Frankie Vercauteren en René Vandereycken waren van 1983 tot ’86 ploegmaats bij Anderlecht. In de lente van 1986, kort voor de huidige bondscoach Anderlecht verliet voor Blau Weiss Berlin, speelden ze nog zij aan zij op het WK in Mexico. Het zouden Vandereyckens laatste interlands worden, een incident betekende het einde van zijn interlandloopbaan. België begon matig aan het toernooi en Vandereycken haalde openlijk uit naar Vercauteren en Enzo Scifo, die volgens hem hun defensieve taken verwaarloosden. Ook bij Anderlecht had hij zich hierover al beklaagd. Het resultaat was dat Guy Thys hem na twee wedstrijden uit de ploeg en op het vliegtuig terug naar huis zette, volgens de officiële versie omdat een blessure hem verhinderde om verder te spelen. België bereikte uiteindelijk de halve finales, een hoogtepunt in de Belgische voetbalgeschiedenis.

Het incident met Vandereycken staat haaks op de houding die hij nadien als trainer aannam. De bondscoach valt zijn spelers nooit openlijk af, noch laat hij zich uit over het werk van collega’s – op een recente sneer naar zijn voorganger Aimé Anthuenis na. Precies die eigenschap weet Vercauteren, zelf erg gesteld op discretie, enorm naar waarde te schatten. Wat in Mexico is gebeurd, is te lang geleden om invloed te hebben op hun huidige samenwerking. “Het heeft ook nooit sporen achtergelaten bij mij”, zegt de assistent. “Volgens mij heeft René het toen immers correct gespeeld. De vraag was: wat betekenen Vercauteren en Scifo voor een ploeg, en gaat het team dat compenseren of niet? Nadien is het beter beginnen te gaan omdat we een beter evenwicht hadden gevonden.”

Met andere woorden: niet Vercauteren of Scifo waren het probleem, maar Vandereycken zelf, die stilaan een dagje ouder werd – twee jaar later zette hij een punt achter zijn spelerscarrière – en zelf niet meer in staat was om voor het evenwicht te zorgen. “Dat zeg jij”, weigert Vercauteren om over namen te praten. “Ofwel vraag je Vercauteren om meer te verdedigen, wat zijn sterkste punt niet is, ofwel laat je hem aanvallen en compenseert de ploeg dat. Dat is nadien ook gebeurd: we zijn met vijf achterin gaan spelen en met maar één spits. Waarom hebben de media dát nooit opgemerkt? We lachen er al jaren mee, René en ik, met het feit dat de mensen denken dat we sindsdien kwaad zijn op elkaar. Dat is niet zo.”