Justine Henin moet de speerpunt worden van de Belgische delegatie in Athene. Zelf houdt ze de druk liever af, en daar heeft ze haar redenen voor.
“Ik zal weer op de baan staan, dat is het voornaamste.” Een zin uit een perscommuniqué, gelezen op de persoonlijke website van Jus- tine Henin-Hardenne. Op het eerste gezicht niets bijzonders, maar in feite is het een geladen verklaring. Het toont aan dat ’s werelds nummer één uit het vrouwentennis op de Olympische Spelen niet dezelfde fout wil maken als bij haar comeback op Roland Garros. Daar haalde ze zich zodanig veel druk op de schouders dat ze al in de tweede ronde sneuvelde tegen Ta-thiana Garbin. Door duidelijk te stellen dat het haar vooral te doen is om opnieuw competitieritme aan te kweken, geeft Justine in feite aan dat de fans, de sponsors en het olympisch comité niet te veel hoeven te rekenen op een medaille van onze tennistrots. Akkoord, ambitieus zal ze altijd blijven, maar daar voegt ze nu in één adem aan toe : “Ik moet realistisch zijn. Het is niet eenvoudig om zomaar van de ene dag op de andere je oude niveau weer te halen.” Lees : Henin probeert het juk van de gedoodverfde favoriet van zich af te schudden en vertrekt liever als outsider naar Athene. Ze wil zichzelf het recht geven op een mislukking en zo de druk van sportminnend België counteren.
Er zit echter nog een andere betekenis verscholen in die ene zin uit haar perscommuniqué. De échte ambities van een tennisgrootheid als Henin liggen bij de grandslamtoernooien. De laatste grandslamopdracht van 2004 is de US Open in New York, amper enkele dagen na het einde van de Olympische Spelen. Als Henin hoge ogen wil gooien op de US Open, is het een sportief logische keuze om deel te nemen aan de Spelen, op die manier heeft ze toch minstens één serieus toernooi in de benen alvorens op Amerikaanse bodem te landen. Bovendien kan ze in Athene bij een vroege uitschakeling geen punten verliezen in het WTA-klassement, terwijl ze op het hard court van Flushing Meadow haar titel uit 2003 te verdedigen heeft. Het is een tactisch weldoordachte keuze om het racket voor het eerst weer op te nemen in Athene en niet in New York.
Toch lijkt Henins keuze niet enkel ingegeven door rationele overwegingen. De aantrekkingskracht van de sportieve eer die bij een Olympiade hoort, valt moeilijk te overschatten, ook al is tennis niet meteen de grootste olympische sport. Het zou behoorlijk frustrerend zijn om de Spelen mis te lopen. Zeker in het geval van Henin, die sowieso een niveau kan halen waarmee ze dicht bij een podiumplaats eindigt. Voor de eer en de glorie van het vaderland. “Ik ben blij en fier dat ik de kleuren van België kan verdedigen, en dat zal ik zo goed mogelijk proberen te doen”, zegt de Waalse nog in haar communiqué. We hoeven dus niet te twijfelen aan de patriottische gevoelens van de beste tennisspeelster op deze aardbol.
Evenmin mogen we echter twijfelen aan de enorme druk die op haar werd uitgeoefend om toch maar naar die Spelen te gaan. Het spreekt voor zich dat de leden van het BOIC de grootste bereidwilligheid hebben getoond jegens Justine Henin-Hardenne. Zo mag ze bijvoorbeeld de Belgische vlag dragen tijdens de openingsceremonie. Hoe- wel je daar geen rechtstreeks voordeel uithaalt, is het een zeer grote eer om als eerste sporticoon van een natie de olympische piste op te lopen. Een gloriemoment waar grootmoeder Henin binnen veertig jaar nog over zal spreken tegen haar kleinkinderen. Niemand bij het BOIC wil bevestigen dat een dergelijke belofte werd gedaan, maar wie er de website van Justine op naleest, weet genoeg : “Ze zal meer dan waarschijnlijk de vaandeldrager zijn bij de Belgische delegatie.”
Duidelijker kan moeilijk. In principe levert de afspraak ook geen problemen op met andere Belgische sporters. Gella Vandecaveye arriveert pas op 14 augustus in Athene (één dag na de officiële openingceremonie) en Jean-Michel Saive had in het verleden al eens de eer om ’s lands vaandel te dragen. Justine Henin is zonder twijfel de meest geschikte persoon om de Belgische delegatie aan te voeren, aangezien ze mondiale erkenning geniet. Bovendien vertegenwoordigt ze een sport die vier jaar geleden al twee bronzen medailles opleverde en nu misschien goud.
De diplomatieke druk van het BOIC zal wel niet onaardig geweest zijn, maar wellicht nog klein bier vergeleken met het economische lobbywerk. Het zou de persoonlijke kledingsponsor van Henin (Adidas, om geen namen te noemen) zwaar ontgoocheld hebben indien Juju neen had gezegd tegen deelname aan de Spelen. Ter info : het merk met de drie strepen is niet alleen sponsor van Henin, maar ook van het BOIC en bijgevolg van de hele Belgische delegatie in Griekenland. De afwezigheid van de meest prestigieuze vertegenwoordiger uit België was deze wereldvermaarde kledingfabrikant zonder twijfel in het verkeerde keelgat geschoten. Dat Henin toch gaat en bovendien de vlag zal dragen, weekt bij de sponsor wellicht enkele juichkreetjes los. De relatie tussen de tennisster en Adidas kan er maar wel bij varen.
Naast Adidas en het BOIC toont nog een partij zich bijzonder gedreven om Henin op de Spelen aan het werk te zien. Met name de Internationale Tennisfederatie. Daarvoor duiken we even in de geschiedenisboeken. De tennissport behoort nog niet zo lang tot de olympische disciplines (in 1988 officieel, in 1984 nog als demonstratiesport) en kan nog steeds niet rekenen op hetzelfde enthousiasme als pakweg de atletieknummers. Na het forfait van Kim Clijsters zou het een kleine ramp voor de tennissport betekenen indien ook Henin-Hardenne verstek had laten gaan.
Bij zoveel druk vanuit alle hoeken lijkt het niet meer dan logisch dat Hening de boot probeert af te houden. Het bewijst nog maar eens dat wie nummer één van de wereld is in een gemediatiseerde, populaire en rijke sport als tennis niet enkel de beste op het veld moet zijn. De kampioene heeft tal van verplichtingen, zowel officieel als officieus. Uiteindelijk monden al deze verplichtingen uit in die fameuze druk waar al zoveel toppers onder bezweken. Ook Justine kan beamen dat het niet makkelijk is om beter te zijn dan de anderen.
Ondanks alle externe factoren die Henins keuze beïnvloed hebben, mogen we ervan uitgaan dat het sportieve de doorslag gaf. Ook Justine beseft maar al te goed dat een gouden medaille niet slecht staat op een palmares én dat ze binnen vier jaar misschien niet meer even goed geplaatst is om voor die hoogste eer te gaan. Aan de andere kant opteerde ze met haar deelname aan de Olympische Spelen voor een weldoordachte strategie in het kader van het verdere verloop van dit seizoen. De Olympische Spelen zijn een opstapje naar de US Open en alles wat ze meeneemt uit Athene, is bonus. Een eventuele vroege uitschakeling zou voor Henin dan ook niet meer mogen betekenen dan een kleine misstap. Het blijft echter de vraag of de immer prestatiegerichte tennisster die denkwijze tot in Athene kan aanhouden.
door Bernard Ashed
Haar kledingsponsor zou zwaar ontgoocheld zijn indien Juju neen had gezegd tegen deelname aan de Spelen.
