ook al zo ?

“O, ik haatte verliezen. Ik was erg agressief en speelde erg fysiek. Maar ik kreeg ook toen nooit een technische fout.”

Een knieblessure maakte vroegtijdig een einde aan je carrière als profspeler. Hoe nam je dat op ?

“Ik was 26, ik had heel mijn leven geprogrammeerd met het oog op een basketbalcarrière. Na die zoveelste blessure wist ik totaal niet wat ik moest aanvangen met mijn leven. Ik stortte me eerst in de zakenwereld en ik begon te coachen. Op een bepaald moment zelfs bij vier teams tegelijk. Als ik er op terugblik, was die blessure het begin van iets positiefs. Uit alles komt wel iets goeds voort. Idem vorig seizoen : ik begon bij Lietuvos Rytas met dertien zeges uit vijftien wedstrijden en toch werd ik ontslagen wegens een dispuut met de voorzitter. Enkele maanden later stond ik met een Belgische landstitel te zwaaien.”

In Litouwen was het de eerste maal dat je ontslagen werd.

“De reden was simpel : we verschilden van filosofie. Zij vonden dat spelers bestraft en als slaven behandeld moesten worden. Dat botste met mijn principes.”

Leed je zelfvertrouwen onder dat ontslag ?

“Neen. Die voorzitter heeft een reputatie. Al veel grote namen werden daar ontslagen. Ik heb geleerd van die ervaring. Er werd bij Lietuvos Rytas veel achter de rug bedisseld, en er waren nog allerlei foute zaken. Het enige wat ik hoop, is dat ze op zijn minst mijn contract respecteren, want dat doen ze ook al niet. Zowel ik als TitusIvory ( die Drucker van Rytas meenam naar Oostende,nvdr) wachten nog steeds op ons geld.”

Lof voor de psycholoog

Toen je tekende bij Oostende verklaarde je dadelijk dat je hier iets vond dat onbetaalbaar was. Wat bedoelde je daarmee ?

“De manier waarop ik behandeld werd : met respect en warmte. Als ze je om zes uur ’s ochtends staan op te wachten aan de luchthaven, dan waardeer ik dat enorm. Ook mijn appartement, wagen en alle administratieve zaken werden meteen in orde gebracht. Op die manier doe je als werknemer ook je best om te presteren voor je club en zo wil ik ook dat er met de spelers omgegaan wordt. Vorig seizoen hebben we bijvoorbeeld Eric Hicks geholpen toen zijn familie in de VS hun huis in vlammen zag opgaan. De club en de supporters hebben geld ingezameld voor hem.”

Anderzijds deins je er niet voor terug om spelers aan de deur te zetten. Toen je vorig jaar in december bij Oostende kwam, gaf je meteen aanvoerder Denis Wucherer en Lavor Postell hun C4.

“Ik had totaal geen persoonlijk probleem met hen, ze pasten gewoon niet in mijn filosofie. Dat heb ik hen onder vier ogen ook uitgelegd : dat het mijn beslissing was en dat ze dus niet kwaad hoefden te worden op anderen. Ik doe nooit iets achter de rug, ik zeg de dingen face to face.”

Je speelde het klaar dat sterke man Johan Vande Lanotte geen koppige aankopen deed tegen de wil van zijn coach in. Is dit nu echt jouw team ?

“Ja, vorig seizoen ook al, nadat we de veranderingen doorvoerden. Weet je, de coach staat altijd vooraan. Ik neem de schuld op mij wanneer het slecht gaat, maar de credits voor de goede dagen laat ik met plezier aan de spelers. Een coach moet zijn spelers beschermen, ook in moeilijke tijden – en die komen er altijd. Onder vier ogen zeg je wat je wilt, maar tegenover de buitenwereld verdedig je hen.

“Bij de rekrutering kijk ik altijd naar het karakter van een speler. Als je ploeg samen op café gaat of naar de film, of als ze samen kunnen praten over zaken buiten de sport, dan vertaalt zich dat naar de prestaties. Enkel op die manier zorg je ervoor dat ze mekaars steken willen oprapen. Elke prof kan basketballen, maar door de juiste mentaliteit creëer je iets extra’s. Als mensen van elkaar weten waarom ze op deze of gene manier handelen, zorgt dat voor begrip.”

Een misser van de wedstrijdcommissaris zorgde tijdens de vierde wedstrijd in de finales van vorig seizoen voor tumult en zelfs een kleine vechtpartij. Heb je daar dan ook begrip voor ?

