In Europa is hij minder bekend, maar Teófilo Gutiérrez (27) is de vaste aanvalspartner van Radamel Falcao bij de nationale ploeg van Colombia. Ooit vormde hij een voorhoede met Carlos Bacca. De twee beschouwen zich als broers, maar de oudste heeft de wildste haren.
Dat ze een geweldig duo vormden bleek in de tweede helft van het jaar 2009. Carlos Bacca en Teófilo Gutiérrez lieten de verdedigers van de Colombiaanse eerste klasse alle hoeken van het veld zien. In het shirt van Junior Barranquilla stapelden de spitsbroeders de doelpunten op. Negen voor de jongere Bacca, veertien voor de oudere Gutiérrez. Eén jaar verschillen ze maar, en ze beschouwen elkaar als echte broers, verbonden door eenzelfde sociale, geografische en vooral ook religieuze achtergrond. Als spitsen hebben ze iets opmerkelijk tegenstrijdigs gemeen: beiden zijn de zoon van… een doelman. De vriendschap tussen Carlos en Teo begon in 2005, toen de huidige topschutter van Club Brugge bij FC Barranquilla kwam spelen, een soort satellietclub van Junior. “In de kantine van de club babbelden we vaak met elkaar”, vertelt Teo ons in de gebouwen van Cruz Azul, de Mexicaanse club waar hij sinds januari voor uitkomt.
Doordat hij iets ouder is dan Bacca, brak Gutiérrez ook iets eerder door. In 2007 debuteert hij bij Junior Barranquilla, gesteund door Carlos Valderrama, die daar dan T2 is. Op datzelfde moment trekt Bacca naar Venezuela om er speelminuten te verzamelen. “Dat was misschien een verrassende keuze,” zegt Teo, “maar hij maakte zijn eigen weg, scoorde veel en bij zijn terugkeer rekende FC Barranquilla op hem.” Teo zelf scoort in zijn eerste wedstrijd als basisspeler, maar stokt dan een beetje. Pas eind 2008, begin 2009 barst hij los: de dodelijke aanvaller met de droge trap wordt topschutter in Colombia met zestien goals. Maar meer nog dan een goleador is hij een spits die veel terrein bestrijkt, vrijgevig en altruïstisch is. Daarom kiest de Colombiaanse bondscoach José Pekerman ervoor om Gutiérrez naast Falcao te posteren in de voorlinie van Loscafeteros.
Nauwelijks zijn de ‘broers’ Carlos en Teo verenigd bij Junior of hun wegen scheiden alweer. Gutiérrez, op drie na de beste schutter van de planeet in 2009 met 30 goals, gaat naar Trabzonspor. Niet voor lang echter…
Ervaring doorgeven
In Turkije speelt Teófilo geweldig, maar de aanpassing lukt niet. Ander klimaat, een vreemde taal, andere voedingsgewoonten. “De mensen deden alles voor mij,” blikt Gutiérrez terug, “ook de voorzitter, maar voor mijn familie was het beter dat ik naar Colombia terugkeerde.” Die beslissing komt er nadat hij net twaalf keer heeft gescoord in tien matchen, waarvan een keer tegen Liverpool in de Europa League. Vertrekken doet hij met de noorderzon, een beetje laf, wat zijn reputatie van onhandelbare speler voedt. Temeer omdat hij dat nog een keer zou flikken, bij CA Lanús (Argentinië) in 2012. Maar het Europese avontuur van Teogol levert wel een schat aan informatie en raadgevingen op voor… Carlos Bacca. “Toen hij bij Club Brugge tekende, hebben we hem gezegd dat hij moest leren uit de ervaring van Teo”, vertelde vader Gilberto Bacca vorig jaar in de krant El Heraldo. “Voor hij naar Europa vertrok, hebben we met elkaar gepraat”, weet Gutiérrez nog. “Ik heb hem gezegd dat hij een grote speler is, dat hij het zou maken, ook al zijn de eerste maanden moeilijk omdat je moet wennen aan de taal, het klimaat, de velden en de ploegmaats. Maar daar is hij heel snel in geslaagd.”
