“Zijn we niet naïef geweest?”, vroeg iemand waarmee ik twee jaar samenwerkte in de WK-bid me vorige week, nadat de FIFA een samenvatting van het rapport-Garcia had gepresenteerd.

Aanvankelijk waren we dat beslist. Anders begin je er gewoon niet aan. In elke organisatie zitten rotte appels, maar je kan – en wil – niet geloven dat een meerderheid van ExCo-leden de slogan ‘For the Game, For the World’ vertaalt in ‘voor mij, voor mij en nog eens voor mij’.

De naïviteit ebde weg bij ieder verhaal aan de koffietafel dat stemgerechtigde X of Y had laten vallen dat er één miljoen dollar nodig was om hem in het kamp van de Lage Landen te krijgen. Maar zelfs dan ging het maar om een handvol mensen. De andere ExCo-leden zouden die verhalen ook kennen en zeker hun stem niet geven aan kandidaturen die de regels aan hun laars lapten.

Bij de grote voetbalbeurzen (‘Leaders in Football’ in Londen en ‘Soccerex’ in Rio de Janeiro) had ik bijna te doen met Qatar. Terwijl Carlos Alberto Torres en Zico aan onze bescheiden stand happy hour vierden met Ruud Gullit en Jean-Marie Pfaff was de waanzinnig grote ruimte van Qatar even leeg als de woestijn. Geen zinnig mens die geloofde dat het WK-circus naar ginds zou trekken.

In de laatste maanden voor de beslissing draaide de stemming zelfs helemaal om, dankzij de bezoeken van de inspectiecommissie. Er lopen bij de FIFA immers nog heel wat eerlijke mensen rond ook. Iets wat ik nog steeds geloof.

In de laatste rechte lijn ontstond in ons hoofdkwartier in Eindhoven zelfs een lichte vorm van euforie. De eerbiedwaardige Sunday Times uit Londen legde immers bloot dat enkele ExCo-leden niet ongevoelig waren voor omkoperij en Sepp Blatter greep meteen in. Twee van de 24 stemgerechtigden werden prompt wandelen gestuurd (intussen zijn er al twaalf (!) van hen moeten opstappen).

Na al deze insinuaties zou de FIFA elke verdachtmaking willen bannen en voor de meest ethische kandidaturen opteren. In de twee dagen voor de stemming in Zürich begonnen we ons zelfs een beetje favoriet te voelen. Na onze presentatie op het FIFA-hoofdkwartier met Paul Van Himst en Johan Cruijff in de hoofdrol kwamen twee doorgewinterde Engelse krantenjournalisten in de perszaal naar mijn collega Rob de Leede en mij: ‘Jullie hebben gewonnen’, geloofden ze. Over naïviteit gesproken.

Ik viel bijna letterlijk achterover toen de FIFA op 2 december 2010 zowel voor 2018 als voor 2022 voor de meest verdachte landen koos. Vooral Qatar was volstrekt onbegrijpelijk. De inspectiecommissie had een WK in de ministaat in het Midden-Oosten het label high risk meegegeven. Dat betekende zo veel als ongeschikt.

Desondanks stemde een meerderheid van het Uitvoerend Comité van de Wereldvoetbalbond voor dat land. Niemand die het goed meent met de sport haalt het in zijn hoofd om tegen zijn eigen inspectiecommissie in voor deze kandidatuur te stemmen. Je hoefde niet doorgeleerd te hebben om te beseffen wat hierachter zat.

De FIFA wil ons toch laten geloven dat alles eerlijk is gegaan. De samenvatting van het rapport-Garcia is niet meer of minder dan een afrekening met de Engelse voetbalbond. Over Spanje/Portugal wordt niet gesproken en Rusland kon niet worden onderzocht, want hun computers werden vernietigd.

Barbertje (lees: dwarsligger) Engeland moest hangen. Hun feestje voor het Caribische voetbal (42.000 euro) was niet netjes, maar een lachertje vergeleken met de party van Qatar voor de Afrikaanse bond (1,45 miljoen euro). Dat de FIFA beweert dat de Qatarees Mohammed bin Hammam (op dat moment vicevoorzitter van de FIFA), die met biljetten strooide, niets met Qatar te maken had, is de negatie van de intelligentie van al wie het rapport leest.

Het is onbegrijpelijk dat Hans-Joachim Eckert, een gezaghebbende Duitse rechter met als motto ‘Ethiek en moraal zijn de basis van het leven’, zijn geloofwaardigheid met dit rapport te grabbel gooit. Blatter en co hadden wellicht gedacht dat Michael Garcia, die ook door hen was uitgekozen en wordt betaald, het spelletje zou meespelen. De Amerikaan heeft echter niet voor niets de bijnaam ‘The Sheriff of Wall Street’.

We moeten de FIFA finaal dankbaar zijn. Niemand kan er nu nog aan twijfelen dat de toewijzing van het WK aan zowel Rusland als Qatar corrupt was. Dan veel liever naïef.

DOOR FRANÇOIS COLIN

We moeten de FIFA dankbaar zijn.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content