Griekenland won tot ieders verbazing het EK 2004. Eén jaar later moet de Europese kampioen zijn ondertussen al wat geschonden blazoen oppoetsen in de Confederations Cup.
Herinnert u het zich nog, 5 juli 2004 ? Het sprookje van Griekenland. Na Frankrijk (kwartfinale) en Tsjechië (halve finale) moest ook Portugal er in de finale aan geloven. Het goed georganiseerde voetbal van de Grieken had geloond, het land van Hellas was Europees kampioen voetbal. Otto Rehhagel, de Duitse zestiger was een held. Uitgeroepen tot ereburger van Athene, Griek van het jaar (de eerste buitenlander die die eer te beurt viel) en later ook nog World National Coach of the Year. Zijn aanvoerder, de notoire werkmier Theodoros Zagorakis, werd speler van het toernooi.
Theodoros Zagorakis… Je moest al een intens gepassioneerd voetbalwaarnemer zijn om diens kwaliteiten te kunnen omschrijven, ook al draait hij inmiddels in de buurt van de 100 caps. Grieken kenden hem uiteraard, en ook de fans van Leicester City, waar hij een paar jaar voetbalde, maar de rest van de wereld niet. Inmiddels is Zagorakis ook bekend in Italië, omwille van financiële zorgen moest AEK hem na het EK slijten aan Bologna. Het was bij de Grieken maar één van de transfers naar het buitenland. Voor het EK speelden slechts zeven jongens uit de selectie in het buitenland, dat aantal verdubbelde erna.
Tegenwoordig vind je Grieken in acht landen, de ene met al wat meer succes dan de andere. Zo kende Traianos Dellas, de rots in de Griekse defensie, bij AS Roma veel blessureleed en mag hij er vertrekken. De Rangers wenken. Ook Angelos Charisteas, met drie goals topschutter van de Grieken op het EK, kende vooral leed bij Werder Bremen. Hij had in januari een transfer naar Ajax nodig om weer aan spelen toe te komen. Georgios Karagounis verzuipt wat in de ruime kern van Inter, waarin hij al zat voor het EK. Anderen haalden meer succes : Panagiotis Fyssas werd kampioen met Benfica, Zisis Vryzas hielp tweedeklasser Celta de Vigo aan de promotie.
Het was een droom, een sprookje. In drie jaar had Otto Rehhagel, zo trouw aan zijn nieuwe vaderland dat hij een lucratief aanbod van de Mannschaft afwees, er vooral een hecht blok van gemaakt. Maar al direct na de winst wisten de nuchterste spelers dat bevestigen heel moeilijk zou worden. Een Europese kampioen mag niet ontbreken op een WK en met dat toernooi hadden de Grieken nog geen te beste ervaring. Slechts één keer wist het land van Zagorakis zich te plaatsen voor een eindronde, in 94. Drie matchen, drie keer verloren : 2-0 van Nigeria en een dubbele 4-0, tegen Argentinië en Bulgarije. De weg naar Duitsland beloofde ook een moeilijke te worden. Met Oekraïne, Turkije en Denemarken kwamen er nog drie andere ploegen in aanmerking voor kwalificatie. Alleen Georgië, Kazachstan en Albanië mochten bij de zwakke broertjes worden gerekend.
Maar wat overkwam uitgerekend de Grieken in hun eerste wedstrijd ? Verlies bij Albanië. De twee duels daarop verliepen ook al niet goed : 0-0 tegen Turkije bij de eerste thuiswedstrijd als Europees kampioen, uit bij Oekraïne werd het 1-1. Rehhagel verloor evenwel nooit het geduld, bleef zijn kern en aanpak trouw en wees erop dat ook op weg naar Portugal de start slecht was met een 0 op 6. Nadien volgde een 18 op 18 en finishten de Grieken zelfs als eerste van de groep, voor Spanje en Oekraïne, toen ook al tegenstander.
De rust loonde, Denemarken en Kazachstan werden geklopt en begin juni werd in een spannend duel Turkije in Istanboel op 0-0 gehouden. Met de ’traditionele’ Griekse waarden : een hechte defensie, een stevige organisatie en af en toe een counterende prik. De tweede plaats verdedigen en afgelopen woensdag een gooi doen naar de eerste, dat was het strijdplan. De stevige bezoekers uit Oekraïne verknalden echter het feestje door in de slotminuten met de zege (0-1) te gaan lopen. Oekraïne neemt daarmee een optie op de groepszege, terwijl Griekenland, dat dit najaar nog naar Denemarken moet, zijn tweede plaats kwijtspeelde aan Turkije.
Het geheim van de Grieken is continuïteit. En wat geluk. Nieuwe namen zijn : Sotirios Kyrgiakos, die de titel pakte met de Rangers, en Stathis Tavlaridis, die een goed seizoen met Rijsel bekroond zag met een selectie. Bij Panathinaikos vond Rehhagel verdediger Loukas Vyntra en aanvaller Theofanis Gekas.
De vijfde nieuwkomer in de brede kern is de Duitse Griek Ioannis Amanatidis. Hoewel, nieuwkomer ? Amanatidis verhuisde al op zijn negende naar Duitsland en heette bij de jeugd van Stuttgart een grote belofte te zijn. Hij is spits en was ooit partner van Duits international Kevin Kuranyi. In 2003 al mocht Amanatidis voor zijn land spelen, maar toen brak plots de veer. Hij verloor zijn basisplaats bij Stuttgart, werd uitgeleend aan Frankfurt en toen die club degradeerde, verhuisde hij naar Kaiserslautern. Vorige zomer werd een echte nachtmerrie : Rehhagel zag hem over het hoofd voor het EK, hij kwam in de olympische selectie terecht, maar miste door een blessure ook nog eens de Spelen. Maar Amanatidis knokte terug en hij zag een behoorlijk seizoen bij Kaiserslautern bekroond met een nieuwe cap.
De komende weken kan de ervaren kern van de Grieken, 17 van de geselecteerden waren er een jaar geleden ook al bij, zich in Duitsland rehabiliteren tegenover de rest van de wereld in de Confederations Cup. Als Europees kampioen is Griekenland daarvoor automatisch geplaatst. Andere deelnemers zijn : wereldkampioen Brazilië, verliezend finalist van de Copa América Argentinië (Brazilië is ook daar immers de bekerhouder), gastland Duitsland, Aziatisch kampioen Japan, Oceanisch kampioen Australië, Afrikaans kampioen Tunesië en Mexico, winnaar van de Concacaf Gold Cup in 2003.
De Confederations Cup werd de voorbije twee keer gewonnen door Frankrijk en in 95 won Denemarken. Aan de Grieken om het wat geschonden blazoen op te poetsen en aan te tonen dat het EK geen toevalstreffer was. Vooral naar het duel tegen de wereldkampioen, morgen/donderdag de openingswedstrijd in groep B, kijken de Grieken uit. “Tegen de wereldkampioen spelen is het mooiste wat er bestaat”, zegt Rehhagel. Robert Waseige zal hem niet tegenspreken.
door Peter T’Kint
Na de nederlaag tegen Oekraïne belooft de weg naar Duitsland nog moeilijker te worden.
