Met de nodige poeha werd Marc Wilmots vorige week gepresenteerd als de nieuwe sportieve baas van Sint-Truiden. De komst van de ex-international moet de Haspengouwse club nationale uitstraling geven en de geur van provincialisme die rond de vereniging hangt onherroepelijk verdrijven. Vandaar dat Wilmots volmachten kreeg die uniek moeten zijn in ons voetbal : hij zal sportieve herstructureringen doorvoeren, de ploeg trainen en alleen beslissen wie er komt en speelt. Zo vertelde Wilmots het luid en duidelijk op een persconferentie, niet gehinderd door de bescheidenheid die hem anders leek te kenmerken.

Marc Wilmots heeft in zijn carrière een goddelijke status opgebouwd. Kennelijk hoor je dat soort mensen meteen op een voetstuk te plaatsen en met veel sier en zwier binnen te halen. Vreemd, want als trainer heeft de voormalige aanvoerder van de Rode Duivels nog niets bewezen. Bij Schalke 04 kreeg hij heel even de kans de zwalpende ploeg weer recht te trekken, maar dat lukte niet. Rudi Assauer, de manager van de club, liet zich achteraf in intieme kring ontvallen dat hij Wilmots wat dat betreft zwaar had overschat.

Het belette Sint-Truiden niet om Marc Wilmots als een absolute Verlosser aan te trekken. Hij kon zelfs afdwingen dat hij zijn loodzware taak minstens tot september mocht combineren met zijn job als senator. Dat is bizar, want was het Wilmots zelf niet die zich vroeger steeds opwierp als de belijder van het professionalisme ? Verkondigde hij niet altijd dat de voetballerij een voltijds engagement vereist ? Nu hij echter de mogelijkheid ziet de sport met zijn politiek mandaat te mengen, worden die principes opzijgezet. Dat ruikt naar opportunisme. In een poging om zich te verdedigen roept Wilmots dat het vele werk hem niet afschrikt. Hij moet echt een superman zijn. Trainer, coach, manager, bewaker van de sportieve visie, sleutelen aan de uitbouw van een goede jeugdschool, een samenwerkingsovereenkomst met Schalke 04 op poten zetten en een sportieve structuur uit de grond stampen waarmee de ploeg zich binnen de vijf jaar in de subtop hijst. Het is nogal wat. Maar kennelijk niet voldoende. Wilmots blijft werken als senator, gaat zich door ingewikkelde dossiers worstelen, hij wil het vertrouwen van de 110.000 mensen die voor hem stemden niet beschamen.

Natuurlijk verdient Marc Wilmots in die onmogelijk ogende constructie het voordeel van de twijfel. Maar hoe moet een trainer die nu al aankondigt dat hij iedere woensdag en donderdag naar de senaat trekt, garant staan voor de sportieve continuïteit, zelfs als hij over competente assistenten beschikt ? En hoe valt het te rijmen dat je als trainer een oefensessie, waarin uiteindelijk het fundament wordt gelegd, op sommige dagen niet kan geven omdat je politieke verplichtingen hebt ? In de voetballerij is er al veel vertoond. Maar dat nog nooit.

In Sint-Truiden hebben ze zich dat soort vragen niet gesteld. Het ging er in de eerste plaats om een mokkende achterban te sussen en de illusie te wekken dat een wat ingeslapen club opnieuw tot leven komt. Het aantrekken van een man met de uitstraling van Wilmots zal in een eerste fase het enthousiasme aanwakkeren en mogelijk ook potentiële sponsors over de brug helpen. Even snel echter dreigt dit effect als een zeepbel uiteen te spatten als de resultaten achterwege blijven.

Voor Marc Wilmots valt het te hopen dat hij niet vertrappeld wordt door een te groot takenpakket. Los van de vraag of hij echt de kwaliteiten bezit voor het trainerschap, lijkt Wilmots voor een haast onmogelijke opdracht te staan. Na het opborrelende optimisme dat vorige week in Sint-Truiden te registreren viel, zal niemand vrede nemen met een kleurloos seizoen. Wilmots, kennelijk vertederd door de drang zich weer in de voetbalsport te profileren, had er dan ook beter aan gedaan zich wat terughoudender op te stellen in plaats van luidop te roepen dat hij van de voorzitter een envelop met geld krijgt om de transfermarkt op te gaan en zo de ambities op te schroeven.

Het is leuk om bij de aanhang een verwachtingspatroon te scheppen. Je moet echter wel realistisch blijven. Bij tegenvallende uitslagen zal het in geen geval volstaan om te wapperen met een langetermijnvisie. Dan wordt ook Marc Wilmots neergemaaid door de zeis van de kritiek.

door Jacques Sys

Marc Wilmots lijkt voor een onmogelijke opdracht te staan.