Hij vertrok er langs een achterdeurtje, maar komt terug langs de grote poort. Zoals velen die bij de jeugd van Standard werden afgewezen, had het talent van Edmilson Junior (21) verloren kunnen gaan in lagere reeksen, maar de spits bleef vechten, met één doel: terug naar Sclessin.
Even terug in de tijd. Het is half november en het veld van Stayen baadt in de zon. Op de tribunes kijken de fans van STVV reikhalzend uit naar wat gaat komen. Een duel tegen Standard, een duel tegen de verloren zoon, Yannick Ferrera, die is overgestapt naar de concurrent. Sinds zijn vertrek haalde STVV maar 7 op 21, een flauwe reeks na een knalstart in eerste klasse. Standard, zo leren de cijfers, legt min of meer dezelfde balans voor, het lijkt een evenwichtig duel te worden. Een paar jongens hebben extra zenuwen. Yuji Ono bijvoorbeeld, die de voorbije twee jaar op Sclessin voetbalde. En Faycal Rherras, gevormd op het jeugdcomplex van de Rouches, en nu in het kamp van de tegenstander.
Ook een andere voetballer heeft deze wedstrijd aangekruist: Edmilson Junior. Omdat een duel tegen Standard altijd een soort weerzien met de familie is. Edmilson Senior speelde van 1996 tot 1999 voor Standard en broer Ediberg zat er bij de jeugd. Als het tegen Standard gaat, bibberen de benen van Junior altijd een beetje meer. Er spelen immers ook wat revanchegevoelens, hij werd er ooit verzocht om de jeugd te verlaten, nog voor zijn opleiding afgewerkt was. En dat steekt.
In Sint-Truiden vond Junior een nieuw nest. ‘De hele familie keek naar die wedstrijd uit’, zegt zijn vier jaar oudere broer. ‘Voor Junior was het de match van het jaar. Hij wilde Standard laten zien dat hij volwassen was geworden en dat ze een fout maakten door hem te laten gaan.’ Van bij de start zet STVV de tegenstander onder druk. In de tiende minuut plaatst Jean-LucDompé een bal net naast het doel van Guillaume Hubert. Vijf minuten later dringt Edmilson Jr het strafschopgebied binnen en dwingt hij Hubert in de fout. Strafschop. Instinctief grijpt de 21-jarige spits zelf de bal. Door zijn hoofd spoken gebroken dromen. In zijn ogen en voeten woedt het vuur van de wraak. U raadt het al: de bal gaat naast.
‘Toen hij die strafschop miste, dachten we allemaal aan het slechtste. Ik heb zijn vader nog nooit zo gestresseerd gezien’, lacht Karim Rafiki, sinds jaar en dag de zaakwaarnemer van Junior. ‘Op dat moment dachten de clubleiders van STVV dat hij al een voorcontract met Standard had getekend. Beeld je in…’ Tegen de verwachtingen van iedereen in herpakt Edmilson zich. Tijdens de rust krijgt hij wat schouderklopjes van ploegmaats en na de pauze legt hij Jelle Van Damme in de luren en gaat een gekruist schot binnen. De vernedering is weg gevlakt, een nieuw verhaal kan beginnen.
CHOCOLADE VOOR IEDEREEN
Over naar juli 2012, en de komst van Edmilson Junior naar Limburg. ‘Toen hij naar STVV kwam, zag je vrij snel dat hij veel talent had, en hij presteerde ook direct’, herinnert ex-speler Pierre-Yves Ngawa zich. ‘Ik weet nog dat hij bij ons kwam voor een wedstrijdje op training, elf tegen elf, en direct was iedereen onder de indruk.’
Lang bleef Edmilson Jr niet bij de beloften. Na één training was Guido Brepoels al overtuigd en hij hevelde hem direct over naar de A-kern. Een etmaal later speelde hij al een oefenmatch met de profs. Prompt volgde een eerste doelpunt.
Voor STVV Edmilson onder contract nam, liet men de speler ook testen met de beloften in een wedstrijd tegen Cercle Brugge. De Limburgers speelden hem uit als nummer 8, een plaats die hij ook bij de jongeren had. Rubenilson, die zelf ook nog voetbalde voor onder meer Standard en Antwerp en Junior samen met Rafiki begeleidt: ‘Hij had voor iedereen chocolade mee en viel op in die rol op het middenveld. Iedereen kwam naar me toe, sommigen dachten zelfs dat het mijn zoon was.’