“Ik moest heel veel op mijn spelers inpraten. Het was al half juni, iedereen snakte naar het einde, de Amerikanen wilden naar hun families terug. Ik moest de groep opladen om nog een keer tot het uiterste te gaan. Die finale werd vooral op het mentale vlak beslist. De psycholoog die ik gebruik, verdient heel wat lof. Dat is iemand die ik al heel mijn carrière raadpleeg en af en toe komt hij overgevlogen. Hij maakt profielen op en we bellen vaak.”

Naar verluidt heb je voor de beslissende vijfde finalewedstrijd tegen Bree van elke speler in je ploeg een compilatie-dvd laten maken met zijn hoogtepunten van het seizoen. Sterk staaltje psychologie.

“Dat klopt. Je hebt je huiswerk goed gedaan. ( lacht) De spelers gingen uit hun dak. Ze genoten ervan.”

Leren van Phil Jackson

Om jezelf bij te schaven trek je elke zomer naar de VS om de summer camps te volgen en woon je coaching clinics over heel de wereld bij. Wie betaalt dat allemaal ?

“Ikzelf. Ik ken veel mensen in de basketbalwereld, in alle competities, en ik probeer veel uit. Sommige tactieken werken niet, maar oké, dan heb ik het op zijn minst geprobeerd. Het werk van een coach bestaat uit oplossingen vinden. Voor, tijdens en na de wedstrijd.”

Je hebt stage gelopen bij Phil Jackson, de legendarische coach van de Chicago Bulls en de LA Lakers. Veel geleerd ?

“Ja, ik ben twee zomers na elkaar bij de Chicago Bulls op werkbezoek geweest, de succesperiode met Michael Jordan en Scottie Pippen. Ik zag hoe Phil Jackson mensen behandelde, ik zag de prachtige infrastructuur. Hun fitnessruimte alleen al was zo groot als een doorsneebasketbalarena. Phil Jackson is vooral psychologisch erg sterk, hij krijgt enorm veel respect van zijn spelers. Ik herinner me dat de avond voor een cruciale wedstrijd tegen Indiana Dennis Rodman de stad in wilde om te gaan gokken. Jackson stemde in. Ik vroeg hem nadien waarom en hij zei : ‘Op die manier schudt hij de druk van zich af en krijg ik morgen de beste Rodman te zien.’ De dag nadien plukte Rodman achttien rebounds. Een fantastische coach, die Phil Jackson.”

Waarom houd je zo van deze sport ?

“Basketbal is een weerspiegeling van het leven zelf, met ups en downs. Je mag niet verslappen, je moet beslissingen nemen onder druk en op de juiste momenten, je moet je medespelers aanvoelen, … Er zijn zo veel aspecten. Ik ben er 25 uur per dag mee bezig.”

Heb je nog wel tijd voor je gezin ?

“Ik zie mijn kinderen – een zoontje en een dochter – alleen tijdens de winter- en zomervakanties. Hun moeder en ik zijn gescheiden. Het is geen makkelijke situatie, ik besef dat zij een vader nodig hebben. Gedurende het jaar blijven ze in Israël, maar ik bezoek hen wanneer ik kan.”

Waarin zoek je dan ontspanning ?

“Ik lees graag en veel. Biografieën van grote leiders en politici. Het interesseert mij te weten hoe zij keuzes maakten in hun leven. Ik observeer ook graag : gewoon op een bankje zitten en naar de mensen kijken. Of gaan shoppen, I like shopping ! Ik ben erger dan een vrouw, vrees ik.”

Weet je iets van de Belgische communautaire problemen ?

“Jazeker. Ik praatte er met Johan (Vande Lanotte, nvdr) over. Ach, binnen een paar jaar spreken we er hier niet meer over, terwijl het in Israël nooit meer goed komt.”

Een lang seizoen

Oostende geldt als de favoriet om zijn titel te verlengen. Jullie startten sterk.

“Ik start uiteraard liever zo, maar eigenlijk is deze gedachtegang helemaal fout. Het is een lang seizoen – met ongeveer 60 wedstrijden, dat is bijna zoals in de NBA – en ploegen veranderen nog tijdens het seizoen. Je kunt nu absoluut geen conclusies trekken. ”

Wordt Charleroi de grootste concurrent voor de titel ?

“Ze hebben erg goed gekocht. Voor veel geld, trouwens. Ze bezitten ervaring op het veld en op de bank.”

Nog een laatste vraag. Vorig seizoen weigerde je een interview tijdens de play-offs. Waarom ?

“Omdat tijdens de play-offs de spelers in de spotlights horen te staan, niet de coach. Maar anders ben ik zeer beschikbaar voor de media … zoals je merkt.” ( glimlacht) S

door matthias stockmans