Het is een beetje zielig, de manier waarop Lucas Biglia bij Anderlecht een vertrek probeert te forceren. De Argentijn praat al jaren over een transfer naar een bij voorkeur Spaanse club, maar steeds weer moest de ongekroonde koning van het breedtespel constateren dat niemand op hem zit te wachten. Dit seizoen draait Biglia binnen een iets andere veldbezetting beter dan ooit te voren, al scoort hij nog altijd te weinig en ontbreekt het hem vooral aan de nodige explosiviteit om in de Europese top mee te draaien. Toch wil Biglia zo snel mogelijk hogerop. Eerst kwam hij niet opdagen voor het trainingskamp in Turkije en was hij onvindbaar, vervolgens bleek hij ziek te zijn en stuurde Anderlecht een dokter en een deurwaarder om te controleren of dat klopte. Blijkbaar was het voor Lucas Biglia te moeilijk om een telefoontje te plegen.
Net zoals vele andere voetballers is ook Lucas Biglia een speelbal in handen van makelaars die hen uit eigenbelang een veel te hoog zelfbeeld aanpraten. De manager van Biglia zei vorig weekend niet te begrijpen waarom er twijfels zijn over het professionalisme van Biglia. Makelaars praten voetballers zo naar de mond dat ze het abnormale normaal gaan vinden. Wat dat betreft zijn sommigen een echte kwelling voor de clubs. Tijdens de trainingskampen die de voorbije dagen in Spanje en Turkije plaatsvonden, verdrongen ze zich net niet in de lobby van de hotels. Dat leidde ook tot een niet in te dijken stroom van geruchten. Nooit circuleerden er zo veel namen als in deze periode. Kranten slaagden er niet meer in het overzicht te bewaren in dit woud van speculaties en sloegen in hun jacht op de snelle scoop de bal al eens mis. Zo verscheen in een dagblad bijvoorbeeld het bericht dat AA Gent de piste Víctor Fernández had verlaten, terwijl de club dezelfde dag de komst van de Spanjaard bekendmaakte.
Nog maar zelden dreven clubs zo op emotie als tijdens deze koopjesperiode. Verhalen over continuïteit en stabiliteit hoeven niet meer verteld te worden: ze klinken gewoon lachwekkend. Vele clubs moeten helemaal van het nulpunt herbeginnen. AA Gent bijvoorbeeld, de voorbije jaren nochtans een voorbeeld van rust, presenteert zijn nieuwe trainer als een echte wonderman en probeert zo de mokkende supporters te sussen. Víctor Fernández ziet zich tegen die achtergrond geconfronteerd met een gigantisch verwachtingspatroon.
Beerschot, dat nochtans met zware financiële problemen zou kampen, kan het zich veroorloven om zeven nieuwe spelers aan te trekken en ook het heroplevende Waasland-Beveren doet er alles aan om uit de bedreigde zone te blijven. Bij Standard roept Mircea Rednic dagelijks om de komst van een verdediger, middenvelder en aanvaller, en Club Brugge tastte in de concurrentiestrijd met Anderlecht zwaar in de geldbeugel om Laurens De Bock binnen te halen. Het deed vorig weekend met Eidur Gudjohnsen zijn 23e transfer in anderhalf jaar. En zeker niet de meest toekomstgerichte. Hoe belangrijk de 34-jarige IJslander voor Cercle Brugge ook was, hij drijft niet echt op snelheid en een groot loopvermogen. De klasse van Gudjohnsen staat niettemin buiten kijf: als je hem aan de bal krijgt, is hij een bedreiging voor iedere defensie. Af te wachten valt binnen welk concept Juan Carlos Garrido hem gaat inpassen. En hoe hij zijn team zondag in de Brugse derby presenteert.
Bart Verhaeghe, de voorzitter van Club Brugge, sprak afgelopen donderdag op de nieuwjaarsreceptie nog maar eens ambitieuze taal. Dat kan je niet blijven doen als de resultaten niet volgen. Het verlangen naar de titel blijft branden in het Jan Breydelstadion.
Opvallend in welke rust Anderlecht baadt. Het is ooit anders geweest. Nu kan ook de soap rond Lucas Biglia die sereniteit kennelijk niet verstoren. De club gaat daar op een zeer volwassen manier mee om en laat zich door niemand intimideren. Als er geen enkele club bereid is om nu de overeengekomen transfersom van acht miljoen euro te betalen, zal de aanvoerder straks met hangende pootjes moeten terugkeren.
DOOR JACQUES SYS
Makelaars zorgen bij voetballers voor een verkeerd zelfbeeld.
