Kevin De Bruyne ruilde een Wolfsburg dat helemaal op zijn maat was uitgetekend voor een plaats in het team van Yaya Touré. Dat is alsof Terminator een hoofdrol kreeg in een film van de gebroeders Dardenne. Een onnatuurlijke rol die hij zo goed vertolkt dat hij op basis van zijn statistieken best een Oscar verdient.
Twee uur was het wachten geblazen. Dat zijn amper meer minuten dan er miljoenen voor hem betaald waren. Al in zijn derde wedstrijd met de Citizens, zijn eerste in de basis, vond Kevin De Bruyne de weg naar de netten. Tegen West Ham zag de Rode Duivel aan de rand van de zestien één fractie van een seconde ruimte tussen vier Londense verdedigers. Genoeg om op aangeven van Sergio Agüero een droge trap in de netten te doen belanden. Daarmee doet Kevin waar Manchester City liefst 74 miljoen euro voor dokte: beslissend zijn.
‘We hebben Kevin gehaald omdat we weten dat hij scoort of laat scoren’, lichtte trainer Manuel Pellegrini kort tevoren toe, vast van plan om het rendement van zijn aanvallende compartiment in zijn 4-2-3-1 flink omhoog te jagen.
Vorig seizoen konden de twaalf goals van David Silva het gebrek aan trefzekerheid van Jesús Navas, Samir Nasri en James Milner in of rond de zestien niet verhullen. Met negentien goals was het kwartet slechts goed voor 22 % van de doelpunten van de Sky Blues in de Premier League. Een heel verschil met de voorhoede van Chelsea, dat de titel behaalde dankzij Hazard, Oscar, Willian en Schürrle,samen goed voor 34 % van de Londense goals.
Zijn indrukwekkende statistiekenpalmares met Wolfsburg, waar hij in zijn eentje betrokken was bij 30 van de 72 doelpunten die Wolfsburg in de Bundesliga maakte (42 % van het totale aantal goals) kon niet anders dan de aandacht trekken van de beleidsvoerders van het Etihad Stadium. De Bruyne naar City halen, wisten ze, was een garantie voor een exponentiële toename van het aantal doelkansen, én van het rendement, wetende dat de Belg behoort tot de zeldzame categorie matchwinnaars: spelers die in één ogenblik een wedstrijd kunnen beslissen of doen kantelen zonder dat ze daartoe in ideale positie gebracht zijn door anderen. ‘De manier waarop een wedstrijd verloopt, heeft geen invloed op hem’, verklaarde Vincent Kompany bij De Bruynes komst. ‘Altijd maakt hij beslissende acties. Dat maakt hem zo speciaal. Hij is een game changer.’ De Bruyne schept doelkansen vanuit het niets. In een team met een verzameling aanvallend talent zonder enige samenhang, is dat een kostbaar gegeven.
OP HET RANDJE
Net omdat er amper structuur zit in het spel van de Citizens kon de Rode Duivel zich zo gemakkelijk inwerken in zijn nieuwe omgeving. Het enige verschil ligt in zijn status binnen de startelf. Bij Wolfsburg draaide namelijk alles om hem. ‘De ploeg heeft veel vertrouwen in hem, dat is belangrijk voor Kevin’, gaf Naldo nog aan bij het begin van dit seizoen, toen De Bruyne nog bij Wolfsburg zat. ‘Op het veld mag hij zogoed als doen wat hij wil, hij heeft een vrije rol.’
Op die vrijheid wordt in het Etihad Stadium nauwer toegekeken. Daar is het spel grotendeels afgestemd op de aanvallende as die loopt van Yaya Touré tot Agüero via David Silva. Doorgaans vertrekkend vanop de rechterkant mag De Bruyne wel in het centrum duiken om met de Spaanse spelmaker acties op te zetten zo gauw dat kan.
Het gevolg? Cijfers die niet zo heel sterk verschillen als die waarmee hij afgelopen jaar in Duitsland indruk maakte. Bij de Sky Blues geeft KDB per wedstrijd gemiddeld 47,6 passes, tegenover 44,7 bij Wolfsburg. Liefst 76,6 % van die passes komen ook aan, tegenover 74,5 % in de Bundesliga. Kansen creëren doet Kevin in Engeland ook: liefst 3,4 per wedstrijd, nog meer dan vorig seizoen met de groen-witten (toen 3,3).
Het systeem en de invulling van de namen rondom hem verschillen, maar het basisprincipe van het spel van De Bruyne is hetzelfde gebleven: spelend op het randje van buitenspel om bij de minste gelegenheid de diepte te zoeken en bij elk balcontact beslissend proberen te zijn. Kortom: de gedoodverfde eigenschappen van een aanvaller, die afgelopen seizoen fungeerde als een nummer 9,5 in een vrije rol rond de diepe spits Bas Dost.
