Hoe zou een integere man als Ariël Jacobs zich nu voelen ? Twee en een half jaar geleden arriveerde hij bij RC Genk om de sportieve continuïteit te verzorgen, maar de opties van de club waren niet altijd de zijne. Hij raakte gefrustreerd en stapte op. Vorige zomer kwam Willy Reynders met een soort masterplan de club binnengestapt. Hij rangeerde een aantal spelers uit die naar zijn idee te snel naar een voldaan gevoel neigden en haalde Het Grote Gelijk : RC Genk blijft ook na vorig weekend ongeslagen en staat weer zes punten voor.
Op hetzelfde moment verbijt Ariël Jacobs thuis zijn ontgoocheling. Hij stortte zich na zijn Genkse carrière weer op het veldwerk, maar in Lokeren werd de Brabander haast platgewalst door de bulldozer Roger Lambrecht. Jacobs had te weinig spitsen, een gegeven waarvoor hij niet verantwoordelijk was. Hij klaagde niet, maar werkte verder. Stil en loyaal. Nadat hij uiteindelijk op de keien werd gezet, haalde Lokeren na irritant lange onderhandelingen weer de Serviër Slavo Muslin binnen. Als een soort Messias. Muslin stelde een voorwaarde : hij moest een nieuwe spits hebben. De zoektocht werd meteen begonnen. De voetbalsport ten voeten uit : een duidelijke sportieve lijn valt zelden of nooit te ontdekken.
Voetbal is steeds weer herbeginnen en draaien met de wind. Reageren op de recentste uitslag is daarbij duidelijk gemakkelijker dan anticiperen. Zo lang de kiem van het probleem niet wordt aangeraakt, blijft alles ongewijzigd. Afgelopen vrijdag op Beveren stelde Frank Vercauteren vast dat de instelling van een paar spelers te wensen overliet. Hij liet horen erover na te denken om in te grijpen. Het wordt langzamerhand een refrein. Want hoeveel trainers van Anderlecht hebben er de voorbije jaren al niet gesakkerd over gemakzucht en onderschatting van de tegenstander ?
Bij Sint-Truiden zijn ze met Henk Houwaart aan hun vierde trainer toe in niet eens twee en een half jaar, met de tussenoplossingen Peter Voets en Eddy Raymaekers zijn het er zelfs zes. De stijlbreuken die daarbij werden doorgevoerd, zijn zo drastisch dat je je afvraagt door welke (voetbal)filosofie deze club wordt gedreven. Werelden van verschil liggen er tussen de wetenschappelijke aanpak van Thomas Caers en de no-nonsensestijl van Henk Houwaart. Hoewel voetbal niet ingewikkelder gemaakt moet worden dan het is, heeft de tot Belg genaturaliseerde Nederlan- der zich nog nooit verdiept in nieuwe stromingen. Hij vertelt nog altijd hetzelfde als twintig jaar geleden. Keihard werken is zijn tot op de draad versleten slogan. Dat mag dan bij de ziel van Sint-Truiden passen, het is zeer de vraag of Houwaart dit elftal weer op de rails kan zetten. Het is absoluut niet duidelijk in hoeverre een club een trainer echt laat doorlichten vooraleer een overeenkomst af te sluiten. Voor de wedstrijd van zaterdag in Gent voelde Houwaart zich nog eens geroepen om zijn Gentse verleden op te rakelen en links en rechts met wat modder te gooien. Hij kreeg snel de rekening gepresenteerd.
Juist in Gent wordt Georges Leekens langzamerhand een garantie voor succes. Velen ergeren zich aan de soms theatrale manier waarop Leekens mensen bespeelt en verwijten hem ook opportunisme : Gent is de vijftiende club in de 22-jarige trainerscarrière van de Limburger. In het Ottenstadion denkt en werkt hij op termijn.
Na het vertrek van sterkhouders als Mbark Boussoufa en Wouter Vrancken begon Leekens moeizaam aan een nieuw elftal te puzzelen. Hij kon toen het ongeduld van zijn voorzitter Ivan De Witte kaderen en relativeren. Nu staat er een fris voetballend elftal, dat de combinatie zoekt en de flanken gebruikt. De lange ballen zijn afgezworen. Leekens ondergaat het met de flair van iemand die het allemaal al eens gezien heeft. Geen moment vervalt hij in triomfalisme. Meer dan ooit haalt Georges Leekens zijn vakmanschap uit zijn rust.
DOOR JACQUES SYS
