Vijf jaar na de gouden medaille van Greg Van Avermaet in Rio bereiden de mannen van Sven Vanthourenhout zich met grote ambities voor op Tokio. Een analyse.
Twaalf olympische medailles in het wegwielrennen, dat is geen slechte balans. Logisch ook misschien, in een wielergek land dat gastheer is van enkele van de mooiste koersen ter wereld. Toch is de olympische race anders dan alle andere. In tegenstelling tot het WK, de Europese kampioenschappen of de verschillende monumenten, worden de Spelen slechts één keer om de vier jaar gehouden en gaat de olympische titel vier jaar mee.
De Belgische resultaten op de olympische wegrit zijn altijd schitterend geweest, van Henri Hoevenaers (Antwerpen 1920) tot Greg Van Avermaet (Rio 2016). Sinds het begin van deze eeuw gaat het wat op en neer. Na de bronzen plak van Axel Merckx in 2004 in Athene moest de Belgische delegatie twaalf jaar wachten op een nieuwe olympische prestatie, ook al reden Tom Boonen, Philippe Gilbert en Frank Vandenbroucke in de World Tour de pannen van het dak. Uiteindelijk was het Greg Van Avermaet die de ban brak, met een furieuze sprint aan de rand van het strand van Copacabana. Hoewel Tokio een heel ander soort wedstrijd beloofd te worden, zijn de Belgen allesbehalve kansloos.
Wie zal van de partij zijn?
De selectie van de renners voor de wegwedstrijd was geen gemakkelijke opgave voor bondscoach Sven Vanthourenhout. België heeft zo’n grote pool van renners dat het niet evident is om te bepalen wie thuis moet blijven. Om de taak van de bondscoach ietwat te vergemakkelijken, hadden Tim Wellens en Philippe Gilbert vooraf al aangekondigd dat ze afzagen van deelname.
De gelukkigen heten uiteindelijk Remco Evenepoel, Wout van Aert, Greg Van Avermaet, Tiesj Benoot en Mauri Vansevenant. Het nieuwe paradepaardje van Deceuninck Quick-Step zal een helpersrol krijgen, een profiel dat de bondscoach zocht om deze ploeg van grote namen te verbinden. Met verschillende types renners, zowel punchers als klimmers, beschikt België over een indrukwekkend arsenaal. Andere landen zijn echter ook goed bewapend.
Drie weken alles geven in de Tour de France en enkele dagen later fris in Japan verschijnen? Dat is moeilijk tot onmogelijk.
Sterke oppositie
Gezien het parcours lijkt het zeer waarschijnlijk dat de uiteindelijke winnaar een klimmer zal zijn. En dan dringen zich automatisch enkele namen op. Er is de Britse armada met de gebroeders Yates, Geraint Thomas en Tao Geoghegan Hart, en ook Tom Dumoulin en Nairo Quintana krijgen een parcours naar hun hand. Door het forfait van wereldkampioen Julian Alaphilippe en Romain Bardet is de selectie van bondscoach Thomas Voeckler onthoofd, ook al neemt David Gaudu het roer over.
Veel zal afhangen van de Tour de France. De renners koersen tot 18 juli op Franse wegen, terwijl de olympische wegwedstrijd gepland staat voor 24 juli. Het lijkt moeilijk tot bijna onmogelijk om drie weken alles te geven in de meest veeleisende ronde ter wereld, en enkele dagen later fris in Japan te verschijnen. De kalender zal gevolgen hebben voor vele delegaties, ook voor de Belgische.
Allen tegen Ganna
Ook de tijdrit zal heuvelachtig zijn. De specialisten in deze discipline starten aan de voet van de Mount Fuji en rijden twee keer over een circuit van 21,2 kilometer, waarbij ze de Fuji Speedway oversteken.
Remco Evenepoel en Wout Van Aert rijden zowel de wegrit als de tijdrit. Het BOIC maakte de selectie van de twee grote renners enkele weken geleden al officieel. Hoewel Evenepoel op het BK tijdrijden slechts tweede eindigde achter ploegmaat Yves Lampaert, gaat hij toch mee naar Tokio. Hij zit niet in de Tour, maar is al begonnen met zijn voorbereiding op een van de grootste doelen van zijn seizoen.
Voor Victor Campenaerts is de teleurstelling ongetwijfeld het grootst. De tweevoudige Europees kampioen tijdrijden is ingehaald door zijn twee jongere tegenstanders en moet genoegen nemen met een reserveplaats. ‘Ik besef dat Campenaerts heel graag naar de Olympische Spelen was gegaan, maar hij weet dat het moeilijk zal zijn voor hem. Hij weet hoe ik het zie. Hij staat stand-by als er een probleem is met Remco of Wout’, stelde Vanthourenhout in een interview op de website van Belgian Cycling.
De Belgen zullen hun pijlen moeten richten op de Italiaan Filippo Ganna, sinds een jaar de absolute specialist in het tijdrijden. Met Evenepoel die iets minder performant is in het tijdrijden dan vroeger en Van Aert die mogelijk uitgeput uit de Tour komt, lijkt België niet de favoriet. Maar niets is onmogelijk met deze twee toptalenten.
Door Samuel Gothot
Scherprechter Mount Mikuni
De organisatoren in Tokio hebben een bijzonder zwaar parcours uitgetekend. De renners krijgen 234 kilometer en een totaal positief hoogteverschil van 4865 meter voor de wielen. Het peloton vertrekt vanuit het Musahinonomoripark, ten noordwesten van de Japanse hoofdstad. Na tien kilometer wordt het officiële startsein gegeven en kan de strijd beginnen.
Het peloton zet dan koers naar de Mount Fuji waar hen drie grote beklimmingen te wachten staan. Na de Doushi Road (1121 meter) en de Fuji Sanroku (1451 meter) ligt de laatste en zwaarste klim op dertig kilometer van de finish. De Mount Mikuni, die 6,8 kilometer lang is en een gemiddelde helling heeft van 10,2 procent, zal de scherprechter van deze olympische wedstrijd zijn. De eindstreep ligt op het racecircuit van Fuji Speedway.
‘Het is een koers voor de Belgen,’ vertelde bondscoach Sven Vanthourenhout onlangs aan La Dernière Heure. ‘Het lijkt op een klassieke omloop, waar we wat troeven kunnen uitspelen.’ Op 21 juli 2019 werd er een testevenement gehouden, waarbij Loïc Vliegen een mooie vijfde plaats liet optekenen. De overwinning ging naar de Italiaan Diego Ulissi.