Dat is een vreemde wending voor een speler die voorheen het liefst de hele tijd de bal had, overal op het veld. Dat deed Hein Vanhaezebrouck, onder wiens sportieve leiding KDB bij Genk speelde, concluderen dat hij op een dag voor de verdediging van de Rode Duivels zal uitkomen, als een onvervalste spelmaker. Die alomtegenwoordigheid heeft De Bruyne ingeruild om efficiënter te worden en zich te concentreren op zijn aanvallende taken in de zone van de waarheid. Bij Manchester City zijn er in de basiself maar twee spelers die per match nog minder aan de bal komen dan hij: Agüero en Raheem Sterling. In die zin is Kevin De Bruyne anno 2016 veeleer een aanvaller dan een aanvallende middenvelder. De meeste van zijn speelminuten brengt hij door voor de bal, hij verwijdert zich vaker van de speler in balbezit dan dat hij naar hem toe gaat. Zijn demarrages maakt hij door tussen de lijnen te lopen, of door eerst te dreigen dat hij gaat afhaken, om dan de flankverdediger van de tegenstander bij verrassing te pakken en de diepte in te duiken. Het was een van zijn favoriete bewegingen vorig seizoen, meestal besloten met een precieze pass of voorzet naar Bas Dost die simpel had in te tikken of te koppen.
‘Kevin ruikt als geen ander wanneer er in de verdediging van de tegenstander ook maar het minste gaatje is’, benadrukte zijn trainer bij Wolfsburg, Dieter Hecking,vorig jaar. ‘Hij beheerst de kunst om overal op te duiken, en zich een moment aan de aandacht van de tegenstander te onttrekken.’ Het lijkt de perfecte omschrijving voor wat pakweg een sluipschutter als Pippo Inzaghi voorheen was, maar die ook de kwaliteiten van de Gentenaar in de verf zet. ‘Het is een speler die over de hele breedte van het veld beweegt, zoekend naar ruimte.’
Evenmin als een echte spits is De Bruyne iemand die berekend speelt. Hij schuwt geen risicopass. Met 76,6 % geslaagde passes komt hij ver achter zijn aanvallende ploegmaats Sterling (85 %) en Agüero (89,4 %). Eén gemiste pass op vier, dat is ook het percentage voor Lukaku, Higuaín of Diego Costa.Dat komt omdat, in De Bruynes gedachten, elk balbezit in een doelkans moet uitmonden. ‘Hij is minder doeltreffend dan Eden Hazard, maar hij zoekt altijd de perfecte pass’, vindt Axel Witsel. Hij zoekt die niet enkel, maar vindt die meestal ook.
PERPETUUM MOBILE
Daar houdt De Bruyne op met een speler als een ander te zijn. Omdat, zoals Bas Dost het uitdrukte, ‘De Bruyne alles ziet. Hij weet van tevoren waar ik naartoe ga spurten en beheerst de kunst om me een perfecte pass te geven.’ In een zone waar sprinters het verschil maken, behoudt hij een buitengewone luciditeit om de bal perfect op de voet of het hoofd van een ploegmaat te schilderen. Was hij een chirurg geweest, KDB had perfect een hersenoperatie kunnen uitvoeren vanop een loopband. Sinds zijn komst bij City, ondanks een plek in het elftal waar je vaker de bal vraagt dan hem krijgt, dwong de Rode Duivel 91 doelkansen af, alle competities samen. Dat gebeurt op een andere manier dan bij Wolfsburg, gezien zijn positiespel. 29 % van zijn doelgerichte passes zijn voorzetten, tegenover 21 % in zijn Duitse periode.
Behalve geïnspireerd voetenwerk bezit De Bruyne ook een bijna onwaarschijnlijk grote longcapaciteit. Alsof de Oost-Vlaming tien keer met de grote molen de Koppenberg op kan, zonder uit het zadel te komen, terwijl zijn directe tegenstander vaak uit het zadel klimt en na een uur van de fiets moet en te voet verder naar boven sukkelt. Hoe meer er gelopen moet worden, hoe sterker hij is. In wat de meest op en neer gaande wedstrijd van het afgelopen WK was, België versus de Verenigde Staten, bereidde De Bruyne liefst tien doelkansen voor en ging zes keer zijn eigen kans. Eigenlijk is KDB een slaghamer die blijft toeslaan met een regelmaat, te hoog om menselijk genoemd te worden. Een ritme waartegen geen enkele verdediging bestand is zonder minstens één keer een bres te laten vallen. Verdedigend werk knapt hij amper op, maar wie goed op hem let merkt dat hij niet van die momenten zonder bal profiteert om uit te rusten. Kevin De Bruyne is een perpetuum mobile, altijd in beweging, omdat hij al denkt aan de plek waar hij zich zo meteen moet bevinden om een oplossing te bieden aan zijn ploegmaats zodra ze de bal weer hebben. ‘Hij heeft altijd ideeën en biedt voortdurend oplossingen aan de spelers rondom hem aan’, zegt Klaus Allofs, sportief manager bij Wolfsburg en ook de man die De Bruyne naar de Duitse club haalde.