‘Wat mij vooral opviel,’ vult Ngawa aan, ‘was zijn goeie techniek, zowel met de linker- als met de rechtervoet. ‘Voor zijn leeftijd had hij ook een goed speldoorzicht. Hij had direct door waar hij de bal moest plaatsen.’
Tijdens de drie seizoenen van STVV in tweede klasse had hij tijd om te groeien en om zijn talent te laten zien. Hij maakte ze nagenoeg alle drie helemaal vol, op een paar blessures na. Voor Brepoels en zijn ontmoeting met Ferrera in 2013 – een coach die zijn sportieve vader mag worden genoemd, ook al kreeg hij in het begin niet direct helemaal het vertrouwen – was er Thierry Witsel. Vader van en trainer bij Standard van de U17. Een belangrijke man in de carrière van Edmilson. Bij die U17 speelt Edmilson zijn beste jaar en het team wordt ook kampioen.
‘Je kan niet zeggen dat hij boven de rest uitstak, maar hij was ook niet minder dan de anderen’, zegt Yannis Mbombo over die generatie van ’94. ‘Wel viel zijn technisch vermogen op en was hij een van de beste drie schutters van die ploeg.’
Op aanraden van Dominique D’Onofrio krijgt hij een eerste contract, eentje voor twee seizoenen. Bij de U19 wordt de ploeg opnieuw Belgisch kampioen, maar dit keer past hij niet meer in de plannen van coach Thierry Verjans. Ontgoocheld verliest Junior de focus. Binnen Standard verandert vervolgens heel wat. Roland Duchâtelet komt aan de macht, ChristopheDessy komt terug en Junior wordt niet doorgeschoven naar de beloften. Voor hij van club verandert en naar Sint-Truiden verhuist, laat hij in dienst van Standard nog een laatste keer zijn kunnen zien. Op een internationaal toernooi in Lille wordt hij beste doelschutter en krijgt hij de trofee voor beste speler van het toernooi. Standard beseft welk talent het uit handen laat glippen en doet nog een laatste inspanning: ondanks het feit dat Edmilson zijn contract verbreekt, dwingt het toch af dat de club twintig procent verdient als hij later zou worden doorverkocht.
De stap terug naar STVV bevrijdt de speler en geeft hem ook de kans weer te groeien. Alessandro Iandoli wordt er zijn ploegmaat: ‘Ik heb het gevoel dat hij door naar ons te komen, besefte dat er meer was dan het voetbal op het veld. Hij pikte dingen op over correcte voeding, het belang van rust tussen de trainingen en voor de wedstrijden.’ Ngawa knikt: ‘Met jongeren kan je vaak moeilijk praten. In zijn geval was dat anders. Iemand als Grégory Dufer zei: ‘Let op je voeding, anders raak je geblesseerd.’ Ook daarin was zijn entourage van groot belang.’
JOÃO PESSOA
Edmilson Jr werd op 19 augustus 1994 geboren in Seraing. Wanneer zijn vader in 1998 aan Limassol op Cyprus wordt uitgeleend, beslist hij zijn kinderen naar Brazilië terug te sturen. Ze gaan er wonen bij de grootmoeder aan moederskant in João Pessoa, waar zij hen naar school stuurt. Daarnaast is er ook veel vrije tijd en die wordt opgevuld met voetbal. Het is daar, ten noorden van Recife, dat Junior wat naam maakt als voetballer. Ediberg en Junior zullen er vooral in zaal voetballen, want de enige voetbalploeg in hun stad – Botafogo (niet te verwarren met de ploeg uit Rio) – voetbalt in derde klasse. En dat is wat hoog gegrepen.
Rond zijn negende volgt een nieuwe verhuizing, dit keer terug naar Europa. Daar moet Junior proberen in de voetsporen van zijn vader te treden. Standard vindt hem in eerste instantie wat klein en weinig stevig, zodat hij bij La Débrouille Seraing terechtkomt, een ploeg die evolueert in tweede provinciale. De ploeg waar zijn vader nog voetbalt. Daarna gaat het hogerop, bij RFC Huy. Uiteindelijk neemt Standard hem toch, voor de U13.
Elke 1e mei is er een speciaal evenement. Dan organiseert Wamberto ontmoetingen tussen Brazilianen en Vlamingen. Momenten waarop Isaias, Rubenilson maar ook Edmilson Senior en diens broer Edson, hun kunstjes kunnen tonen. Nemen ook deel: hun nageslacht. Rubenilson: ‘We zorgden er altijd voor dat de kinderen ook konden meedoen gedurende minstens tien minuten. Ze waren toen tussen de elf en de veertien en voetbalden met ons. Wij ‘beschermden’hen.’
