Wie is Ibrahima Conté, die Francky Dury als aanvallende troef in de ploeg pleegt te brengen? ‘Ik meng mij daar nu nog niet in, maar ooit word ik hier de eerste man voor vrije trappen.’

Wat voorafging. Ibrahima Conté: “Ik speelde in Guinee bij Fello Star. Mijn broer voetbalde ook, maar hij is vervolgens manager geworden van Hafia FC, een club uit eerste klasse in Guinee. Mijn vader is ook een oud-speler. Dus als ik op het veld stond in Guinee wist ik altijd: er is iemand die kritisch naar me kijkt. De mensen spraken altijd vol lof tegen mij. ‘Goed gespeeld!’ Maar als ik thuiskwam, kreeg ik van mijn vader het tegenovergestelde te horen. ( lacht) Als ik met mijn vader naar foto’s van hem als voetballer keek, kwam er ook altijd discussie of het voetbal in zijn tijd zoveel beter was dan nu. Hij vond van wel, maar dan wees ik hem altijd op die veel te korte broekjes die hij droeg. ( grijnst)”

Neergemaaid

23 december 2008, een Belgabericht.

Conakry – In het West-Afrikaanse Guinee heeft het leger een staatsgreep gepleegd. De putsch kwam er enkele uren na het overlijden van president Lansana Conté. Het is nog onduidelijk of de staatsgreep gelukt is.

21 december 2010, Ibrahima Conté blikt terug: “De militairen waren na de dood van de president, een generaal, de straat op gekomen om de burgers in bedwang te houden en de stakingen te breken. Er werden banden in brand gestoken, er werden mensen doodgeschoten. Neergemaaid. Zoals in de film. Op 28 december 2008 ben ik naar Ivoorkust gevlucht. Mijn moeder zei nog: ‘Als je daar op internet geraakt, zul je zien wat zich hier nu afspeelt.’ Mensen van de oppositie werden omgebracht in de stadions waarin ze samenzaten. C’est pas bien, quoi. Altijd liepen er militairen in de straten. Afrika is een andere wereld. Dat is anders dan Europa, hé?

“Mijn makelaar vond het ook beter om naar hem in Abidjan te komen, ook al was ik toch liever in Guinee gebleven. Ik heb schrik gehad voor mijn familie, want ik woonde niet vlak naast hen. Zij woonden in de provincie op 300 kilometer van de hoofdstad Conakry, waar ik speelde.

“Op een jeugdtoernooi in Kameroen zagen alle Franse clubs mij spelen. Daar heeft Lille mij een aanbod gedaan. Waarna ik naar Abidjan ben gegaan om mijn visum te regelen, want in Guinee waren te veel problemen. Maar in Ivoorkust ondervond ik ook problemen om een visum te krijgen. Dankzij AA Gent is het toch nog gelukt. Als ik voor het geld had gekozen, was ik naar Lille moeten gaan, maar de kans die Gent mij geeft, is meer waard dan het geld van Lille. Gent is de toekomst.”

Guinese vrouwen

23 september 2010, Francky Dury in Het Nieuwsblad na AA Gent – Zulte Waregem (5-3).

“Ik ben vooral blij dat invaller Conté die vijfde goal aanbracht. Het is een jonge voetballer met heel wat mogelijkheden, ik dacht er al lang over na om hem te brengen.”

28 december 2010, Ibrahima Conté blikt terug: “Ik heb MichelLouwagie na mijn komst gebeld dat ik wou spelen. Hij zei dat ik mijn tijd moest nemen en dat het de trainer was die zou beslissen. Maar ik ben blijven bellen. ‘Ik zal toch spelen? Ik zal toch spelen?’ ( grijnst) Tegen Lokeren stond ik voor het eerst aan de aftrap en toen belde hij mij: ‘Je wou spelen, wel nu speel je, nu moet je laten zien wat je kunt. ‘ Gelukkig heb ik iets kunnen laten zien en was de trainer tevreden over die vijfenveertig minuten. ( lacht)

“De snelheid en de combattiviteit liggen bij AA Gent veel hoger dan ik gewend was. Met MichelPreud’homme moest je in duel gaan, hij hield van joueurs qui aiment le combat. Toen ik hier kwam, was ik veel te traag. Ik liep in Guinee ook niet veel. Maar ik hoef niet in duel te gaan: als ik de bal heb, probeer ik dat te vermijden. Want als ik duels moet aangaan, wordt het moeilijk. Mijn vrienden zeggen mij dat ik niet te veel zwaarder mag worden omdat ik dan sommige acties niet meer zal kunnen maken. Dury houdt veel meer van techniek. Onder Preud’homme zou ik ook wel gespeeld hebben, maar ik zou er niet honderd procent gestaan hebben. Dury heeft meer vertrouwen in mij dan Preud’homme in het begin.

“Maar het is dankzij Bob Peeters dat ik tot in de eerste ploeg geraakt ben. Il m’aimait trop. Hij had mij enorm graag. Zelfs na de training belde hij mij thuis nog op. Of alles goed ging met mij? Hij is iemand die ik nooit zal vergeten. Op training begon hij ook te vragen hoe de Guinese vrouwen waren. ( lacht) J’aime trop ça! Maar hij verborg nooit de waarheid voor mij: hij zei mij wat hij van mij dacht in een wedstrijd. Ik herinner mij een eerste helft met de reserven tegen Anderlecht waarin ik niets liet zien. Tijdens de rust begon hij te roepen tegen mij dat hij mij zou wisselen als ik niet veranderde. En waarom ik mijn kwaliteiten niet gebruikte?! Daarna heb ik mijn match gespeeld.

“In Guinee miste ik al eens penalty’s. Ik stond achteraf een keer te wenen en dan kwam mijn moeder bij mij: ‘Maar waarom trap je die penalty? Je weet toch dat je zo niet kunt scoren, waarom probeer je het dan toch?’ Ik heb er nog eens een gemist in een oefenmatch met Gent en sindsdien vraagt de trainer het mij niet meer. ( lacht) Bob heeft mij kansen gegeven om de vrije trappen te nemen. Spe-cialist zijn, zoals Cristiano Ronaldo, c’est trop intéressant. Uit vrije trappen scoorde ik wél vaak in Guinee. Hoekschoppen, vrije trappen, ik nam ze allemaal. Ik meng mij daar nu niet meer in, ik ben niet gehaast, maar ooit word ik hier de eerste man voor de stilliggende fases. ( grijnst) Ik zal worden zoals Randall ( Azofeifa, nvdr). In Guinee was ik al zoals Randall, tu sais. ( lacht)”

DOOR RAOUL DE GROOTE

“Mijn moeder zei: waarom trap je die penalty?”