Met tien goals en twaalf assists in 26 wedstrijden sinds zijn aankomst in Engeland zet De Bruyne een echte heldendaad neer: met statistieken uitblinken in een team dat niet het maximum uit het beschikbare spelerspotentieel haalt. Want Kevin is een verticale speler in een ploeg met een zacht spel. De fluwelen passes van David Silva staan in schril contrast met de balbehandeling van de Rode Duivel, die soms met de bal lijkt te vechten, alsof die niet genoeg opschiet naar zijn goesting. ‘Silva en ik spelen op dezelfde positie, maar we zijn erg verschillend’, zegt De Bruyne over dat contrast. ‘Ik ben directer dan hij, hij kan dan weer de bal langer bijhouden dan ik.’
Vaak leidt dat tot de volgende scene op het veld: De Bruyne die helemaal vrijstaand de bal vraagt, en hem niet krijgt. Zijn loopacties zorgen er wel voor dat er ruimte vrijkomt zodat David Silva, die afhaakt in de zone die vrijgemaakt is door de Belg, een combinatie kan opzetten met Yaya Touré. Die heeft liever dat het spel niet té snel vooruitgaat zodat hij aan de vijandelijke zestien geraakt zonder zijn hartslag al te veel de hoogte in te jagen.
MOOI MAAR NONCHALANT
Waar Wolfsburg de ploeg van Kevin De Bruyne was, blijft City het team van de Ivoriaan. Het voetbal van City is naar het beeld van Yaya: mooi maar nonchalant, onregelmatig maar in staat om in het eigen voordeel te kantelen door het minste geniale moment. Het gaat bij momenten traag, naar het voetbalideaal van coach Manuel Pellegrini, die bekend zal blijven als de trainer die zijn Villarreal bouwde rond het genie van Juan Román Riquelme. De Argentijnse spelmaker leek altijd te wandelen terwijl het er in het moderne topvoetbal soms snel aan toegaat. ‘Ik zeg altijd aan mijn spelers: wie de bal heeft, moet langzaam aan doen, om tijd te hebben om na te denken. De andere spelers, zijn ploegmaats, zijn het die snel moeten zijn’, aldus Pellegrini over zijn voetbalvisie in Palabra de entrenador. ‘Als de speler in balbezit met 100 kilometer per uur rent, heeft hij niet de tijd om zijn techniek te gebruiken. En als zijn ploegmaats niet snel zijn, kunnen ze hem geen alternatieve afspeelmogelijkheden bieden.’
De Bruyne behoort volgens Pellegrini meestal tot de categorie van spelers die de bal niet hebben. In zoverre dat hij hem tegen Sevilla in de Champions League op positie negen neerzette, die van diepe spits. ‘Wanneer de trainer beslist je daar te zetten, heb je maar twee dingen te doen: scoren of een assist geven.’ Net de twee eigenschappen die Kevin kenmerken en die passen bij een game changer, zoals Kompany hem noemt.
Ondanks een tweederangsrol in het aanvallende compartiment van de Citizens, ondanks een ploeg die geen enkele spelverdeler heeft in zijn basiselftal, blijft de Rode Duivel voor gevaar zorgen, zonder dat men hem op een ideale manier voedt of bijstaat. Met zijn 22 beslissende acties, goals en assists samen, doet hij in zijn eentje even goed als Silva (10) en Agüero (12) samen, al werden de twee Spaanstaligen in de heenronde afgeremd door blessures.
De Bruyne is een vliegtuig opgestegen in Wolfsburg om te landen in een voetbalsysteem waar improvisatie troef is en dat gebaseerd blijft op ingevingen van talent. Kortom: op een landingspiste waar amper lichtbakens waren uitgezet. Maar de landing bleek geslaagd. Want Kevin De Bruyne is maar op zijn best als zijn hart klopt op het ritme waarmee hij op het veld toeslaat.
DOOR GUILLAUME GAUTIER – FOTO’S REUTERS
‘Hij heeft altijd ideeën en biedt voortdurend oplossingen aan de spelers rondom hem aan.’ KLAUS ALLOFS
