Een lange arm? Onervaren? Opvliegend? Visionair? Gepassioneerd? Wat is er nu écht van toepassing op de nieuwe trainer van Standard?

Bij gebrek aan brood eet men korstjes van pasteien. Dat spreekwoord vat goed samen wat de supporters en de media dachten toen het officieel was dat Guy Luzon (37) de nieuwe coach van de Rouches zou worden ter vervanging van publiekslieveling Mircea Rednic. Aangezien hij zo onbekend was, werden er vooral woordgrapjes gemaakt met zijn naam. Sindsdien hebben de verrassing, het cynisme en de humor plaatsgemaakt voor een blinde woede, want niemand geloofde een snars van Roland Duchâtelet toen die zei dat Rednic een goeie coach was maar dat hij in de persoon van Luzon een betere had gevonden. Het was ook een twijfelachtige uitspraak, tenzij de sterke man van Standard zich het voorbije decennium in de Israëlische competitie zou hebben verdiept of dat hij gecharmeerd zou zijn door een cv waar niet één prijs op staat (behalve dan een ligabeker, die in Israël Totocup heet en door Standard verward werd met de Intertotocup).

“In Israël is men verbaasd,” zegt Ron Amikam, journalist van Globes, “want ook al beschouwt men Luzon als een goeie trainer, hij behoort zeker niet tot de beste drie van het land. Hij heeft niet de uitstraling van een Avram Grant of een Ran Ben Shimon, de huidige coach van Hapoel Tel Aviv.”

Van de eerste officiële persconferentie van Luzon zal vooral het tumult en het rumoer op de achtergrond bijblijven. Wij gaan dieper in op enkele beweringen die over deze mysterieuze man de ronde doen.

1) Hij heeft geen ervaring

Waar en niet waar. Gezien zijn leeftijd zou men denken dat hij nog een groentje is, maar hij coacht al wel sinds zijn 26e, omdat hij door een blessure zijn spelerscarrière al vroeg stopzette. Hij werd de jongste trainer uit de geschiedenis van de Israëlische eerste klasse en is ondertussen al elf jaar aan de gang.

Beginnen deed hij bij Maccabi Petach Tikwa, een bescheiden (de laatste trofee, de beker, dateert uit 1952) maar erg oude familieclub, voorgezeten door zijn oom Amos. Na een behoorlijke achtste (2002) en negende plaats (2003) wist Luzon met Petach Tikwa zijn voet te zetten naast de groten als Beitar Jeruzalem en Hapoel Tel Aviv. In 2004 haalt hij de top drie en het seizoen erop wordt hij vicekampioen. “Van 2004 herinner ik me de laatste match tegen Beitar”, zegt Ron Amikam. “De spelers van Luzon lieten die dag geweldig voetbal bewonderen. Aan de rust was het al 4-0. Petach Tikwa behaalde daarmee het eerste Europese ticket uit zijn geschiedenis.”

De Europacup, de naam is gevallen. Vooral op de internationale scène boekt Luzon mooie resultaten. In 2004/05 slikt Petach Tikwa een 3-0-nederlaag in Larnaca (Cyprus). “Luzon beweerde toen bij hoog en bij laag dat zijn spelers dat zouden rechtzetten”, vertelt Amikam. “Bij de rust stond het thuis al 4-0…”

Maar wat heel Israël onthoudt, is de Europese campagne van Petach Tikwa in 2005/06. Na een 0-2-thuisnederlaag tegen Partizan, wordt in Belgrado met 2-5 gewonnen! “Er hadden maar elf supporters de verplaatsing gemaakt, want niemand geloofde er nog in”, herinnert Amikam zich. “Sindsdien prijkt die wedstrijd wel op het lijstje met ‘verdachte matchen’ maar dat neemt niet weg dat Petach Tikwa toen fantastisch gespeeld heeft.” Met die sensationele zege bereikt de club als eerste Israëlische deelnemer de poulefase van de Europa League (die van start ging in 2004/05). Daarin behaalt het nul punten en scoort het slechts één keer.

Luzon wordt gevolgd door enkele grote clubs en na een eerder matig seizoen verkast hij in 2007 naar Hapoel Tel Aviv. Dat loopt al snel faliekant af. Na het vertrek van drie belangrijke spelers naar de Belgische competitie (Elyaniv Barda, Salim Toama en Gil Vermouth) staat Hapoel laatste met zes punten op dertig. Na negen matchen wordt Luzon al de laan uitgestuurd.

Ook een kortstondige terugkeer naar Petach Tikwa in 2008 loopt slecht af, maar bij het kleine Bnei Jehoeda, de derde club uit Tel Aviv, kan Luzon zich rehabiliteren. Twee seizoenen leveren twee Europese tickets en een bekerfinale op. Genoeg om zijn oom Avi er in 2010 van te overtuigen hem aan te stellen als coach van de Israëlische beloften.

Zonder een grote prijs te pakken is Luzon dus toch al door de wol geverfd. Alleen beperkt zijn ervaring zich tot Israël en is hij bij de enige grote club die hij trainde (Hapoel) mislukt.

