Bij Standard is er achteraan bijna geen doorkomen aan. Hoe heeft Philippe Montanier dat voor mekaar gekregen?
Op anderhalf uur wedstrijd maar twee keer op doel kunnen besluiten, zoals in de Waalse derby tegen Standard het geval was, dat was Charleroi niet meer gewend. Sinds Karim Belhocine vorig jaar de sportieve leiding over de Zebra’s in handen kreeg, gaf van alle bezoekende teams alleen Club Brugge nog minder doelkansen weg.
Zelden beroeren indrukwekkende verdedigende statistieken de harten van de supporters, maar vaak wegen ze het zwaarst door wanneer op het einde de afrekening wordt gemaakt. Ook al herinneren de fans zich vooral de dribbels van Milan Jovanovic of de goals van Dieumerci Mbokani, de twee Standardtitels in deze eeuw steunden in grote mate op een stevig en ondoordringbaar blok achterin. In die twee jaar incasseerden de Rouches in 76 wedstrijden slechts 45 goals.
Na het vertrek van Christian Luyindama, die soms onhandig uitvoetbalde maar altijd op de juiste plek stond als er achterin paniek dreigde, vonden de Rouches geen waardige vervanger. Na het vertrek van Michel Preud’homme als trainer ging men dan ook op zoek naar een coach die een goeie verdediging op punt kon stellen, een absolute voorwaarde om bovenin mee te spelen. Met 32 clean sheets in 64 wedstrijden als trainer van RC Lens leek Philippe Montanier over het gezochte profiel te beschikken.
Standard is met 65,2 procent gewonnen verdedigende duels dé Belgische referentie.
Zijn taak begon moeilijk, met de schorsing van drie wedstrijden van Zinho Vanheusden, leider van de Luikse defensie, als gevolg van een impulsieve reactie eind vorig seizoen. Door Mërgim Vojvoda (intussen vertrokken) centraal achterin naast Kostas Laifis te plaatsen, zorgde Montanier in de eerste weken voor stabiliteit aldaar.
Wat ook helpt zijn de prestaties van Nicolas Raskin, die na een sterke voorbereiding de verdediging net achter hem ontlast door een enorm volume aan werkkracht, en een agressieve manier van spelen. Raskin aarzelt niet om in te grijpen wanneer er een fout begaan moet worden om het spel van de tegenstander te ontregelen. Hij zit aan gemiddeld 3,29 fouten per wedstrijd. Dat de rangschikking van begane fouten vorig seizoen gedomineerd werd door Ryota Morioka zegt veel over het belang van die statistieken.
Het gevolg? Na acht matchen heeft Standard één van de beste verdedigingen. Net als vorig jaar incasseerden ze zes goals in 720 minuten, maar in plaats van 9,7 kansen per match tegen te krijgen reduceerden ze dat aantal tot 8 dit seizoen, waarvan slechts 29 procent tussen de palen belandde, tegenover 35 procent vorig seizoen.
Omdat de verdediging ook 28 procent van de schoten afblokt, moet doelman Arnaud Bodart gemiddeld slechts 2,34 keer per wedstrijd ingrijpen. Vorig seizoen was dat nog 3,64 keer per match. Het is een cijfer waarmee hij in de buurt komt van Nicolas Penneteau, die vorig jaar de minst aan het werk gezette keeper in de Jupiler Pro League was.
Waar zijn ploeg de gevraagde hoge pressing nog niet helemaal beheerst, zit de intensiteit achterin goed. De cijfers uit zijn periode, toen Lens in de Franse Ligue 2 de beste statistieken had wat betreft challenge intensity (een optelling van tackles, duels of verdedigende tussenkomsten), gaven al aan wat er in Luik te gebeuren stond. En effectief: van een dertiende plaats in de ranglijst van die statistieken hees Standard zich al omhoog, tot net onder die van Club Brugge. Met dank aan het werk van Raskin, Vanheusden of Collins Fai, die erg dynamisch is in één-tegen-éénduels.
Vorig seizoen waren de spelers van MPH degenen die in de hoogste klasse de minste verdedigende duels aangingen. Op dit moment is Standard met 65,2 procent gewonnen verdedigende duels op dat vlak dé Belgische referentie. Het maakt dat Arnaud Bodart een stuk meer ontspannen in doel kan postvatten. Vorig jaar werd de Belgische beloftendoelman nog zeven keer geklopt van buiten de zestien, dit jaar nog geen enkele keer. Het zijn cijfers waarmee je je kan opmaken voor een geslaagd seizoen.
