Terwijl dit land nog warm moet lopen voor het moeizaam op gang geschoten EK, start AA Gent woensdag met de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Dan verzamelt de nieuwe trainer Georges Leekens voor het eerst zijn troepen rond zich. Zondag jaagt hij de Buffalo’s het veld op : AA Gent speelt dan voor de Intertoto tegen Fylkir uit IJsland, de eerste officiële partij van deze nieuwe voetbaljaargang. De voetbalzomers worden steeds korter, de belasting steeds groter. Ook dat voedde de afgelopen dagen de vrees voor een qua niveau tegenvallend EK. De grens van de overbelasting is langzamerhand bereikt. Dat verplicht clubs (en federaties) steeds meer tot specialisme in de technische staf.

Georges Leekens was destijds de eerste die dat signaleerde. Toen hij twintig jaar geleden als trainer debuteerde, pleitte hij voor specifieke trainingen op een wetenschappelijke manier, met de juiste medische begeleiding. Hij voorspelde toen, in 1984, dat België op het conditionele vlak de aansluiting met het buitenland zou verliezen omdat er niet efficiënt genoeg werd getraind, omdat te weinig mensen het belang van een individuele benadering onderkenden. En hij begreep niet dat er tijdens de opleiding zo weinig belang werd besteed aan het mentale gedeelte, omdat je zo voetballers dreigde te vormen met een gering incasseringsvermogen.

Al die componenten zal Leekens ongetwijfeld gebruiken als hij bij AA Gent aan de slag gaat. Hij is in een eerste fase de ideale man om dit stuurloze schip weer recht te trekken. Want Leekens is een man die overtuigt, die een groep kan maken. Soms cynisch en provocatief, dan weer zalvend en aaiend. Tot het effect van die aanpak is weggeëbd. Is het ook dat, die zelfkennis, die Leekens steeds weer naar andere oorden drijft ? Voor zijn imago zou het goed zijn als Leekens een langere periode in Gent werkt en presteert. Maar de kans dat dit gebeurt, lijkt wel heel erg klein.

Met zeven nieuwe spelers was AA Gent als één van de eerste clubs gewapend voor het nieuwe seizoen. Of die aanwinsten het gebrek aan diepgang zullen opvullen waarmee de ploeg vorig seizoen worstelde, moet worden afgewacht. De Gentse activiteiten staan in ieder geval haaks op de windstilte die er anders op de transfermarkt heerst. De vermoedelijke komst van Mbo Mpenza naar Anderlecht is voorlopig de enige uitschieter. Het dreigt de kloof tussen de kampioen en de andere clubs te vergroten. Club Brugge is al een tijdje met zijn huiswerk klaar, hoopt straks op de definitieve doorbraak van Jonathan Blondel en de explosie van Bosko Balaban. Standard moet door het vertrek van Emile Mpenza kwaliteit en slagkracht inleveren en RC Genk laat met Bernd Thijs nog maar eens een sleutelspeler vertrekken, de vierde in één jaar. Het zal het werk van René Vandereycken, wiens komst een groot verwachtingspatroon schept, niet vergemakkelijken.

Leemtes zijn er ook onder de top op te vullen. Moeskroen, dat even Europese lucht snoof, moet zijn paradepaarden Mbo Mpenza en Luigi Pieroni laten gaan en dreigt naar beneden te tuimelen. Westerlo, Germinal Beerschot, Lokeren en La Louvière roeren zich nauwelijks, Lierse leeft met een financiële strop om het hoofd, Beveren hoopt op wat nieuwe Ivorianen, Sint-Truiden kondigde met veel lawaai de komst van Marc Wilmots aan, maar presenteert niet echt flitsende aankopen, Cercle Brugge kon topschutter Nordin Jbari niet houden, Sporting Charleroi is een groot vraagteken en hoe de nieuwe verhoudingen in het door financiële problemen geplaagde voetballandschap liggen, werd in Bergen duidelijk : het gegeven dat de club erin slaagde Wamberto verder aan zich te binden, werd daar luid bejubeld.

Verplicht tot versterking zijn de nieuwe clubs, FC Brussels en KV Oostende. Zij doen dat met de nodige ijver, binnen hun financiële mogelijkheden en voorlopig met meer kwantiteit dan kwaliteit. Het is een koers die de afgelopen jaren door wel meer Belgische verenigingen werd gevolgd.

Als ook de andere clubs de volgende dagen met de trainingen herbeginnen, zal op vele plaatsen de aandacht vooral uitgaan naar de nieuwe trainers. Van de achttien eersteklassers zijn er elf die in vergelijking met twaalf maanden geleden een ander technische baas presenteren. Het is en blijft vreemd : trainers zijn de belangrijkste verbindingsstukken in een club, maar ze worden constant gescheurd.

door Jacques Sys

De grens van de overbelasting is langzamerhand bereikt.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content