De Braziliaanse saudade, die nostalgie naar het vaderland dat ze allemaal missen… Het experiment liep zo goed zelfs dat de ploeg – een mengeling van adolescenten en gepensioneerde voetballers – nog andere vriendschappelijke wedstrijden speelde. Onder meer Péruwelz, toen derde klasse, was ooit tegenstander. De Braziliaanse selectie, mét Junior, won die dag met 1-4.
Junior was nog jong toen iedereen ervan overtuigd was dat hij een rij hoger moest spelen. ‘Zelfs als zijn rechtstreekse tegenstander drie koppen groter was, werd hij nog niet bang’, lacht zijn broer, die nu in tweede provinciale voetbalt bij Halthier en in Luik ook minivoetbalt bij een derdeklasser. Voetbal blijft centraal staan in het leven van de Edmilsons: senior en zijn broer voetballen bij de Luxemburgse derdeprovincialer Bra, en Erivelton, de zoon van Edson, voetbalt nu in de spits van Dessel, na passages bij KRC Genk, STVV en RC Mechelen. Opvallend: net als de zonen van Wamberto (Wanderson en Danilo) zijn het allemaal offensieve spelers.
Eén grote lacune in het profiel van Junior: zijn fysiek. Iandoli, al vijf maanden out met een knieletsel: ‘Ik vind hem op zich vrij stevig in het duel, maar op dat vlak moet hij inderdaad nog vooruitgang boeken. Zijn spiermassa moet omhoog.’ Rubenilson nuanceert: ‘Op dat vlak passen spelers van Afrikaanse afkomst zich sneller aan dan Brazilianen, die wat fijner gebouwd zijn. Hun morfologie is anders, en sommige trainers zijn kortzichtig. Ze willen stevige bonken, groot, fysiek sterk. Nu zal dat lichaam wel groeien, door het spelen van veel meer wedstrijden.’
In afwachting daarvan probeert de vleugelspits die nu 65 kg weegt en nog geen Belgisch paspoort bezit, zich door te zetten bij Standard. Met het nummer 22. Een terugkeer die overigens heel wat voeten in de aarde had. ‘Het was geen makkelijke beslissing. Als we voor het geld hadden gekozen zat Junior nu in Turkije’, analyseert Rafiki. Naast die twee was er ook belangstelling van Sankt Pauli, Kayserispor en Bursaspor. Andere geïnteresseerden waren FC Basel, AZ (Rafiki is goed bevriend met John Van den Brom) en Ajax, dat de speler blijft volgen, ook na zijn overgang naar Luik.
Het meeste druk zette uiteindelijk AA Gent. Rafiki: ‘Michel Louwagie belde mij meer dan mijn vrouw. In de nacht van zaterdag 2 op zondag 3 december toonde ik wat minder belangstelling en toen hij dat voelde, belde hij me om de twintig minuten. Volgens mij had hij zijn telefoon zo ingesteld dat die dat automatisch deed. Wat ik veel minder kon appreciëren was dat hij ook Junior rechtstreeks benaderde.’
Niet alleen Junior, ook STVV blijkbaar want terwijl dat probeerde de optie in het contract van Junior (één jaar) te lichten, kondigde de club op een gegeven moment zelfs aan dat er op clubniveau een akkoord was met AA Gent. Dat vergemakkelijkte de zaken niet. Uiteindelijk werd een akkoord met Standard afgerond op 6 januari en vergemakkelijkt door die clausule van twintig procent. Een terugkeer naar Luik betekende ook een terugkeer naar huis, naar een bekende coach, naar de familie, en wellicht een keuze voor een zeer minieme aanpassing.
Rafiki besluit: ‘Als je met hem praatte, kon je het lezen in zijn ogen: Standard moest het worden. We hebben de topper tegen Anderlecht bijgewoond. Toen we het stadion verlieten, zei hij: ‘Ik heb kippenvel. Het moet fantastisch zijn om daar op dat veld te staan.’ Ik wist dat hij, diep in zichzelf, de keuze had gemaakt.’ Rest nog het uitdelen van wat chocolade…
DOOR NICOLAS TAIANA – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Op fysiek vlak moet hij nog vooruitgang boeken. Zijn spiermassa moet omhoog.’
ALESSANDRO IANDOLI ‘Michel Louwagie belde mij meer dan mijn vrouw.’
KARIM RAFIKI