Wapen in sporttas
Teófilo Gutiérrez groeide op in het hart van La Chinita, een beruchte wijk in Barranquilla, waar bendes de wet dicteren. “We leerden het leven op straat, vooral hoe je sluw moet zijn”, zegt hij. Bij zijn vriend Bacca hadden ze het in Puerto Colombia, een deelgemeente van Barranquilla, evenmin breed. “Carlos en ik zijn mensen van de Caraïbische Zee, wij zijn vrolijk, trekken graag met vrienden op, spelen domino.” Er is nog iets dat hen verbindt: hun geloof. “We gaan naar dezelfde kerk”, preciseert Teo, een fervent evangelist. Hij dankt God voortdurend dat hij voetballer geworden is en na een jeugd vol ontberingen zijn familie nu een goed leven kan schenken.
Maar hij mag dan diepgelovig zijn, een koorknaap is Gutiérrez allerminst, een beetje in tegenstelling tot de brave Bacca. In Argentinië, waar hij na zijn Turks avontuur terechtkwam, waren zijn woede-uitbarstingen even talrijk als zijn doelpunten. Bij Racing Avellaneda werd hij aanvankelijk nog topschutter, maar nadien verliest hij de pedalen. Zijn productiviteit daalt en zijn gedrag choqueert. Hij pakt twee rode kaarten en in de titelmatch tegen Boca Juniors geeft hij de arbiter een duw. “Ik wou niemand kwaad doen, maar op het veld kan ik niet tegen mijn verlies. Dat zit al van klein af in mijn bloed.” Op het moment dat hij in de derby tegen Independiente opnieuw wordt uitgesloten, keren zijn ploegmaats zich tegen hem. Wanneer hij zich in de kleedkamer fysiek bedreigd voelt, haalt hij een wapen uit zijn sporttas. Schandaal in Argentinië, ook al houdt Gutiérrez vol dat het maar een paintballpistool was. Racing stuurt hem door naar Lanús.
Los cafeteros
Bij de nationale ploeg heeft de speler van Cruz Azul een voorsprong op Bacca. De jongeman uit La Chinita werd voor het eerst opgeroepen in 2009, drie jaar vóór zijn vriend van blauw-zwart. In 2012 werd hij zelfs opgeroepen terwijl hij zonder club zat, na zijn vlucht bij Lanús. Hij trainde toen even informeel mee met zijn geliefde Junior Barranquilla. Ondanks zijn zwaar disciplinair verleden ziet de Argentijn Pekerman, die van Los cafeteros weer een sterke ploeg heeft gemaakt, in Teo de ideale metgezel van Falcao in de punt van de aanval. Een goede ingreep, want in zeven kwalificatiewedstrijden voor het WK in Brazilië heeft Gutiérrez al vier keer gescoord, alleen Falcao zelf doet beter. Bovendien is hij in Mexico bij Cruz Azul wat tot rust gekomen.
De ironie van het lot is wel dat door zijn succes zijn maatje Bacca, die vorig jaar in oktober voor het eerst werd opgeroepen, voorlopig maar een bijrol mag spelen. “Er is zeker een sportieve rivaliteit, we zijn tenslotte allebei uit op een basisplaats. Maar wat ook de keuze van de trainer is, vrienden blijven we, hoor”, verzekert Teo, die bij de nationale ploeg de kamer deelt met Carlos Bacca. De Brugse goleador van zijn kant, benadrukt dat het een soort erezaak is om samen met zijn maatje in het nationaal elftal te staan. Zeker omdat de thuismatchen van Los cafeteros afgewerkt worden in Barranquilla, het zijn dus echte thuismatchen voor beiden. “Wanneer we in Barranquilla spelen doet het dubbel zoveel pijn als we niet in de ploeg staan”, zegt de aanvaller van Cruz Azul. “Want we zijn daar geboren en onze familie woont daar. Maar we moeten de keuzes van Pekerman accepteren en vooral: als we gekozen worden op het veld tonen dat het terecht is.” De families van Bacca en Gutiérrez zijn eveneens goed met elkaar bevriend, en net als de twee voetballers koesteren ze de droom dat Carlos en Teo spitsbroeders worden bij de nationale ploeg zoals ze dat enkele jaren geleden bij Junior Barranquilla waren.
DOOR THOMAS GOUBIN IN MEXICO – BEELDEN: IMAGEGLOBE
Gutiérrez en Bacca dromen ervan om samen voor de nationale ploeg te spelen.