2) Hij heeft een lange arm

Waar. Volgens sommigen gaat het gewoon om een hechte familie die een van haar leden een mooie kans wil bieden, voor anderen is het puur nepotisme. Want welke trainer krijgt op zijn 26e al een mooi postje als T1? Normaal geen enkele. Dat Luzon dat wel kreeg, dankt hij vooral aan zijn familie. Zijn oom Amos is eigenaar van Maccabi Petach Tikwa en zijn oom Avi, ook actief binnen die club, werd in 2007 voorzitter van de Israëlische voetbalbond.

Die lange arm viel nooit in goede aarde bij de supporters. Al bij zijn eerste aanstelling in 2001 waren er die daarover morden, maar door Luzons goede resultaten verstomde het protest. Dat was anders in 2008, tijdens zijn tweede doortocht bij Petach Tikwa, toen de fans in hem de ideale zondebok vonden. De scherpste kritiek werd over hem uitgestort toen zijn oom Avi hem aan het hoofd van de nationale beloften zette. De andere oom, Amos, moest hem zelfs te hulp schieten: “De media maken hem verwijten en willen dat hij opstapt gewoon omdat hij familie is van ons. Over een andere coach zou je hen niet horen. Hij is gewoon het slachtoffer van zijn naam.”

Een jaar geleden kregen de twee ooms in de pers het verwijt van een belangenconflict. Maccabi Petach Tikwa riskeerde na supportersrellen een zware sportieve sanctie, mogelijks degradatie, maar kwam ervan af met een lichte straf. Bondsvoorzitter Avi Luzon werd er toen van verdacht de disciplinaire commissie onder druk te hebben gezet. Uiteindelijk degradeerde Petach Tikwa ook zo.

Hoewel Guy Luzon het dus in 2004 en 2005, en ook bij Bnei Jehoeda in 2009 en 2010, heel aardig heeft gedaan, wordt hij geregeld aangevallen op dat nepotisme. “Het is ook niet meer dan logisch dat men denkt dat zijn familiebanden poorten geopend hebben die voor andere, zelfs meer getalenteerde trainers gesloten bleven”, zegt Amikam. Mogelijk is zijn vertrek naar het buitenland nu een manier om de kritiek te counteren. Als hij slaagt bij Standard bewijst hij dat hij het ook op eigen kracht kan. Maar als hij niet slaagt, zullen velen daarin de bevestiging zien dat Guy Luzon alleen maar carrière maakt omdat hij het neefje is van Avi en Amos.

3) Zijn EK met de beloften is mislukt

Niet waar. Eigenlijk is dat het bewijs dat hij bij het minste op de korrel wordt genomen. Hoewel het EK veel inkt deed vloeien in Israël was het lang niet zo slecht: de beloften versloegen Engeland en speelden gelijk tegen Noorwegen. “Al van bij zijn aanstelling is er kritiek, soms ten onrechte”, zegt Amikam. “Hij was jong, stond altijd al dicht bij zijn spelers en tijdens die twee prima seizoenen bij Bnei Jehoeda liet hij heel wat jongeren doorstromen naar de eerste ploeg. Hij beantwoordde dus perfect aan het profiel van een beloftecoach.”

Waarom dan die kritiek, als je weet dat zijn spelers hem wel op handen droegen na de zege tegen Engeland? “Communicatie is zijn probleem”, legt Amikam uit. “Hij heeft het nooit goed kunnen vinden met de media. Hij kan erg arrogant zijn en allergisch aan kritiek. Bovendien reageert hij langs de zijlijn soms erg emotioneel.”

Voor het EK waren velen het niet eens met zijn selectie. De beste spelers, zoals Dor Micha van kampioen Maccabi Tel Aviv of Gai Assulin van Santander, waren er niet bij. Enkele journalisten zeiden vlak-af dat bepaalde spelers waren geselecteerd omdat ze dezelfde makelaar hadden als Luzon zelf, met name Dudu Dahan. De Jerusalem Post gooide de knuppel in het hoenderhok en schreef: “Er is geen enkele dwingende reden om aan te nemen dat Luzon buiten de deontologische lijntjes kleurt, maar zijn onverklaarbare gedrag zet wel de deur open voor zulke aantijgingen.”

Wat men hem ook kwalijk nam, is dat hij zijn vertrek naar Standard had aangekondigd een week voor het einde van het EK en daarbij had gezegd dat hij de tegenstanders niet meer zou scouten. In Israël wreef men hem daarvoor amateurisme aan. Hij verdedigde zich door te stellen dat het de bedoeling was dat de spelers van hun eigen sterkte zouden uitgaan. “Dat hij het EK niet of slecht voorbereid zou hebben, klopt echt niet”, zegt Amikam. “Bovendien doorkruist hij al drie jaar heel Europa om met andere grote trainers te praten. Zijn voetbalfilosofie is daardoor sterk veranderd. In het begin van zijn carrière wilde hij dat zijn spitsen heel snel werden aangespeeld. De middenvelders liepen er soms wat voor spek en bonen bij. De laatste jaren is hij overgeschakeld op balbezit en spoort hij zijn middenvelders net aan om openingen te zoeken en kansen te creëren.”

DOOR STÉPHANE VANDE VELDE

“Het is logisch dat men denkt dat zijn familiebanden poorten geopend hebben die voor anderen gesloten bleven.” Journalist Ron Amikam

Luzons ervaring beperkt zich tot Israël en hij is mislukt bij de enige grote club die hij trainde.